Το χάσμα μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και λοιπού κόσμου, που τροφοδοτείται από τις εξελίξεις (και "μη εξελίξεις") στα εργασιακά των μεν και των δε τα τελευταία χρόνια, ίσως άθελα να τροφοδοτηθεί και από το φετινό ασυνήθιστο διαχωρισμό της πρωτομαγιάς: Μεγάλη Τετάρτη για το δημόσιο (βολική για εορταστικό 6ήμερο με 1 μόλις μέρα άδειας), Τρίτη Πάσχα για τα μαγαζιά και το λοιπό κόσμο (για να μη χαλάσει το shopping).
Η χειραγώγηση της συγκεκριμένης αργίας έχει την ιστορία της στην Ελλάδα. Η ίδια η καθιέρωσή της ως αργία, που όπως θα δούμε είναι σχετικά πρόσφατη, είναι ένα ωραίο "καρότο" - μπορεί να θυμάστε τις διαμαρτυρίες από τη μη μεταφορά της εν έτει 2005 (που ήταν Κυριακή και ταυτόχρονα Πάσχα). Οι διαμαρτυρίες δεν νομίζω ότι είχαν αγνά αγωνιστικό χαρακτήρα.
Η πρώτη κυβέρνηση που την έκανε αργία ήταν η χούντα, με αναγκαστικό νόμο του '68. Όχι όμως "παγίως", αλλά με υπουργική απόφαση που βγαίνει κάθε χρόνο, ως "παροχή" δηλαδή της εξουσίας. (Ένα χρόνο μετά -τυχαίο;- ο Πασχάλης έκανε επιτυχία το Κορίτσι του Μάη.) Το δημόσιο, το '81 που πριν βγει το Πασόκ χάλαγε ο κόσμος από τις απεργίες, την έκανε μόνιμη αργία και "ξεμπέρδεψε".
Το σύνθημα "δεν είναι αργία, είναι απεργία" δεν είχε πια ουσιαστικό νόημα. Οι συγκεντρώσεις στο Πεδίον Άρεως έγιναν φολκλόρ. Η Καισαριανή (1944) και η Θεσσαλονίκη (1936) κλείστηκαν στα βιβλία ιστορίας (και στα τραγούδια) και το Σικάγο (η πρώτη πρωτομαγιάτικη διαδήλωση, 1886) το σνόμπαραν λίγο όλοι διότι ήταν αμερικάνικο.
Η αργία φυσικά είναι αυτή που βολεύει (το καρότο, που λέγαμε). Πιάνεις το Μάη, κι ας μην τον καις του Κλήδονα (23 Ιουνίου, παραμονή του θερινού Αη Γιάννη). Το λίγο περιθώριο συμβολισμού, που σου αφήνει όλη αυτή η ατμόσφαιρα, στριμώχνεται κι άλλο, αν ανήκεις σε αυτούς που δεν πείθονται από τις "ατζέντες" κομματικών οργανώσεων - οι οποίες όπως πάντα σπεύδουν να το καπελώσουν.
Η χειραγώγηση της συγκεκριμένης αργίας έχει την ιστορία της στην Ελλάδα. Η ίδια η καθιέρωσή της ως αργία, που όπως θα δούμε είναι σχετικά πρόσφατη, είναι ένα ωραίο "καρότο" - μπορεί να θυμάστε τις διαμαρτυρίες από τη μη μεταφορά της εν έτει 2005 (που ήταν Κυριακή και ταυτόχρονα Πάσχα). Οι διαμαρτυρίες δεν νομίζω ότι είχαν αγνά αγωνιστικό χαρακτήρα.
Η πρώτη κυβέρνηση που την έκανε αργία ήταν η χούντα, με αναγκαστικό νόμο του '68. Όχι όμως "παγίως", αλλά με υπουργική απόφαση που βγαίνει κάθε χρόνο, ως "παροχή" δηλαδή της εξουσίας. (Ένα χρόνο μετά -τυχαίο;- ο Πασχάλης έκανε επιτυχία το Κορίτσι του Μάη.) Το δημόσιο, το '81 που πριν βγει το Πασόκ χάλαγε ο κόσμος από τις απεργίες, την έκανε μόνιμη αργία και "ξεμπέρδεψε".
Το σύνθημα "δεν είναι αργία, είναι απεργία" δεν είχε πια ουσιαστικό νόημα. Οι συγκεντρώσεις στο Πεδίον Άρεως έγιναν φολκλόρ. Η Καισαριανή (1944) και η Θεσσαλονίκη (1936) κλείστηκαν στα βιβλία ιστορίας (και στα τραγούδια) και το Σικάγο (η πρώτη πρωτομαγιάτικη διαδήλωση, 1886) το σνόμπαραν λίγο όλοι διότι ήταν αμερικάνικο.
Η αργία φυσικά είναι αυτή που βολεύει (το καρότο, που λέγαμε). Πιάνεις το Μάη, κι ας μην τον καις του Κλήδονα (23 Ιουνίου, παραμονή του θερινού Αη Γιάννη). Το λίγο περιθώριο συμβολισμού, που σου αφήνει όλη αυτή η ατμόσφαιρα, στριμώχνεται κι άλλο, αν ανήκεις σε αυτούς που δεν πείθονται από τις "ατζέντες" κομματικών οργανώσεων - οι οποίες όπως πάντα σπεύδουν να το καπελώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου