Οι διεθνείς εκθέσεις της Θεσσαλονίκης και της Σμύρνης μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, όσο και οι πόλεις που τις φιλοξενούν. Έως το 1920-κάτι οι δύο "μητροπόλεις" είχαν πολυεθνοτικό πληθυσμό. Αναγεννήθηκαν από τις στάχτες πυρκαγιών που ξέσπασαν στα χέρια των νέων τους αφεντάδων - και απαρνήθηκαν σημαντικά κομμάτια του παρελθόντος τους. Στους "νέους" τους χώρους (στη μεν Θεσσαλονίκη λίγο έξω από τα παλιά ανατολικά τείχη, στη δε Σμύρνη στην ελληνική συνοικία, που κάηκε λίγες μέρες μετά την επανακατάληψη της Σμύρνης από τους Τούρκους - η οποία συνέβη σαν σήμερα, 9/9/'22) φιλοξενήθηκαν διεθνείς εκθέσεις, που ειδικά τον πρώτο καιρό ήταν συνυφασμένες με φρεσκάδα, πρωτοπορία, άνοιγμα στον κόσμο. Οι διοργανώσεις αυτές άφησαν στις πόλεις-οικοδέσποινες κάποια οικοδομήματα-ορόσημα, όπως τους εικονιζόμενους πύργους. Αλλά σήμερα ως θεσμοί οι Εκθέσεις μάλλον είναι λίγο ντεμοντέ, "κουρασμένες" και χωρίς την αρχική τους σημασία.
Ειδικά οι Σαλονικιοί θα ήθελα να ήξερα αν στ' αλήθεια πιστεύουν τις εξαγγελίες που προηγούνται της Σεπτεμβριανής "εισβολής" της πολιτικής ηγεσίας στη "συμπρωτεύουσα" (ήθελα επίσης να ήξερα αν αυτός ο τελευταίος όρος τους κάνει να γελάνε όσο κι εγώ ο "χαμουτζής"). Φέτος το "μενού", σε μια περίοδο όπου -υποτίθεται- εξορθολογίζονται οι δημόσιες δαπάνες και τίθεται εν αμφιβόλω η πληρωμή ακόμη και ποσών που αποτελούν "1000%" υποχρέωση του κράτους, περιέχει "χάντρες και καθρεφτάκια" - έργα που ακόμη και να "μας τρέχαν από τα μπατζάκια" δεν θα τα βάζαμε σε υψηλή προτεραιότητα (βλ. ζεύξη Θερμαϊκού, για να πηγαίνεις στην Επανωμή και τη Χαλκιδική χωρίς να περνάς από Θεσσαλονίκη). Έκθεση είναι, θα περάσει...
(*) Φουάρ = Έκθεση (γαλλ. Foire, τουρκ. Fuar)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου