Η Κύπρος υιοθέτησε το € από το 2008. Πρόεδρος τότε ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος (του "Όχι στο σχέδιο Αννάν"). Τον πρώτο καιρό της δημοσιονομικής μας κρίσης (2010-2011), πολλοί ελλαδίτες κοιτούσαμε τη μεγαλόνησο με συμπάθεια, ζήλεια ή/και ελπίδα. Κάποιοι μετανάστευσαν εκεί (όταν κάνω ζάπινγκ στο ΡΙΚ συχνά πέφτω στον δυτικοελλαδίτη ηθοποιό Τσιμιτσέλη).
Όλα άλλαξαν αφότου το ελληνικό "κούρεμα ομολόγων" χτύπησε τον κυπριακό τραπεζικό τομέα. Το καλοκαίρι του 2012 η Κύπρος (με πρόεδρο τον κομμουνιστή Χριστόφια) ζήτησε "διάσωση" από την Ευρωζώνη, ενώ ήδη είχε προηγηθεί συμφωνία για ρωσικό δάνειο. Οι αποφάσεις όμως για τους ακριβείς όρους χρηματοδότησης της Κύπρου αναβλήθηκαν για μετά τις πρόσφατες εκλογές (Φεβρουάριος 2013, νικητής ο δεξιός Αναστασιάδης), που διεξήχθησαν με πλήρη επίγνωση του τι, σε γενικές γραμμές, ακολουθεί (και χωρίς σοβαρό αντίλογο).
Την περασμένη Κυριακή, ενώ η καρναβαλική παρέλαση ήταν σε εξέλιξη, έμαθα τυχαία σε πατρινό καφέ ότι στην Κύπρο άρχισε να εφαρμόζεται κάτι σαν το αργεντίνικο κοραλίτο, σε πρώτη φάση με ανακοίνωση κλεισίματος τραπεζικών καταστημάτων μέχρι νεωτέρας. Μετά συνειδητοποίησα τις "δραματικές" δηλώσεις Αναστασιάδη περί "εκβιασμού", που όμως οδήγησε σε ομόφωνη απόφαση του Eurogroup τα ξημερώματα του Σαββάτου: η "τρόικα" θα έδινε 10 δις και η Κύπρος θα τσόνταρε κάτι λιγότερο με μερική δήμευση καταθέσεων. Ο Αναστασιάδης φρόντισε να αλλάξει ελάχιστα το νομοσχέδιο (διατηρώντας τα "τέλη" και για τους κάτω των 100 χιλ. € - αφήνοντας απείραχτο το 9,9% για τις υψηλότερες καταθέσεις) και έβαλε τους βουλευτές του να δηλώσουν παρόντες. "Κέρδισε" - για την ακρίβεια έχασε - χρόνο, κατεβάζοντας νομοσχέδιο καταδικασμένο και από τον ίδιο! "Στημένο" το ματς.
Η "συνέχεια της ιστορίας" είναι ακόμη σε εξέλιξη, με μπόλικη ελλαδίτικη γαρνιτούρα, άσχετη μεν με την πραγματικότητα, πλην "συναρπαστική". Οι εδώ "αντιμνημονιακές" δυνάμεις εκστασιάστηκαν, τόσο που άρχισαν τις αγκαλίτσες μεταξύ τους. Η "στημένη" αρνητική ψήφος της κυπριακής βουλής προβάλλεται φυσικά ως το "περήφανο ΟΧΙ". Στην Ελλάδα, τέτοιο "όχι" δεν ειπώθηκε. Όντως, είναι κρίμα - με έναν καλό "σκηνοθέτη" θα το είχαμε κάνει κι εμείς, πάλι μας έβαλαν τα γυαλιά οι κουμπάροι.
Είναι ωραίο να ψάχνεις για εναλλακτικές. Είναι ακόμα ωραιότερο να έχεις εναλλακτικές.
Εμένα πάντως τα παραπάνω "καραγκιοζιλίκια" (δεν βρίσκω άλλη λέξη) του νέου κύπριου προέδρου μου θύμισαν την απαρχή της δικής μας κωλυσιεργίας. Λίγο πριν ανοίξει το Τριώδιο το 2011 (πάλι με τα καρναβάλια, δηλαδή), η τότε κυβέρνησή μας μπήκε σε ένα καταστροφικό παιχνίδι, δηλώνοντας αγανακτισμένη με την τρόικα, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Έγινε σαφές τότε (και κυρίως αργότερα, στη διάρκεια των 2 περίπου "χαμένων χρόνων" με αγανακτισμένους, Παπαδήμο, διπλές εκλογές και περίπου μηδέν μεταρρυθμίσεις) ότι, λιγότερο από ένα χρόνο μετά το σόου του Καστελλόριζου, δεν υπήρχε καμία σοβαρή πρόθεση υποστήριξης των κεντρικών επιλογών που σχετίζονταν με τη ρευστότητα της χώρας και την εξυγίανση του κράτους.
Ελπίζω πάνω απ' όλα η ταλαιπωρία των απλών ανθρώπων στην Κύπρο, για τους οποίους αποδεδειγμένα δεν δίνει δεκάρα η υψηλή πολιτική (που η μόνη της κάψα ήταν πώς δεν θα φύγουν τα ξένα κεφάλαια), να λήξει σύντομα. Οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν πήραν καμία συνειδητή απόφαση να "φύγουν" από την Ευρώπη (στην οποία μπήκαν με μαγκιά - και με λίγη βοήθεια από ΓΑΠ μεριά - το 2004), καμία συνειδητή απόφαση να γίνουν άθλια λατινοαμερικάνικη χώρα, καμία συνειδητή απόφαση να "λακίσουν" από το δύσκολο δρόμο (παρόλο που γκρινιάζουν ότι θα τους συμβούν αυτά που πάθαμε κι εμείς οι καλαμαράδες).
Το κακό ξεκίνησε την Κυριακή της Τυρινής...
Όλα άλλαξαν αφότου το ελληνικό "κούρεμα ομολόγων" χτύπησε τον κυπριακό τραπεζικό τομέα. Το καλοκαίρι του 2012 η Κύπρος (με πρόεδρο τον κομμουνιστή Χριστόφια) ζήτησε "διάσωση" από την Ευρωζώνη, ενώ ήδη είχε προηγηθεί συμφωνία για ρωσικό δάνειο. Οι αποφάσεις όμως για τους ακριβείς όρους χρηματοδότησης της Κύπρου αναβλήθηκαν για μετά τις πρόσφατες εκλογές (Φεβρουάριος 2013, νικητής ο δεξιός Αναστασιάδης), που διεξήχθησαν με πλήρη επίγνωση του τι, σε γενικές γραμμές, ακολουθεί (και χωρίς σοβαρό αντίλογο).
Την περασμένη Κυριακή, ενώ η καρναβαλική παρέλαση ήταν σε εξέλιξη, έμαθα τυχαία σε πατρινό καφέ ότι στην Κύπρο άρχισε να εφαρμόζεται κάτι σαν το αργεντίνικο κοραλίτο, σε πρώτη φάση με ανακοίνωση κλεισίματος τραπεζικών καταστημάτων μέχρι νεωτέρας. Μετά συνειδητοποίησα τις "δραματικές" δηλώσεις Αναστασιάδη περί "εκβιασμού", που όμως οδήγησε σε ομόφωνη απόφαση του Eurogroup τα ξημερώματα του Σαββάτου: η "τρόικα" θα έδινε 10 δις και η Κύπρος θα τσόνταρε κάτι λιγότερο με μερική δήμευση καταθέσεων. Ο Αναστασιάδης φρόντισε να αλλάξει ελάχιστα το νομοσχέδιο (διατηρώντας τα "τέλη" και για τους κάτω των 100 χιλ. € - αφήνοντας απείραχτο το 9,9% για τις υψηλότερες καταθέσεις) και έβαλε τους βουλευτές του να δηλώσουν παρόντες. "Κέρδισε" - για την ακρίβεια έχασε - χρόνο, κατεβάζοντας νομοσχέδιο καταδικασμένο και από τον ίδιο! "Στημένο" το ματς.
Η "συνέχεια της ιστορίας" είναι ακόμη σε εξέλιξη, με μπόλικη ελλαδίτικη γαρνιτούρα, άσχετη μεν με την πραγματικότητα, πλην "συναρπαστική". Οι εδώ "αντιμνημονιακές" δυνάμεις εκστασιάστηκαν, τόσο που άρχισαν τις αγκαλίτσες μεταξύ τους. Η "στημένη" αρνητική ψήφος της κυπριακής βουλής προβάλλεται φυσικά ως το "περήφανο ΟΧΙ". Στην Ελλάδα, τέτοιο "όχι" δεν ειπώθηκε. Όντως, είναι κρίμα - με έναν καλό "σκηνοθέτη" θα το είχαμε κάνει κι εμείς, πάλι μας έβαλαν τα γυαλιά οι κουμπάροι.
Είναι ωραίο να ψάχνεις για εναλλακτικές. Είναι ακόμα ωραιότερο να έχεις εναλλακτικές.
Εμένα πάντως τα παραπάνω "καραγκιοζιλίκια" (δεν βρίσκω άλλη λέξη) του νέου κύπριου προέδρου μου θύμισαν την απαρχή της δικής μας κωλυσιεργίας. Λίγο πριν ανοίξει το Τριώδιο το 2011 (πάλι με τα καρναβάλια, δηλαδή), η τότε κυβέρνησή μας μπήκε σε ένα καταστροφικό παιχνίδι, δηλώνοντας αγανακτισμένη με την τρόικα, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Έγινε σαφές τότε (και κυρίως αργότερα, στη διάρκεια των 2 περίπου "χαμένων χρόνων" με αγανακτισμένους, Παπαδήμο, διπλές εκλογές και περίπου μηδέν μεταρρυθμίσεις) ότι, λιγότερο από ένα χρόνο μετά το σόου του Καστελλόριζου, δεν υπήρχε καμία σοβαρή πρόθεση υποστήριξης των κεντρικών επιλογών που σχετίζονταν με τη ρευστότητα της χώρας και την εξυγίανση του κράτους.
Ελπίζω πάνω απ' όλα η ταλαιπωρία των απλών ανθρώπων στην Κύπρο, για τους οποίους αποδεδειγμένα δεν δίνει δεκάρα η υψηλή πολιτική (που η μόνη της κάψα ήταν πώς δεν θα φύγουν τα ξένα κεφάλαια), να λήξει σύντομα. Οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν πήραν καμία συνειδητή απόφαση να "φύγουν" από την Ευρώπη (στην οποία μπήκαν με μαγκιά - και με λίγη βοήθεια από ΓΑΠ μεριά - το 2004), καμία συνειδητή απόφαση να γίνουν άθλια λατινοαμερικάνικη χώρα, καμία συνειδητή απόφαση να "λακίσουν" από το δύσκολο δρόμο (παρόλο που γκρινιάζουν ότι θα τους συμβούν αυτά που πάθαμε κι εμείς οι καλαμαράδες).
Το κακό ξεκίνησε την Κυριακή της Τυρινής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου