Train of thought

Δυστυχήματα σε δίκτυα μεταφορών συμβαίνουν διαρκώς. Οι υπέρμαχοι των μέσων μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ) παραπονιούνται για τη δημοσιότητα που λαμβάνουν τα αεροπορικά ή σιδηροδρομικά συμβάντα, όταν οι νεκροί από ατυχήματα αυτοκινήτων είναι πολλαπλάσιοι. Τα ΜΜΜ είναι όντως συνολικά ασφαλέστερα, αλλά ακριβώς επειδή η ατομική ευθύνη του μετακινούμενου (επιβάτη) είναι μικρή έως μηδενική, ο πήχυς μπαίνει ψηλότερα: ο λειτουργός του τραίνου, πλοίου, αεροσκάφους ή λεωφορείου παίρνει στα χέρια του ζωές ανθρώπων.

Αφορμή για την παραπάνω υπόμνηση, η σύγκρουση συρμών στο μετρό της Ουάσιγκτον στις 22/6/'09, με εννέα (τουλάχιστον) βεβαιωμένους νεκρούς. Τα τραίνα λειτουργούν αυτοματοποιημένα, ο "μηχανοδηγός" επιβλέπει και επεμβαίνει στις έκτακτες ανάγκες. Διερευνάται μεταξύ άλλων το ενδεχόμενο αστοχίας του ηλεκτρονικού συστήματος, αλλά μάλλον είναι νωρίς για πόρισμα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το συμβάν είναι σοβαρό και αφορά όλους όσοι χρησιμοποιούν συστήματα ασφαλείας. Με τις ανθρώπινες ζωές δεν επιτρέπεται να παίζεις. Ας μου επιτραπεί ωστόσο να επεκταθώ και σε μια άλλη πτυχή, που δεν αποκλείεται να τη βρούμε μπροστά μας αν λειτουργήσουμε κάτω από συναισθηματική φόρτιση (τροφοδοτούμενη και από τον εντυπωσιασμό των ΜΜΕ, που τον γνωρίζουμε καλά και στη χώρα μας).

Άραγε, οι προβληματισμοί για την ασφάλεια των συστημάτων θα "παντρευτούν" με τις κρατικιστικές τάσεις που πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό; Μήπως δηλαδή θα δούμε (στην Αμερική αλλά και αλλού) πιέσεις για προσλήψεις (με κρατική επιδότηση) κλασικών μηχανοδηγών, για "μεγαλύτερη ασφάλεια" (που βέβαια μένει να αποδειχθεί...) και καταπολέμηση της ανεργίας ταυτόχρονα; Διότι, μπρος στην ανάκαμψη και το αίσθημα σιγουριάς, τι είναι το κόστος (και η κηφηνοκαλλιέργεια);