Αν και λέγεται ότι βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος, το καταναλωτικό μοντέλο "αιχμής", στο οποίο είχαμε συνηθίσει, σήμερα δοκιμάζεται. Αυτό θα ενταθεί αν και ο ιδιωτικός τομέας βιώσει μια μείωση ή απορρόφηση του 13ου μισθού.
Το μοντέλο αυτό έχει ένα πρόβλημα, που φυσικά δεν είναι ελληνικό ούτε εξαλείφεται πλήρως, πλην όμως δεν παύει να με ενοχλεί (και νομίζω και πολλούς άλλους): ότι θεωρεί δεδομένο ένα τεχνητό, προσωρινό φούσκωμα των τιμών, με το οποίο όλοι μαθαίναμε να ζούμε, "γιατί έτσι". Δεν έχει κανένα πνευματικό περιεχόμενο - ακούω βερεσέ το να αυξάνονται οι τιμές στα κομμωτήρια, στα ταξί κ.λπ. για να "κάνει Χριστούγεννα" ο εκάστοτε επαγγελματίας: με μεγαλύτερη κατάνυξη, δηλαδή;! Του λείπει και η οικονομική αιτιολόγηση, πέραν μιας περιορισμένης εφαρμογής των σχέσεων προσφοράς-ζήτησης (μια κάποια αυξημένη κίνηση για δώρα, ταξίδια και διασκεδάσεις) που σε κάποιες περιπτώσεις πράγματι μπορεί να σηκώσει τις τιμές (αν υποθέσουμε ότι αυτές κινούνταν λογικά το προηγούμενο διάστημα).
Πολλοί επαγγελματίες αναμένουν αυξημένους τζίρους στο εορταστικό 20ήμερο. Τους καταλαβαίνω, μεγάλωσα κι εγώ σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά η σημερινή πραγματικότητα νομίζω ότι δίνει μια αφορμή να επανεξετάσουμε την εξάρτηση της "αγοράς" από συγκεκριμένες περιόδους (όπως και κάποιων άλλων "αγορών" από την περίφημη θερινή τουριστική σαιζόν) και να ελπίζουμε σε τάσεις για μεγαλύτερη σταθερότητα και διάρκεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου