Καλή όρεξη

Δεν νομίζω ότι εκπλήσσεται κανείς για τη χαμηλή δημοφιλία της "ελληνικής κουζίνας" μεταξύ των ταξιδιωτών. Θυμάμαι ακόμη από ένα αγγλόφωνο ταξιδιωτικό βιβλίο (του 1990 περίπου) τη φράση "so-so food" ("έτσι-κι-έτσι φαγητό"), ένα από τα αρνητικά στοιχεία της Ελλάδας (απέναντι σε εγνωσμένα θετικά) ως προορισμού διακοπών. Αυτά που κι εμείς οι "ντόπιοι" αισθανόμαστε όταν τρώμε έξω - που συνοψίζονται σε μια διάχυτη εντύπωση (κανόνας, με λίγες εξαιρέσεις) μάλλον κακής ποιότητας και μάλλον υψηλής τιμής - δεν είναι δυνατό να μείνει απαρατήρητο ακόμη κι απ' το λάτρη των "εξωτικών" γεύσεων (που θα ανεχτεί ακόμη και το μέτριο "μουζάκα", επειδή απλά πρόκειται για "μουζάκα").

"Λύσεις" θα προτείνουν οι γνώστες - κομματάκι δύσκολο να "περπατήσουν" αυτές σε περίοδο κρίσης, ίσως όμως είναι η ευκαιρία να γίνουν κάποια τολμηρά ξεκινήματα. Μιλώντας καθαρά προσωπικά, από τα ελάχιστα που πραγματικά χαίρομαι είναι τα παραδοσιακά, "αθόρυβα" "διαμάντια" - φαγητά που κάποια χέρια τα μαγείρευαν αξέχαστα, που όμως από μόνα τους (ανεξαρτήτως μάγειρα) ως γεύσεις και "συλλήψεις" στέκουν με αξιοπρέπεια, ξεχωρίζουν και κερδίζουν τη θέση στην "εμπροσθοφυλακή" της αυθεντικής ελληνικής κουζίνας. Ίσως η "ορθότητα" της υγιεινής διατροφής να έχει καταδικάσει στην αφάνεια πολλά απ' αυτά, λόγω θερμίδων / λιπαρών / αλμυρότητας (ενδεικτικά αναφέρω: γκιόσα, παστό, φουρτάλια), κανείς όμως δεν είπε να τα καταναλώνουμε σε καθημερινή βάση - απλά ας τους δώσουμε τις ευκαιρίες τους στις ταβέρνες των διακοπών μας (ή άλλης κοινωνικής εξόδου), αποφεύγοντας τη βέβαιη "ήττα" του πανάκριβου ψητού ψαριού και των άλλων αθλιοτήτων που έχουμε πλέον σιχαθεί.


Ρεβυθοκεφτέδες Σάμου (άλλο ένα "διαμάντι")