(Ου)τοπικές εκλογές

Οι φετινές τοπικές εκλογές, με τα έως τώρα δεδομένα, δεν φαίνεται πιθανό να καταγραφούν ως βατερλώ της κυβέρνησης. Η δεξιά αξιωματική αντιπολίτευση, προβλέψιμα, προσπαθεί να αγκαλιάσει την "αριστερή" αντίδραση στα σκληρά οικονομικά μέτρα - ελπίζοντας ότι θα επαναλάβει τρόπον τινά το φαινόμενο του 1986: οι τρεις μεγάλοι δήμοι άλλαξαν τότε χέρια και έγιναν από πράσινοι, γαλάζιοι. Ο Αντώνης Σαμαράς λαϊκίστικα δηλώνει εναντίον της προσφυγής στο ΔΝΤ. Έχει υποσχεθεί βέβαια ότι θα "ξεδιπλώσει" την εναλλακτική πρόταση της ΝΔ, οπότε ας του δώσουμε την ευκαιρία να πει αυτό που θέλει - αλλά προσωπικά δεν περιμένω να μας αποκαλυφθεί κάποια μαγική διέξοδος.

Η δυσαρέσκεια είναι βέβαια έντονη και τα κυβερνητικά μέτρα σίγουρα πιο επώδυνα από του 1985. Αλλά η μεταρρύθμιση του Καλλικράτη μεταφέρει την αναμέτρηση σε διαφορετικά γήπεδα, που δεν είναι άμεσα συγκρίσιμα. Ακόμη κι αν η ΝΔ κερδίσει περισσότερες περιφέρειες (πράγμα δύσκολο, με τόσο πρόσφατη την "κυβέρνηση απραξίας" Καραμανλή και με τις χαμηλές δημοσκοπικές επιδόσεις του συντηρητικού κόμματος σήμερα), η αλλαγή του τρόπου μέτρησης του "σκορ" εξασφαλίζει μια κάποια προστασία του Πασόκ από τις αρνητικές εντυπώσεις. Στο επίπεδο των δήμων, τα πράγματα ήταν πάντοτε πιο χαοτικά - και έτσι δείχνουν και σήμερα, με το συνωστισμό υποψηφίων των "παλαιών" ΟΤΑ που προσπαθούν να επιβιώσουν και στο νέο τοπίο. Όταν έρθει η ώρα συγκρότησης των συνδυασμών, είναι αρκετά πιθανό να "μαζευτεί το πράγμα", και πάλι όμως βλέπω πιθανό, η έμφαση να είναι στα πρόσωπα και άρα οι κομματικοί "απολογισμοί" να μην έχουν ιδιαίτερο νόημα.

Άραγε (κάποια από) τα πρόσωπα αυτά, που σίγουρα (πάντα το έκαναν, και φέτος ένα παραπάνω) θα θελήσουν να δείξουν ότι υπερβαίνουν τα κομματικά όρια, θα γίνουν και φορείς συγκροτημένων, ολοκληρωμένων προσεγγίσεων στα τοπικά ζητήματα και στην πολιτική γενικά; Το δίκαιο θα είναι να ακούσουμε τι έχει να πει ο κάθε υποψήφιος και η ομάδα που τον πλαισιώνει. Έως τώρα έχουν προβληθεί μόνο επικεφαλής και ελάχιστα ή καθόλου ομάδες (κι όσο για "ιδεολογικές πλατφόρμες"...). Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για άτομα που, εμένα προσωπικά, με απωθούν. Οι περισσότεροι είναι νυν δήμαρχοι ή πρώην βουλευτές - είναι part and parcel της κατάστασης που όλοι γνωρίζουμε: της αναποτελεσματικότητας, της αναξιοκρατίας, της "τζάμπα μαγκιάς", της (στην καλύτερη περίπτωση) μετριότητας. Τέτοιους τύπους μόνο θα "συναντήσουμε" τον Νοέμβριο; Τι φρίκη! Αναζητώ ένα σοβαρό λόγο για να σηκωθώ εκείνη τη μέρα από τον καναπέ (ή το μπαλκόνι, ανάλογα με τον καιρό που θα κάνει).

Από τη βουβουζέλα στον Μοζέλλα

Παρά την ανοιξιάτικη γκρίνια, αξιωθήκαμε να κάνουμε ένα οικογενειακό ταξίδι και φέτος. Συνήθως, όποτε περνάμε καλά, την επόμενη εβδομάδα μου αρέσει να σκέφτομαι ότι "την περασμένη Παρασκευή τέτοια ώρα κάναμε αυτό κι εκείνο". Φέτος, τις σκέψεις αυτές τις κάνω τώρα, στις δύο εβδομάδες. Θέλω να το βλέπω σαν σημάδι ότι το φετινό το χαρήκαμε ιδιαίτερα.

Τι έκανα λοιπόν πριν από δύο Παρασκευές; Κατ' αρχήν, επειδή η μέρα ξεκινά στις 00:01, θα μπορούσα να αρχίσω με τις μπαλκονάτες μπύρες στο Λουξεμβούργο, που ξεκίνησαν το βράδυ της Πέμπτης και απλά κάποια στιγμή έπρεπε να σταματήσουν. Η επόμενη μέρα ήταν το ίδιο ζεστή με τις προηγούμενες. Όταν, λοιπόν, το μικρότερο παιδί της παρέας τελείωσε την πρωινή του "υποχρέωση" στον παιδικό σταθμό, ήταν ώρα για εκδρομή: το convoy των Σκόντα & Ντάτσια κατευθύνθηκε στα βορειοανατολικά. Σε λιγότερο από μισή ώρα είχαμε αλλάξει χώρα, αφού περάσαμε μέσα από το Echternach (Έχτερναχ, ή στα ηπειρώτικα του Αλέκου Παπαδόπουλου "Έστερναχ" - μήπως επηρεάστηκε από τον κόμη Εστερχάζι;), τη μεθοριακή πόλη με το μοναστήρι των βενεδικτίνων και τα λατρευτικά βήματα μπρος-πίσω (πηγή έμπνευσης του έλληνα πολιτικού) προς τιμή κάποιου αγίου με μπενελουξιανό όνομα.

Οκτώ χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη, ξαναβρισκόμουν στη Γερμανία (best country visited - κι ας μην έχω πάει Αμβούργο, Βερολίνο ή Μόναχο). Ο πρώτος προορισμός ήταν λίγο έξω από το Μπίτμπουργκ (της μπύρας "bitte ein Bit" και του Ρόναλντ Ρέηγκαν, δεν θυμάμαι πια γιατί το συνδέω με τον θρυλικό αμερικανό γουέστερν-πρόεδρο), σε ένα πάρκο ήπιας αναψυχής με έμφαση στα άγρια ζώα (Eifelpark). Σίγουρα υπάρχουν και άλλα τέτοια άλση - νομίζω και στην Ελλάδα; - ή και καλύτερα. Το κάθε μέρος έχει την ομορφιά του και τα θετικά του, εγώ πάντως ευχαρίστως το συγκεκριμένο θα το προσέθετα στον κατάλογο με τα τακτικά "προσκυνήματα" και θα ξαναπήγαινα εκεί την οικογένεια κάθε Ν χρόνια. Η χαλάρωση, η απλότητα, η ποικιλία παιχνιδιών και δραστηριοτήτων και η αίσθηση (βοηθούσε ότι ήμασταν εκτός σαββατοκύριακου και ο κόσμος ήταν λιγοστός) ότι "δεν σε κυνηγά κανείς" ήταν σημαντικά γνωρίσματα αυτού του όμορφου μέρους.

Κάποια στιγμή τα ζώα (που συμπεριελάμβαναν αρκούδες, λύκους και αρπακτικά πτηνά - κάποια από τα τελευταία συμμετείχαν σε εντυπωσιακή επίδειξη) έπρεπε να ξεκουραστούν κι εμείς επιβιβαστήκαμε και πάλι στα "ανατολικοευρωπαϊκά" αυτοκίνητα και κατευθυνθήκαμε στο Τριρ - μια πανάρχαιη πόλη, γνωστή στα ελληνικά ως Τρεβήροι. Παρότι είναι γενέτειρα του Μαρξ, η πόλη προτιμά να τονίζει τον χριστιανικό της χαρακτήρα, μια και είχε αποτελέσει έδρα του ρωμαίου ηγέτη που μετέπειτα υποστήριξε (όσο κανείς άλλος έως τότε) τη "νέα" θρησκεία. Ναι, για τον Κωνσταντίνο μιλάμε. Η (αναστηλωμένη) βασιλική είναι ένα από τα αξιοθέατα της πόλης, που έχει ένα πανέμορφο πεζοδρομημένο κέντρο (και μια αγορά που, λόγω των σχετικά καλύτερων τιμών, προσελκύει και λουξεμβούργιους).

Εκτός από την ανάμνηση του θρυλικού αυτοκράτορα, στην ιστορική πόλη είχαμε κι έναν ακόμη λόγο να ανακράξουμε "όβο γιε μπάλκαν" (="εδώ" είναι Βαλκάνια). Ο σερβιτόρος στο βραδινό μας φαγητό (ο Θεός να το κάνει βραδινό, μια και ο ήλιος είχε ξεχάσει να δύσει, λόγω εποχής και γεωγραφικού πλάτους) ήταν αλβανός "από τα Σκόπια", όπως μας είπε σε σπαστά ελληνικά, εξηγώντας (εύστροφα...) ότι δεν του αρέσει να τα λέει "Μακεδονία" όπως κάνουν άλλοι. Πέρα από τη φιλικότητα που σχεδόν πάντα εκδηλώνεται όταν άνθρωποι από τη "δική μας" γωνιά της γης συναντιούνται "στας Ευρώπας", θα θυμάμαι για πολύ καιρό το καλόκαρδο χαμόγελο αυτού του κυρίου, όταν, μετά από 2-3 άκαρπες προσπάθειες να προτείνουμε στην κόρη μας ένα φαγητό που να της αρέσει, καταλήξαμε (όπως συνηθίζουμε) να της μιλήσουμε για το αλβανικό (και αρβανίτικο) "μούτι"...

Ποιες τράπεζες εξαιρέθηκαν (προς το παρόν) από το πανευρωπαϊκό stress test

1. Η Αγία Τράπεζα

 

2. Η Τράπεζα Αχαΐας

3. Οι Τράπεζες Αίματος

4. Γενικά όλες οι Τράπεζες Σωματικών Ουσιών


Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, κρίθηκε ότι το stress κάνει κακό - ας αποφεύγονται λοιπόν τα τεστ, καλοκαιριάτικα.

Καθώς σήμερα έχουμε 15 Ιουλίου ('74, Κύπρος, you know)...

"Ε, όχι και (μόνο) τούρκος ο Καραγκιόζης! Προτείνω να αποχωρήσουμε από την Ουνέσκο!"

Ο νέος πρόεδρος του Παναθηναϊκού;

Κοιτάξτε με στα μάτια και πάμε για πρωτάθλημα!

Cerveza!

Το μπαρμπουνάκι θέλει μπυρίτσα...

...το χταποδάκι όμως;