Nomen est omen

Αρκετοί βαπτίζουν τα παιδιά τους τηρώντας μεν την οικογενειακή παράδοση (όνομα παππού ή γιαγιάς) αλλά γιορτάζοντάς τα στη μνήμη κάποιου νεομάρτυρα ή άλλου, "άγνωστου" Αγίου ή Οσίου. Αυτό είναι ενδιαφέρον αν και κοινωνικά μπορεί να γίνει άχαρο. Π.χ. "Χρόνια πολλά ρε Νικόλα!" - "Ευχαριστώ, αλλά ξέρεις, δεν γιορτάζω σήμερα, γιορτάζω εννιά Μαΐου του εν Βουναίνοις επειδή έτσι με γιόρταζε η μάνα μου" - "?!?".

Δεν είναι κακό τέλος πάντων. Για μένα άλλο είναι το άσχημο. Η πεισματική άρνηση κάποιων self-important ιερέων να δίνουν στα παιδιά όνομα που δεν υπάρχει στο εορτολόγιο της εκκλησίας ή του μυαλού τους. Λες και τα ονόματα ανήκουν σε κάποιο index. Γιατί δηλαδή να μη βαπτίσεις κάποιον με ένα αρχαίο ή και ξένο όνομα και να μην του δώσεις τη δυνατότητα, αν ποτέ γίνει άγιος, να το κάνει ιερό αυτό το όνομα; Πώς δηλαδή έγιναν οι άγιοι και οι όσιοι που αναγνωρίζονται έως σήμερα; Κοίταξε ο παπάς στον κατάλογο πριν τους βαφτίσει;