If you can't beat them, join them. Μετά τον θεατρινίστικο "αντιφασισμό των Δερβενακίων" επελέγη η (ουσιαστική) προσχώρηση στην "ατζέντα" της Χρυσής Αυγής. Μαζί με τους πολλούς δηλαδή. Διότι, κακά τα ψέματα, η απήχηση των κεντρικών ιδεών του βασικού ελληνικού ακροδεξιού κόμματος υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια των (κρυφών και φανερών) υποστηρικτών του.
Όσοι θεωρούν εντελώς συγκυριακή (ανεργία, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα) την άνοδο των νεοναζί, θα πρότεινα να αθροίσουν τα ποσοστά της Χ.Α. και του άλλου μεγαλούτσικου, επίσης δεξιότερου της ΝΔ κόμματος (Ανεξ.Ελ.). Η "σούμα" (περίπου 7+7) δεν διαφέρει πολύ από το αθηναϊκό 14% των "καλών χριστιανών" του 2002. Της εποχής, δηλαδή, που ήταν "ωραίος ο Χασάν", ωραίος ως Έλλην (ΟΚ, σχεδόν), στη "δούλεψή μας" όπως λέγαμε με χαρά, οι αφέντες.
Δεν είναι ακριβώς ίδιοι οι υποστηρικτές - δεν θα μπορούσαν, κι ούτε αρνείται κανείς τη σχετική πολυσυλλεκτικότητα και τις μετακινήσεις ψηφοφόρων που καταγράφουν οι έρευνες. Επίσης, δεν έχω επ' ουδενί την πρόθεση να ταυτίσω πολιτικούς χώρους με διακριτά μεταξύ τους στίγματα.
Πιστεύω, επιπλέον, ότι η επιμονή σε παλιομοδίτικες αντιμετωπίσεις του φαινομένου της ακροδεξιάς (που χαρακτηρίζονται από έκφραση απέχθειας / χλεύης, ταύτιση με "χούντα και βασιλιά" και χρήση τακτικών αποκλεισμού ή βίαιης αντιπαράθεσης από πλευράς του αντίθετου, "αντιφασιστικού" πόλου), όσο και αν εν μέρει δικαιολογείται από συλλογικές ιστορικές μνήμες, κάθε άλλο παρά συντελεί σε μείωση δημοτικότητας.
Ακόμη κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο "εξατμιζόταν" η Χρυσή Αυγή (που, με τη σειρά της, απλοποιητικά φωνάζει "έξω οι ξένοι", σιγοντάροντας όσους πιστεύουν ότι κι αυτοί θα μπορούσαν με ένα "κλικ" να εξαφανιστούν), μάλλον δύσκολα θα έμενε χωρίς έκφραση η βασική της θεματολογία.
Η Χ.Α. (όπως και προγενέστεροι ακροδεξιοί σχηματισμοί) εξακολουθεί να είναι κόμμα διαμαρτυρίας, πρωτίστως. Αυτό όμως δεν λέει και πολλά. Νομίζω ότι η ψήφος μας (προς οποιονδήποτε) συχνότερα είναι "κατά" και σπανιότερα "υπέρ". Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει αναμφίβολα - πλάι στη διαμαρτυρία - και συνειδητή υποστήριξη, ψυχική ταύτιση: συγκίνηση.
Συγκινεί η ίδια η ελληνική σημαία, που (συχνότερα από τους μαιάνδρους) φιγουράρει στις δημόσιες εκδηλώσεις της Χ.Α. - η ίδια με αυτή που αναρτάται όχι μόνο στα δημόσια κτίρια (όπως θα περίμενε κανείς) αλλά και σε απλά σπίτια και μαγαζιά, ως "καταφύγιο" στο οποίο οδηγεί ένα κράμα υπερηφάνειας και ανασφάλειας.
Συγκινεί η επίκληση της εθνικής ιδιαιτερότητας (και "ανωτερότητας"), γιατί ανταποκρίνεται στην "παιδεία" μας, όχι μόνο την αμιγώς σχολική αλλά και την κοινωνική / πολιτική: ελληνοκεντρική, με τα αναντίρρητα καλά της (π.χ. ενίσχυση της γλώσσας μας και αντιστροφή κάποιων συνεπειών του "μαλλιαρού δημοτικισμού") αλλά και με παρενέργειες (βλ. ΜΜΕ που "δεν παίρνουν χαμπάρι" από πολλά διεθνώς τεκταινόμενα).
[Μια σημείωση εδώ: Λίγο πριν το Euro 2012, διάβασα στη Daily Mail ένα άρθρο για την Ουκρανία και τα κρούσματα ρατσισμού (που φόβισαν τους μαύρους παίκτες της Εθνικής Αγγλίας). Το παρακάτω απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό:
"Οι μαθητές υφίστανται 'πλύση εγκεφάλου' με έντονα απομονωτικό εθνικισμό. ...Διαποτίζονται από μια εσφαλμένη αίσθηση ανωτερότητας, που ενισχύεται στα αναθεωρημένα σχολικά βιβλία, στις μιλιταριστικές λέσχες νέων και καλοκαιρινές κατασκηνώσεις, και στα πατριωτικά τραγούδια".
Δεν φτάσαμε εκεί, βέβαια, αλλά ο διάχυτος ελληναραδισμός κάθε άλλο παρά φρενάρεται τα τελευταία χρόνια.]
Συγκινεί, ακόμη, η διαφοροποίηση των ακατέργαστων, γήινων και brutal προσώπων (που "ρίχνουν και καμιά ψιλή" όπως ο Κασιδιάρης στις "αριστερούλες") από τους εκπροσώπους του "παλιού πολιτικού κόσμου", που ακόμη και όταν "επεμβαίνουν" σε μια δασική πυρκαγιά δείχνουν ατσαλάκωτοι και ψεύτικοι - η σύγκριση της εικόνας του βουλευτή Μπούκουρα με αυτή του περιφερειάρχη Τατούλη, στο σχετικό βίντεο, λέει πολλά.
Την ίδια ώρα, πολλοί επιμένουν να "πέφτουν από τα σύννεφα" όταν πληροφορούνται ότι η Χρυσή Αυγή βγήκε δεύτερο κόμμα (ακόμη και στην, πιο πολωμένη, δεύτερη αναμέτρηση) σε χωριά που βρίσκονται (quel horreur!) στο δρόμο για την Επίδαυρο - αποδίδοντας, αφελώς, θαυματουργές ιδιότητες στον "αέρα" του αστικού πολιτισμού που μετακινείται κάποια καλοκαιρινά σαββατοκύριακα. Από τις 6 Μαΐου και μετά, περισσεύουν οι ηθικολόγοι και οι Ο.Φ.Α. (=όπου φυσά ο άνεμος) αλλά μάλλον εξακολουθούν να λείπουν (ή κρύβονται;) αυτοί που θα "αισθανθούν το ρεύμα" (catch the drift, όπως ωραία το λένε οι αγγλόφωνοι), που θα καταλάβουν τι γίνεται χωρίς να παρασύρονται - και που ίσως θα βοηθήσουν να αποφύγουμε τα χειρότερα...
Για γέλια και για κλάματα (μη με ρωτήσετε τώρα, πώς θυμήθηκα τον Καφάση...)
Όσοι θεωρούν εντελώς συγκυριακή (ανεργία, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα) την άνοδο των νεοναζί, θα πρότεινα να αθροίσουν τα ποσοστά της Χ.Α. και του άλλου μεγαλούτσικου, επίσης δεξιότερου της ΝΔ κόμματος (Ανεξ.Ελ.). Η "σούμα" (περίπου 7+7) δεν διαφέρει πολύ από το αθηναϊκό 14% των "καλών χριστιανών" του 2002. Της εποχής, δηλαδή, που ήταν "ωραίος ο Χασάν", ωραίος ως Έλλην (ΟΚ, σχεδόν), στη "δούλεψή μας" όπως λέγαμε με χαρά, οι αφέντες.
Δεν είναι ακριβώς ίδιοι οι υποστηρικτές - δεν θα μπορούσαν, κι ούτε αρνείται κανείς τη σχετική πολυσυλλεκτικότητα και τις μετακινήσεις ψηφοφόρων που καταγράφουν οι έρευνες. Επίσης, δεν έχω επ' ουδενί την πρόθεση να ταυτίσω πολιτικούς χώρους με διακριτά μεταξύ τους στίγματα.
Πιστεύω, επιπλέον, ότι η επιμονή σε παλιομοδίτικες αντιμετωπίσεις του φαινομένου της ακροδεξιάς (που χαρακτηρίζονται από έκφραση απέχθειας / χλεύης, ταύτιση με "χούντα και βασιλιά" και χρήση τακτικών αποκλεισμού ή βίαιης αντιπαράθεσης από πλευράς του αντίθετου, "αντιφασιστικού" πόλου), όσο και αν εν μέρει δικαιολογείται από συλλογικές ιστορικές μνήμες, κάθε άλλο παρά συντελεί σε μείωση δημοτικότητας.
Ακόμη κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο "εξατμιζόταν" η Χρυσή Αυγή (που, με τη σειρά της, απλοποιητικά φωνάζει "έξω οι ξένοι", σιγοντάροντας όσους πιστεύουν ότι κι αυτοί θα μπορούσαν με ένα "κλικ" να εξαφανιστούν), μάλλον δύσκολα θα έμενε χωρίς έκφραση η βασική της θεματολογία.
Η Χ.Α. (όπως και προγενέστεροι ακροδεξιοί σχηματισμοί) εξακολουθεί να είναι κόμμα διαμαρτυρίας, πρωτίστως. Αυτό όμως δεν λέει και πολλά. Νομίζω ότι η ψήφος μας (προς οποιονδήποτε) συχνότερα είναι "κατά" και σπανιότερα "υπέρ". Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει αναμφίβολα - πλάι στη διαμαρτυρία - και συνειδητή υποστήριξη, ψυχική ταύτιση: συγκίνηση.
Συγκινεί η ίδια η ελληνική σημαία, που (συχνότερα από τους μαιάνδρους) φιγουράρει στις δημόσιες εκδηλώσεις της Χ.Α. - η ίδια με αυτή που αναρτάται όχι μόνο στα δημόσια κτίρια (όπως θα περίμενε κανείς) αλλά και σε απλά σπίτια και μαγαζιά, ως "καταφύγιο" στο οποίο οδηγεί ένα κράμα υπερηφάνειας και ανασφάλειας.
Συγκινεί η επίκληση της εθνικής ιδιαιτερότητας (και "ανωτερότητας"), γιατί ανταποκρίνεται στην "παιδεία" μας, όχι μόνο την αμιγώς σχολική αλλά και την κοινωνική / πολιτική: ελληνοκεντρική, με τα αναντίρρητα καλά της (π.χ. ενίσχυση της γλώσσας μας και αντιστροφή κάποιων συνεπειών του "μαλλιαρού δημοτικισμού") αλλά και με παρενέργειες (βλ. ΜΜΕ που "δεν παίρνουν χαμπάρι" από πολλά διεθνώς τεκταινόμενα).
[Μια σημείωση εδώ: Λίγο πριν το Euro 2012, διάβασα στη Daily Mail ένα άρθρο για την Ουκρανία και τα κρούσματα ρατσισμού (που φόβισαν τους μαύρους παίκτες της Εθνικής Αγγλίας). Το παρακάτω απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό:
"Οι μαθητές υφίστανται 'πλύση εγκεφάλου' με έντονα απομονωτικό εθνικισμό. ...Διαποτίζονται από μια εσφαλμένη αίσθηση ανωτερότητας, που ενισχύεται στα αναθεωρημένα σχολικά βιβλία, στις μιλιταριστικές λέσχες νέων και καλοκαιρινές κατασκηνώσεις, και στα πατριωτικά τραγούδια".
Δεν φτάσαμε εκεί, βέβαια, αλλά ο διάχυτος ελληναραδισμός κάθε άλλο παρά φρενάρεται τα τελευταία χρόνια.]
Συγκινεί, ακόμη, η διαφοροποίηση των ακατέργαστων, γήινων και brutal προσώπων (που "ρίχνουν και καμιά ψιλή" όπως ο Κασιδιάρης στις "αριστερούλες") από τους εκπροσώπους του "παλιού πολιτικού κόσμου", που ακόμη και όταν "επεμβαίνουν" σε μια δασική πυρκαγιά δείχνουν ατσαλάκωτοι και ψεύτικοι - η σύγκριση της εικόνας του βουλευτή Μπούκουρα με αυτή του περιφερειάρχη Τατούλη, στο σχετικό βίντεο, λέει πολλά.
Την ίδια ώρα, πολλοί επιμένουν να "πέφτουν από τα σύννεφα" όταν πληροφορούνται ότι η Χρυσή Αυγή βγήκε δεύτερο κόμμα (ακόμη και στην, πιο πολωμένη, δεύτερη αναμέτρηση) σε χωριά που βρίσκονται (quel horreur!) στο δρόμο για την Επίδαυρο - αποδίδοντας, αφελώς, θαυματουργές ιδιότητες στον "αέρα" του αστικού πολιτισμού που μετακινείται κάποια καλοκαιρινά σαββατοκύριακα. Από τις 6 Μαΐου και μετά, περισσεύουν οι ηθικολόγοι και οι Ο.Φ.Α. (=όπου φυσά ο άνεμος) αλλά μάλλον εξακολουθούν να λείπουν (ή κρύβονται;) αυτοί που θα "αισθανθούν το ρεύμα" (catch the drift, όπως ωραία το λένε οι αγγλόφωνοι), που θα καταλάβουν τι γίνεται χωρίς να παρασύρονται - και που ίσως θα βοηθήσουν να αποφύγουμε τα χειρότερα...
Για γέλια και για κλάματα (μη με ρωτήσετε τώρα, πώς θυμήθηκα τον Καφάση...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου