Τους είχαν πει "αριστερούς". Επειδή πίστευαν στην υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δεν ήταν προκατειλημμένοι απέναντι στους μετανάστες, αλλόθρησκους και αλλόφυλους, δεν ενθουσιάζονταν με την προοπτική των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, εξοργίζονταν με τις αδικίες. Κι όμως δεν ήταν, ίσως γιατί ταυτόχρονα τους άγγιζε κι αυτό που είχε γράψει ο Κούντερα, ότι αριστερός είναι αυτός που πιστεύει στη "μεγάλη πορεία". (Κι εδώ βεβαίως υπήρξε αντίλογος. Αριστεροί μπορεί όχι, "νεοταξικοί" όμως σίγουρα.)
Τους είχαν πει "απολιτίκ". Επειδή δεν είχαν κομματική ένταξη, ούτε βύσμα, ούτε ανέμιζαν σημαιάκια, ούτε έσπευδαν να πάρουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου στις ανούσιες μονομαχίες εντυπωσιασμού.
Τους είπαν, φυσικά, και "πασόκ(ους)", επειδή έτσι ερμήνευαν την τήρηση αποστάσεων από αμφότερα τα άκρα του πολιτικού φάσματος.
Και, εννοείται, τους είπαν και "δεξιού(μπε)ς", γιατί η αποστροφή τους στα στημένα σόου υπεράσπισης κεκτημένων και η πίστη τους στην ελευθερία - με όλες τις δυσκολίες και τις ανισότητές της - τους χαρακτήριζε αυτόματα ως ταξικούς εχθρούς για κάποιους.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια σιωπηλή πλειοψηφία, που μεγάλη μερίδα της υπέπεσε σε αντιφάσεις ή εγκλωβίστηκε σε επιλογές "ανάγκης" ή άγνοιας. Δεν ξέρω αν είναι τελικά μειοψηφία και, αν ναι, πόσο δικαιούται να αυτοθεωρείται ως "φωτισμένη".
Όσοι κι αν είναι, ελπίζω ότι δεν θα ιδιωτεύσουν, δεν θα ασχοληθούν μόνο με την αυτονόητα πρώτη προτεραιότητα, δηλαδή την αυτοπροστασία, αυτοσυντήρηση και αυτοβελτίωση. Κι ότι δεν θα αρκεστούν στο να θυμίζουν (και σωστά) ότι δικαιώνονται, αλλά θα βγουν μπροστά για να βοηθήσουν να φανούν οι δρόμοι που θα απομακρύνουν κοινωνίες και ηγεσίες από γκρεμούς, βάλτους, βάτα, φίδια και αντικατοπτρισμούς.
Τους είχαν πει "απολιτίκ". Επειδή δεν είχαν κομματική ένταξη, ούτε βύσμα, ούτε ανέμιζαν σημαιάκια, ούτε έσπευδαν να πάρουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου στις ανούσιες μονομαχίες εντυπωσιασμού.
Τους είπαν, φυσικά, και "πασόκ(ους)", επειδή έτσι ερμήνευαν την τήρηση αποστάσεων από αμφότερα τα άκρα του πολιτικού φάσματος.
Και, εννοείται, τους είπαν και "δεξιού(μπε)ς", γιατί η αποστροφή τους στα στημένα σόου υπεράσπισης κεκτημένων και η πίστη τους στην ελευθερία - με όλες τις δυσκολίες και τις ανισότητές της - τους χαρακτήριζε αυτόματα ως ταξικούς εχθρούς για κάποιους.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια σιωπηλή πλειοψηφία, που μεγάλη μερίδα της υπέπεσε σε αντιφάσεις ή εγκλωβίστηκε σε επιλογές "ανάγκης" ή άγνοιας. Δεν ξέρω αν είναι τελικά μειοψηφία και, αν ναι, πόσο δικαιούται να αυτοθεωρείται ως "φωτισμένη".
Όσοι κι αν είναι, ελπίζω ότι δεν θα ιδιωτεύσουν, δεν θα ασχοληθούν μόνο με την αυτονόητα πρώτη προτεραιότητα, δηλαδή την αυτοπροστασία, αυτοσυντήρηση και αυτοβελτίωση. Κι ότι δεν θα αρκεστούν στο να θυμίζουν (και σωστά) ότι δικαιώνονται, αλλά θα βγουν μπροστά για να βοηθήσουν να φανούν οι δρόμοι που θα απομακρύνουν κοινωνίες και ηγεσίες από γκρεμούς, βάλτους, βάτα, φίδια και αντικατοπτρισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου