Την ώρα που το Πασόκ "εκλέγει" αρχηγό (το ρήμα σε εισαγωγικά διότι εκλογή χωρίς εναλλακτικές δεν νοείται), η ελληνική σκληροδεξιά φαίνεται να αποκτά, για πρώτη φορά μετά την ΕΡΕ, έναν αυθεντικό φορέα έκφρασης. Λέγοντας σκληροδεξιά εννοώ τη συμπόρευση λαϊκίστικης και ακραίας δεξιάς.
Ο τηλεοπτικός Καρατζαφέρης ανέβηκε αργά αλλά σταθερά στο κύμα, ανάμεσα στο 2002 (που πήρε τα εύσημα του διαβαστερού μακαριστού) και το 2009, που πήγε καλά στις ευρωεκλογές με φίρμα την (κατά ορισμένους) "παντσέτα" και αιχμή του δόρατος το μεταναστευτικό - πολύ γρήγορα όμως έπεσε, όχι μόνο (πιστεύω) λόγω στήριξης στον Παπαδήμο αλλά και γιατί ακόμη και οι συμπαθούντες κουράστηκαν από την προσωπική του υπερπροβολή και την ένδεια στελεχών.
Τη σκυτάλη φαίνεται να παίρνει ο Πάνος Καμμένος. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, των οποίων ηγείται, θα μπορούσαν κι αυτοί να εξελιχθούν σε "αποθήκη" δυσαρεστημένων υπερδεξιών νεοδημοκρατών, όπως υπήρξαν παλιότερα όχι μόνο ο καρατζαφέρειος ΛΑ.Ο.Σ. αλλά και άλλα κόμματα μετά τη μεταπολίτευση, όπως η Εθνική Παράταξις του 1977 και φυσικά η ΕΠΕΝ του "ακτιβιστή" τσεκουρέιτορ. Θα μπορούσαν, όμως, και να αποτελέσουν την αρχή για κάτι δυνατότερο και πλησιέστερο στο λεπενικό "εθνικό μέτωπο" της Γαλλίας. Κι αυτό, όχι μόνο λόγω
- της συγκυρίας ("αγανακτισμένη" απαξίωση καθιερωμένων κομμάτων),
- των ειδικότερων αδυναμιών της ΝΔ (εγγενής ρηχότητα Σαμαρά, προβληματικοί χειρισμοί κ.λπ.),
- της εικόνας του ηγέτη (υποτίθεται άφθαρτος, και δυναμικός ρήτορας),
- της απήχησης ακραίων θέσεων (που απαντάται σε περιόδους κρίσεων και τροφοδοτείται και από αντικειμενικά φαινόμενα, βλ. κατάσταση στο κέντρο Αθήνας),
αλλά και για έναν ακόμη λόγο: η σκληροδεξιά, με το πέρασμα των χρόνων, παύει να ταυτίζεται με δικτατορίες και με θεσμούς που απορρίφθηκαν. Παρόλο που έχει γίνει (πρόωρα) λόγος για το τέλος των ιδεολογιών, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει εδώ. Μεγάλωσα σε μια εποχή που μπορούσες να δηλώνεις (ακρο)αριστερός και να είναι σεβαστό από τους διαφωνούντες, αλλά ο (ακρο)δεξιός "ήταν" χουντικός, άρα ...end of discussion. Αυτή η διάκριση, πλέον, ξεθώριασε. Με τον (ακρο)δεξιό διαφωνώ τόσο, όσο και με τον (ακρο)αριστερό, αμφότερους όμως οφείλω - ακόμη και σε καιρούς που βλέπουμε τη βία γύρω μας να φουντώνει, ίσως ιδίως σε τέτοιους καιρούς - να τους αντιμετωπίζω με επιχειρήματα και όχι με ταμπέλες.
Και για να γυρίσουμε στον σπουδαρχίδη του 2007, δεν πρέπει να έχει την ψευδαίσθηση ότι οι 200 χιλιάδες που έσπευσαν (σχηματίζοντας ουρές στα σημεία ψηφοφορίας, μια ηλιόλουστη Κυριακή) έχουν συγκινηθεί από τον πολιτικό του λόγο και τις ιδέες του. Παραταξιακά λειτουργούν, "my party wrong or right", δηλ. "είναι το κόμμα μου και θα το στηρίξω". Το ζήτημα για το Πασόκ είναι αν αυτή η υποστήριξη θα είναι αρκετή για να του δώσει τη δεύτερη θέση, τη συμμετοχή σε νέα συγκυβέρνηση και (με τον τρόπο αυτό) την ελπίδα ότι δεν θα διαλυθεί.
Ο τηλεοπτικός Καρατζαφέρης ανέβηκε αργά αλλά σταθερά στο κύμα, ανάμεσα στο 2002 (που πήρε τα εύσημα του διαβαστερού μακαριστού) και το 2009, που πήγε καλά στις ευρωεκλογές με φίρμα την (κατά ορισμένους) "παντσέτα" και αιχμή του δόρατος το μεταναστευτικό - πολύ γρήγορα όμως έπεσε, όχι μόνο (πιστεύω) λόγω στήριξης στον Παπαδήμο αλλά και γιατί ακόμη και οι συμπαθούντες κουράστηκαν από την προσωπική του υπερπροβολή και την ένδεια στελεχών.
Τη σκυτάλη φαίνεται να παίρνει ο Πάνος Καμμένος. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, των οποίων ηγείται, θα μπορούσαν κι αυτοί να εξελιχθούν σε "αποθήκη" δυσαρεστημένων υπερδεξιών νεοδημοκρατών, όπως υπήρξαν παλιότερα όχι μόνο ο καρατζαφέρειος ΛΑ.Ο.Σ. αλλά και άλλα κόμματα μετά τη μεταπολίτευση, όπως η Εθνική Παράταξις του 1977 και φυσικά η ΕΠΕΝ του "ακτιβιστή" τσεκουρέιτορ. Θα μπορούσαν, όμως, και να αποτελέσουν την αρχή για κάτι δυνατότερο και πλησιέστερο στο λεπενικό "εθνικό μέτωπο" της Γαλλίας. Κι αυτό, όχι μόνο λόγω
- της συγκυρίας ("αγανακτισμένη" απαξίωση καθιερωμένων κομμάτων),
- των ειδικότερων αδυναμιών της ΝΔ (εγγενής ρηχότητα Σαμαρά, προβληματικοί χειρισμοί κ.λπ.),
- της εικόνας του ηγέτη (υποτίθεται άφθαρτος, και δυναμικός ρήτορας),
- της απήχησης ακραίων θέσεων (που απαντάται σε περιόδους κρίσεων και τροφοδοτείται και από αντικειμενικά φαινόμενα, βλ. κατάσταση στο κέντρο Αθήνας),
αλλά και για έναν ακόμη λόγο: η σκληροδεξιά, με το πέρασμα των χρόνων, παύει να ταυτίζεται με δικτατορίες και με θεσμούς που απορρίφθηκαν. Παρόλο που έχει γίνει (πρόωρα) λόγος για το τέλος των ιδεολογιών, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει εδώ. Μεγάλωσα σε μια εποχή που μπορούσες να δηλώνεις (ακρο)αριστερός και να είναι σεβαστό από τους διαφωνούντες, αλλά ο (ακρο)δεξιός "ήταν" χουντικός, άρα ...end of discussion. Αυτή η διάκριση, πλέον, ξεθώριασε. Με τον (ακρο)δεξιό διαφωνώ τόσο, όσο και με τον (ακρο)αριστερό, αμφότερους όμως οφείλω - ακόμη και σε καιρούς που βλέπουμε τη βία γύρω μας να φουντώνει, ίσως ιδίως σε τέτοιους καιρούς - να τους αντιμετωπίζω με επιχειρήματα και όχι με ταμπέλες.
Και για να γυρίσουμε στον σπουδαρχίδη του 2007, δεν πρέπει να έχει την ψευδαίσθηση ότι οι 200 χιλιάδες που έσπευσαν (σχηματίζοντας ουρές στα σημεία ψηφοφορίας, μια ηλιόλουστη Κυριακή) έχουν συγκινηθεί από τον πολιτικό του λόγο και τις ιδέες του. Παραταξιακά λειτουργούν, "my party wrong or right", δηλ. "είναι το κόμμα μου και θα το στηρίξω". Το ζήτημα για το Πασόκ είναι αν αυτή η υποστήριξη θα είναι αρκετή για να του δώσει τη δεύτερη θέση, τη συμμετοχή σε νέα συγκυβέρνηση και (με τον τρόπο αυτό) την ελπίδα ότι δεν θα διαλυθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου