Παλουκιστάν

Ποιες είναι οι πέντε μεγάλες συγκοινωνιακές υποδομές που κατά τη γνώμη σας θα χρειαζόταν να αποκτήσει το συντομότερο δυνατό η Ελλάδα;

Προφανώς σε αυτή την ερώτηση υπάρχουν μερικά εκατομμύρια πιθανές απαντήσεις, και μάλιστα λογικοφανείς.

Ήταν πάντως έκπληξη ν' ακούσω για δύο ζεύξεις στο top-5 της πολιτικής μας ηγεσίας, που ανακοίνωσε υποψήφια έργα για υλοποίηση με σύμβαση παραχώρησης.

Ακούγεται αστείο ίσως, θαρραλέο σίγουρα, αλλά στη Λευκάδα - που είχε πρόσφατα συζητηθεί δημόσια - προστέθηκε τώρα και η ζεύξη Περάματος-Παλουκίων.

Εδώ και χρόνια ακούω για τοπικές αντιδράσεις, που σχετίζονται με τοπικά συμφέροντα στα καράβια-παντόφλες - και που στην πιο "τραβηγμένη" εκδοχή θα μπορούσαν να φέρουν την κατάσταση στο σημείο της θρυλούμενης αντιμετώπισης που (λέγεται ότι) είχαν ατυχείς μηχανικοί, εμπλεκόμενοι στη ζεύξη του στενού της Μεσσήνης-Ρηγίου (Messina Σικελίας και Reggio Καλαβρίας): οι γνωστοί-άγνωστοι υποτίθεται ότι "έχτισαν" εκείνους και όχι τα βάθρα του τεχνικού έργου...

Ο Σίλβιο όμως το 2009 έβαλε (πάλι) μπρος το έργο. Αστείο; Θαρραλέο; Πώς κάμφθηκαν οι αντιδράσεις; Δεν ξέρω αν οι απαντήσεις είναι γνωστές σε αυτούς που πρέπει, εδώ στην Ελλάδα. (Αυτοί δεν θα παραδεχτούν ότι ο Καβαλιέρε είναι η πηγή της έμπνευσής τους. Εμείς το ξέρουμε αλλά μικρή σημασία έχει.)

Επί της ουσίας, τρία (τουλάχιστον) τινά μπορεί να συμβαίνουν:
- Είτε κάποιοι είναι διατεθειμένοι να σπάσουν αυγά και να σπάσουν τα ταμπού, κόντρα σε όσους/όσα τους προειδοποιούν ότι θα φάνε τα μούτρα τους.
- Είτε τελικά οι μυθικοί φόβοι ήταν (διαχρονικά) άλλοθι για αδράνεια, και ως Λαμπρή εξαίρεση κάποιοι απλά δουλεύουν και έτσι φαίνονται να τους ξεπερνούν ηρωικά.
- Είτε, τέλος, κάποια έργα εξαγγέλλονται για να περνά η ώρα, μια και δεν υπάρχουν όχι λεφτά αλλ' ούτε καν σάλιο - και δεν εννοώ στο στεγνό κράτος αλλά στους δανειστές που (σε τέτοιους καιρούς) θα κληθούν να αποφανθούν για το περίφημο bankability, τη δυνατότητα δηλαδή δανειοδότησης για χρηματοδότηση "κουλών" ή μη κατασκευών.

Τα υπόλοιπα αφού κατακαθήσει η σκόνη, μήπως και καταλάβουμε αν ένα τέτοιο έργο (της Κούλουρης εννοώ, όχι το σιτσιλιάνικο) είναι πραγματικά βιώσιμο. Τη Λευκάδα θα τη σχολιάσω άλλη φορά.