Ο Ιούλιος ήταν απρόσμενα ζεστός για τα δεδομένα των Βρυξελλών. Οι θερμοκρασίες των τριάντα-"φεύγα" βαθμών του θύμιζαν Ελλάδα. Τον Πύργο της Ηλείας, για την ακρίβεια, αν συνυπολόγιζε κανείς την αφόρητη υγρασία.
Ο Πραματευτής ίδρωσε, αλλά (όπως και ο ήρωας εκείνου του παλιού ανεκδότου) το σακάκι δεν το έβγαζε. Είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στη δύναμη του κλιματιστικού, που ακόμη - είναι αλήθεια - πάσχιζε να προσαρμοστεί στα δεδομένα της ώρας. Ήταν και το πρωτόκολλο, αυτό που ο ίδιος είχε θέσει στον εαυτό του, από πολύ παλιά που έκανε μπίζνες πριν τον επαναπατρισμό. Τη σημασία της άψογης ένδυσης δεν την υποτιμούσε.
Ειδικά σε μια τέτοια στιγμή, που τα χαρτιά με τα προσχέδια Της Συμφωνίας απλώνονταν μπροστά του από τις εργατικές γραμματείς. Η ποσότητα του χαρτιού δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη - μάλιστα τα έγγραφα ήταν εις διπλούν, για να μείνει αντίγραφο και στην Άλλη Πλευρά αφού πέσουν οι υπογραφές.
Μόνο που ακόμη δεν είχε εμφανιστεί ο εκπρόσωπος Των Ευρωπαίων, αυτών που θα έδιναν την τελική συναίνεση πριν κινηθεί η διαδικασία για την οριστική έγκριση. Η καρέκλα δίπλα στον Πραματευτή ήταν ακόμη άδεια. Παράδοξο, ο νοτιοευρωπαίος να είναι ο συνεπέστερος. Δεν ήταν βέβαια τυπικό δείγμα - τόσα χρόνια στο Αμέρικα και στις επιχειρήσεις.
Όταν μπήκε μέσα ο σγουρομάλλης γυαλάκιας, ο Πραματευτής ξεροκατάπιε. Δεν καταλάβαινε γιατί θα έπρεπε το Γιούρογκρουπ να βρίσκεται κάτω από κάθε πέτρα που σηκώνεις. Μετά την τυπική χειραψία και τις συστάσεις, ο Πραματευτής ζήτησε συγγνώμη και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Ήθελε να ρίξει λίγο νερό πάνω του - κυρίως όμως, ήθελε να τακτοποιήσει τις σκέψεις του. Με όση καλή πίστη διέθετε, βρήκε μια λογική εξήγηση για την εμφάνιση του αντιπαθητικού ολλανδού.
Η Ευρωζώνη ήταν ένα μπαστάρδεμα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Άρα, το προσχέδιο θα το υπέγραφε ως θεματοφύλακας των αντιλήψεων της ευρωπαϊκής ηγεσίας αφενός, των χρηματοπιστωτικών οργανισμών αφετέρου. Προσχέδιο ήταν άλλωστε - εισήγηση πριν από τις τελικές υπογραφές, τις οποίες θα έβαζαν οι καθ' ύλην αρμόδιοι. Πραματευτής ήταν κι ο απέναντι.
Γυρίζοντας στο μεγάλο τραπέζι, τον βρήκε να ξεφυλλίζει έναν από τους τόμους. Ο ολλανδός στάθηκε κάπου κι άφησε το στυλό να του πέσει από το χέρι. "Υπάρχουν κάποια κενά", είπε στα αγγλικά στον έλληνα. "Πρέπει να τα συζητήσουμε - και μάλιστα αμέσως." Ο χρονικός προσδιορισμός περίσσευε. Η προθεσμία - "πριν το κλείσιμο της μέρας" ήταν απόλυτη και ασφυκτική. Ήταν ήδη 3μμ - μόλις δύο ώρες τους έμεναν.
Ο Πραματευτής ήταν έξαλλος, όσο κι αν προσπαθούσε να μην το δείχνει. Τι πρόσκομμα της τελευταίας στιγμής ήταν αυτό; Ήταν έμπειρος και ήξερε καλά τα τρικ που χρησιμοποιούνται σε τέτοιες περιπτώσεις, ήλπιζε όμως ότι αυτή τη φορά θα το απέφευγε. Διά πυρός και σιδήρου είχαν άλλωστε περάσει για να φτάσουν έως τις υπογραφές. Δεν θα άφηνε τη διάθεσή του να χαλάσει άλλο.
Ο ολλανδός συνέχισε: "Για το σκοπό αυτό, έφερα τον κατάλληλο άνθρωπο. Έχει γραφείο στο Πότσνταμ και παίζει στα δάχτυλα τα ασφαλιστικά. Και πέρα απ' αυτό, νομίζω ότι γνωρίζεστε, και μάλιστα από παλιά. Σαν τον παλιόφιλο, κανείς!" Μπροστά στα μάτια του απορημένου Πραματευτή, σηκώθηκε, στράφηκε προς την πόρτα και φώναξε: "Γκέραλντ!"
Ο καλεσμένος μπήκε με αργά βήματα, στάθηκε μπροστά στο τραπέζι, άνοιξε τα χέρια του θεατρικά και, με άψογο ελληνικό θήτα, ανέκραξε: "Ευθύμιος!"
"Γιω- ...Γιώ- ...Γιώργο!" ψέλλισε ο παλιός γνώριμος. Σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκονταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο ανιψιός ενός αξιωματικού και ο γιος ενός άλλου, γνωστοί μεταξύ τους από παλιά, πολύ πριν θείος και πατέρας αντίστοιχα πρωταγωνιστήσουν στο αποτυχημένο κίνημα του Κωνσταντίνου, το Δεκέμβριο του '67.
Ο Γιώργος Έρσελμαν μεγαλώνοντας σπούδασε στη Γερμανία. Το επώνυμό του τον βοήθησε να ανακαλύψει τις παλιές γερμανικές ρίζες της οικογένειάς του - και σύντομα άλλαξε το όνομά του επί το γερμανικότερο (Γκέραλντ). Τώρα, ξαναβρισκόταν με τον παιδικό του φίλο. Ήταν απίστευτη η σύμπτωση. Ή μήπως δεν ήταν τυχαίο το αντάμωμα;
Ο "Ευθύμιος" αποφάσισε να κάνει την παρατήρηση μεταξύ σοβαρού και αστείου. "Αυτό είναι συνωμοσία!" είπε χαμογελώντας στους άλλους δύο. Η απάντηση που έλαβε από τον ολλανδό του έμαθε ότι στο εξής δεν θα έπρεπε να τον υποτιμά, διότι αν μη τι άλλο ήταν διαβασμένος. Ήταν η ατάκα που, σύμφωνα με τον Woodhouse, χρησιμοποιούσε ο Κωνσταντίνος σε όσους προσπαθούσαν να τον "ψαρέψουν" πριν από το αντικίνημα:
"Ο βασιλεύς δεν συνωμοτεί!"
Ο Πραματευτής ίδρωσε, αλλά (όπως και ο ήρωας εκείνου του παλιού ανεκδότου) το σακάκι δεν το έβγαζε. Είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στη δύναμη του κλιματιστικού, που ακόμη - είναι αλήθεια - πάσχιζε να προσαρμοστεί στα δεδομένα της ώρας. Ήταν και το πρωτόκολλο, αυτό που ο ίδιος είχε θέσει στον εαυτό του, από πολύ παλιά που έκανε μπίζνες πριν τον επαναπατρισμό. Τη σημασία της άψογης ένδυσης δεν την υποτιμούσε.
Ειδικά σε μια τέτοια στιγμή, που τα χαρτιά με τα προσχέδια Της Συμφωνίας απλώνονταν μπροστά του από τις εργατικές γραμματείς. Η ποσότητα του χαρτιού δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη - μάλιστα τα έγγραφα ήταν εις διπλούν, για να μείνει αντίγραφο και στην Άλλη Πλευρά αφού πέσουν οι υπογραφές.
Μόνο που ακόμη δεν είχε εμφανιστεί ο εκπρόσωπος Των Ευρωπαίων, αυτών που θα έδιναν την τελική συναίνεση πριν κινηθεί η διαδικασία για την οριστική έγκριση. Η καρέκλα δίπλα στον Πραματευτή ήταν ακόμη άδεια. Παράδοξο, ο νοτιοευρωπαίος να είναι ο συνεπέστερος. Δεν ήταν βέβαια τυπικό δείγμα - τόσα χρόνια στο Αμέρικα και στις επιχειρήσεις.
Όταν μπήκε μέσα ο σγουρομάλλης γυαλάκιας, ο Πραματευτής ξεροκατάπιε. Δεν καταλάβαινε γιατί θα έπρεπε το Γιούρογκρουπ να βρίσκεται κάτω από κάθε πέτρα που σηκώνεις. Μετά την τυπική χειραψία και τις συστάσεις, ο Πραματευτής ζήτησε συγγνώμη και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Ήθελε να ρίξει λίγο νερό πάνω του - κυρίως όμως, ήθελε να τακτοποιήσει τις σκέψεις του. Με όση καλή πίστη διέθετε, βρήκε μια λογική εξήγηση για την εμφάνιση του αντιπαθητικού ολλανδού.
Η Ευρωζώνη ήταν ένα μπαστάρδεμα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Άρα, το προσχέδιο θα το υπέγραφε ως θεματοφύλακας των αντιλήψεων της ευρωπαϊκής ηγεσίας αφενός, των χρηματοπιστωτικών οργανισμών αφετέρου. Προσχέδιο ήταν άλλωστε - εισήγηση πριν από τις τελικές υπογραφές, τις οποίες θα έβαζαν οι καθ' ύλην αρμόδιοι. Πραματευτής ήταν κι ο απέναντι.
Γυρίζοντας στο μεγάλο τραπέζι, τον βρήκε να ξεφυλλίζει έναν από τους τόμους. Ο ολλανδός στάθηκε κάπου κι άφησε το στυλό να του πέσει από το χέρι. "Υπάρχουν κάποια κενά", είπε στα αγγλικά στον έλληνα. "Πρέπει να τα συζητήσουμε - και μάλιστα αμέσως." Ο χρονικός προσδιορισμός περίσσευε. Η προθεσμία - "πριν το κλείσιμο της μέρας" ήταν απόλυτη και ασφυκτική. Ήταν ήδη 3μμ - μόλις δύο ώρες τους έμεναν.
Ο Πραματευτής ήταν έξαλλος, όσο κι αν προσπαθούσε να μην το δείχνει. Τι πρόσκομμα της τελευταίας στιγμής ήταν αυτό; Ήταν έμπειρος και ήξερε καλά τα τρικ που χρησιμοποιούνται σε τέτοιες περιπτώσεις, ήλπιζε όμως ότι αυτή τη φορά θα το απέφευγε. Διά πυρός και σιδήρου είχαν άλλωστε περάσει για να φτάσουν έως τις υπογραφές. Δεν θα άφηνε τη διάθεσή του να χαλάσει άλλο.
Ο ολλανδός συνέχισε: "Για το σκοπό αυτό, έφερα τον κατάλληλο άνθρωπο. Έχει γραφείο στο Πότσνταμ και παίζει στα δάχτυλα τα ασφαλιστικά. Και πέρα απ' αυτό, νομίζω ότι γνωρίζεστε, και μάλιστα από παλιά. Σαν τον παλιόφιλο, κανείς!" Μπροστά στα μάτια του απορημένου Πραματευτή, σηκώθηκε, στράφηκε προς την πόρτα και φώναξε: "Γκέραλντ!"
Ο καλεσμένος μπήκε με αργά βήματα, στάθηκε μπροστά στο τραπέζι, άνοιξε τα χέρια του θεατρικά και, με άψογο ελληνικό θήτα, ανέκραξε: "Ευθύμιος!"
"Γιω- ...Γιώ- ...Γιώργο!" ψέλλισε ο παλιός γνώριμος. Σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκονταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο ανιψιός ενός αξιωματικού και ο γιος ενός άλλου, γνωστοί μεταξύ τους από παλιά, πολύ πριν θείος και πατέρας αντίστοιχα πρωταγωνιστήσουν στο αποτυχημένο κίνημα του Κωνσταντίνου, το Δεκέμβριο του '67.
Ο Γιώργος Έρσελμαν μεγαλώνοντας σπούδασε στη Γερμανία. Το επώνυμό του τον βοήθησε να ανακαλύψει τις παλιές γερμανικές ρίζες της οικογένειάς του - και σύντομα άλλαξε το όνομά του επί το γερμανικότερο (Γκέραλντ). Τώρα, ξαναβρισκόταν με τον παιδικό του φίλο. Ήταν απίστευτη η σύμπτωση. Ή μήπως δεν ήταν τυχαίο το αντάμωμα;
Ο "Ευθύμιος" αποφάσισε να κάνει την παρατήρηση μεταξύ σοβαρού και αστείου. "Αυτό είναι συνωμοσία!" είπε χαμογελώντας στους άλλους δύο. Η απάντηση που έλαβε από τον ολλανδό του έμαθε ότι στο εξής δεν θα έπρεπε να τον υποτιμά, διότι αν μη τι άλλο ήταν διαβασμένος. Ήταν η ατάκα που, σύμφωνα με τον Woodhouse, χρησιμοποιούσε ο Κωνσταντίνος σε όσους προσπαθούσαν να τον "ψαρέψουν" πριν από το αντικίνημα:
"Ο βασιλεύς δεν συνωμοτεί!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου