(Ου)τοπικές εκλογές

Οι φετινές τοπικές εκλογές, με τα έως τώρα δεδομένα, δεν φαίνεται πιθανό να καταγραφούν ως βατερλώ της κυβέρνησης. Η δεξιά αξιωματική αντιπολίτευση, προβλέψιμα, προσπαθεί να αγκαλιάσει την "αριστερή" αντίδραση στα σκληρά οικονομικά μέτρα - ελπίζοντας ότι θα επαναλάβει τρόπον τινά το φαινόμενο του 1986: οι τρεις μεγάλοι δήμοι άλλαξαν τότε χέρια και έγιναν από πράσινοι, γαλάζιοι. Ο Αντώνης Σαμαράς λαϊκίστικα δηλώνει εναντίον της προσφυγής στο ΔΝΤ. Έχει υποσχεθεί βέβαια ότι θα "ξεδιπλώσει" την εναλλακτική πρόταση της ΝΔ, οπότε ας του δώσουμε την ευκαιρία να πει αυτό που θέλει - αλλά προσωπικά δεν περιμένω να μας αποκαλυφθεί κάποια μαγική διέξοδος.

Η δυσαρέσκεια είναι βέβαια έντονη και τα κυβερνητικά μέτρα σίγουρα πιο επώδυνα από του 1985. Αλλά η μεταρρύθμιση του Καλλικράτη μεταφέρει την αναμέτρηση σε διαφορετικά γήπεδα, που δεν είναι άμεσα συγκρίσιμα. Ακόμη κι αν η ΝΔ κερδίσει περισσότερες περιφέρειες (πράγμα δύσκολο, με τόσο πρόσφατη την "κυβέρνηση απραξίας" Καραμανλή και με τις χαμηλές δημοσκοπικές επιδόσεις του συντηρητικού κόμματος σήμερα), η αλλαγή του τρόπου μέτρησης του "σκορ" εξασφαλίζει μια κάποια προστασία του Πασόκ από τις αρνητικές εντυπώσεις. Στο επίπεδο των δήμων, τα πράγματα ήταν πάντοτε πιο χαοτικά - και έτσι δείχνουν και σήμερα, με το συνωστισμό υποψηφίων των "παλαιών" ΟΤΑ που προσπαθούν να επιβιώσουν και στο νέο τοπίο. Όταν έρθει η ώρα συγκρότησης των συνδυασμών, είναι αρκετά πιθανό να "μαζευτεί το πράγμα", και πάλι όμως βλέπω πιθανό, η έμφαση να είναι στα πρόσωπα και άρα οι κομματικοί "απολογισμοί" να μην έχουν ιδιαίτερο νόημα.

Άραγε (κάποια από) τα πρόσωπα αυτά, που σίγουρα (πάντα το έκαναν, και φέτος ένα παραπάνω) θα θελήσουν να δείξουν ότι υπερβαίνουν τα κομματικά όρια, θα γίνουν και φορείς συγκροτημένων, ολοκληρωμένων προσεγγίσεων στα τοπικά ζητήματα και στην πολιτική γενικά; Το δίκαιο θα είναι να ακούσουμε τι έχει να πει ο κάθε υποψήφιος και η ομάδα που τον πλαισιώνει. Έως τώρα έχουν προβληθεί μόνο επικεφαλής και ελάχιστα ή καθόλου ομάδες (κι όσο για "ιδεολογικές πλατφόρμες"...). Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για άτομα που, εμένα προσωπικά, με απωθούν. Οι περισσότεροι είναι νυν δήμαρχοι ή πρώην βουλευτές - είναι part and parcel της κατάστασης που όλοι γνωρίζουμε: της αναποτελεσματικότητας, της αναξιοκρατίας, της "τζάμπα μαγκιάς", της (στην καλύτερη περίπτωση) μετριότητας. Τέτοιους τύπους μόνο θα "συναντήσουμε" τον Νοέμβριο; Τι φρίκη! Αναζητώ ένα σοβαρό λόγο για να σηκωθώ εκείνη τη μέρα από τον καναπέ (ή το μπαλκόνι, ανάλογα με τον καιρό που θα κάνει).