Τι έκανα λοιπόν πριν από δύο Παρασκευές; Κατ' αρχήν, επειδή η μέρα ξεκινά στις 00:01, θα μπορούσα να αρχίσω με τις μπαλκονάτες μπύρες στο Λουξεμβούργο, που ξεκίνησαν το βράδυ της Πέμπτης και απλά κάποια στιγμή έπρεπε να σταματήσουν. Η επόμενη μέρα ήταν το ίδιο ζεστή με τις προηγούμενες. Όταν, λοιπόν, το μικρότερο παιδί της παρέας τελείωσε την πρωινή του "υποχρέωση" στον παιδικό σταθμό, ήταν ώρα για εκδρομή: το convoy των Σκόντα & Ντάτσια κατευθύνθηκε στα βορειοανατολικά. Σε λιγότερο από μισή ώρα είχαμε αλλάξει χώρα, αφού περάσαμε μέσα από το Echternach (Έχτερναχ, ή στα ηπειρώτικα του Αλέκου Παπαδόπουλου "Έστερναχ" - μήπως επηρεάστηκε από τον κόμη Εστερχάζι;), τη μεθοριακή πόλη με το μοναστήρι των βενεδικτίνων και τα λατρευτικά βήματα μπρος-πίσω (πηγή έμπνευσης του έλληνα πολιτικού) προς τιμή κάποιου αγίου με μπενελουξιανό όνομα.
Οκτώ χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη, ξαναβρισκόμουν στη Γερμανία (best country visited - κι ας μην έχω πάει Αμβούργο, Βερολίνο ή Μόναχο). Ο πρώτος προορισμός ήταν λίγο έξω από το Μπίτμπουργκ (της μπύρας "bitte ein Bit" και του Ρόναλντ Ρέηγκαν, δεν θυμάμαι πια γιατί το συνδέω με τον θρυλικό αμερικανό γουέστερν-πρόεδρο), σε ένα πάρκο ήπιας αναψυχής με έμφαση στα άγρια ζώα (Eifelpark). Σίγουρα υπάρχουν και άλλα τέτοια άλση - νομίζω και στην Ελλάδα; - ή και καλύτερα. Το κάθε μέρος έχει την ομορφιά του και τα θετικά του, εγώ πάντως ευχαρίστως το συγκεκριμένο θα το προσέθετα στον κατάλογο με τα τακτικά "προσκυνήματα" και θα ξαναπήγαινα εκεί την οικογένεια κάθε Ν χρόνια. Η χαλάρωση, η απλότητα, η ποικιλία παιχνιδιών και δραστηριοτήτων και η αίσθηση (βοηθούσε ότι ήμασταν εκτός σαββατοκύριακου και ο κόσμος ήταν λιγοστός) ότι "δεν σε κυνηγά κανείς" ήταν σημαντικά γνωρίσματα αυτού του όμορφου μέρους.
Κάποια στιγμή τα ζώα (που συμπεριελάμβαναν αρκούδες, λύκους και αρπακτικά πτηνά - κάποια από τα τελευταία συμμετείχαν σε εντυπωσιακή επίδειξη) έπρεπε να ξεκουραστούν κι εμείς επιβιβαστήκαμε και πάλι στα "ανατολικοευρωπαϊκά" αυτοκίνητα και κατευθυνθήκαμε στο Τριρ - μια πανάρχαιη πόλη, γνωστή στα ελληνικά ως Τρεβήροι. Παρότι είναι γενέτειρα του Μαρξ, η πόλη προτιμά να τονίζει τον χριστιανικό της χαρακτήρα, μια και είχε αποτελέσει έδρα του ρωμαίου ηγέτη που μετέπειτα υποστήριξε (όσο κανείς άλλος έως τότε) τη "νέα" θρησκεία. Ναι, για τον Κωνσταντίνο μιλάμε. Η (αναστηλωμένη) βασιλική είναι ένα από τα αξιοθέατα της πόλης, που έχει ένα πανέμορφο πεζοδρομημένο κέντρο (και μια αγορά που, λόγω των σχετικά καλύτερων τιμών, προσελκύει και λουξεμβούργιους).
Εκτός από την ανάμνηση του θρυλικού αυτοκράτορα, στην ιστορική πόλη είχαμε κι έναν ακόμη λόγο να ανακράξουμε "όβο γιε μπάλκαν" (="εδώ" είναι Βαλκάνια). Ο σερβιτόρος στο βραδινό μας φαγητό (ο Θεός να το κάνει βραδινό, μια και ο ήλιος είχε ξεχάσει να δύσει, λόγω εποχής και γεωγραφικού πλάτους) ήταν αλβανός "από τα Σκόπια", όπως μας είπε σε σπαστά ελληνικά, εξηγώντας (εύστροφα...) ότι δεν του αρέσει να τα λέει "Μακεδονία" όπως κάνουν άλλοι. Πέρα από τη φιλικότητα που σχεδόν πάντα εκδηλώνεται όταν άνθρωποι από τη "δική μας" γωνιά της γης συναντιούνται "στας Ευρώπας", θα θυμάμαι για πολύ καιρό το καλόκαρδο χαμόγελο αυτού του κυρίου, όταν, μετά από 2-3 άκαρπες προσπάθειες να προτείνουμε στην κόρη μας ένα φαγητό που να της αρέσει, καταλήξαμε (όπως συνηθίζουμε) να της μιλήσουμε για το αλβανικό (και αρβανίτικο) "μούτι"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου