Ταμειακή αμηχανία

Το πιο χαρακτηριστικό σημάδι για να καταλάβουμε (όσοι από μας καμιά φορά ξεχνιόμαστε και πιστεύουμε ότι ζούμε στα roaring '00s) ότι είμαστε μια χώρα υπό καθεστώς πτώχευσης (χρεωκοπίας, διαχείρισης, οικονομικού ελέγχου, κ.λπ.), είναι το πόσο συχνά πια ακούμε τη λέξη Ταμείο.

Η δική μου παιδική ανάμνηση της λέξης ταυτίζεται με τις ταμειακές μηχανές που είχε κατά καιρούς στο μαγαζί του ο πατέρας μου, και μάλιστα την παλιά, περίπου όπως η εικονιζόμενη. Ταμείο λέγαμε αφενός τη σχετική θέση εργασίας (που συνδυαζόταν, στο συνοικιακό ζαχαροπλαστείο μας, με το πακετάρισμα και το υποτυπώδες μάρκετινγκ), αφετέρου τον συρταρωτό δίσκο στο κάτω μέρος της ταμειακής μηχανής, με τις θέσεις για ψιλά και χαρτονομίσματα, που άνοιγε πατώντας ένα κουμπί που έβγαζε το χαρακτηριστικό "clang" ήχο. Η τεχνολογία ήταν παλιά, τα πλήκτρα πατιόντουσαν με δύναμη, κάποια (π.χ. υποδιαιρέσεις δεκαλέπτου) δεν τα πατούσαμε καθόλου - η κατασκευή της ταμειακής είχε προηγηθεί της πληθωριστικής έκρηξης του 1973 και εξής.

Η πιο απαιτητική στιγμή ήταν το βράδυ (μετά τη δύση του ηλίου, ενίοτε πολύ μετά) που έπρεπε να κάνεις ταμείο, δηλαδή να εκτελέσεις μια σειρά από ενέργειες (σημαντικές για τον "μαγικό" κώδικα βιβλίων και στοιχείων) με καθορισμένη αλληλουχία - και φυσικά να φροντίσεις για τη φύλαξη και μεταφορά των κινητών αξιών (βλ. δερμάτινο ή ιμιτασιόν τσαντάκι κάτω από τον πάγκο).

Ασχολούμενος (περιστασιακά που βοηθούσα στο μαγαζί, ιδίως σε γιορτές) κυρίως με το ταμείο "κατόρθωσα" να μη μάθω να φτιάχνω ούτε ένα είδος γλυκού. Ας ελπίσουμε ότι στην κλίμακα της χώρας (ή μάλλον της ηπείρου) μας, η κυριαρχία των διαφόρων Ταμείων δεν θα μας κάνει να ξεχάσουμε εντελώς την ουσία της ζωής, που δεν είναι τίποτε άλλο από τα πράγματα που την ομορφαίνουν και την εμπλουτίζουν.