Ο σέρβος πολιτικός Βουκ Ντράσκοβιτς απεικονίζεται εδώ σε μια κλασική χειρονομία του λαού του, που οι περισσότεροι την πρωτακούσαμε μετά από ένα μπασκετικό θρίαμβο των ομοδόξων - με τους οποίους, παρά την πολυσυζητημένη φιλία, δεν σπανίζουν οι αψιμαχίες σε επίπεδο οπαδών αλλά και (βλ. Αύγουστο 2010) παικτών εθνικών αθλητικών ομάδων. Έχω την εντύπωση ότι οι εικοσάρηδες (άντε τριαντάρηδες) των γηπέδων και οι περίπου συνομήλικοι "λεβέντες" των κερκίδων αντιδρούν παρόμοια με τα παιδιά που οι γονείς τους (επειδή είναι οι ίδιοι φίλοι μεταξύ τους) τα βάζουν, όπως αυτά αισθάνονται, να "κάνουν παρέα με το ζόρι". Το ζήτημα των σχέσεών μας με τους λοιπούς βαλκανικούς λαούς είναι πολύ ευρύ για να αναλυθεί εδώ. Είμαι πάντως πεπεισμένος ότι οφείλουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τις γύρω κουλτούρες - και η "γλώσσα του σώματος" μπορεί να διδάξει πολλά, ειδικά στον εκφραστικότερο και θερμότερο νοτιοευρωπαϊκό μας κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου