Σήμερα που 10χρονα παιδάκια μαθαίνουν να "μισούν τη Γερμανία" και που ακόμη και εμείς οι πιο "ευρωπαϊστές" είμαστε προβληματισμένοι για τις τυχόν μόνιμες παραμορφώσεις που θα επιφέρει η πρωτόγνωρη ύφεση (της Ελλάδας, και η όχι και τόσο πρωτόγνωρη στασιμότητα αλλού στην ήπειρό μας), η Ημέρα της Ευρώπης, σήμερα 9 Μαΐου, είναι για μένα ένα συναισθηματικό αποκούμπι.
Όχι, δεν τη θεωρώ σημαντικότερη από τις εθνικές μας επετείους ή από το Πάσχα που μόλις γιορτάσαμε. Δεν πολυσυγκινούμαι άλλωστε από τα επαναλαμβανόμενα τελετουργικά οποιασδήποτε "μεγάλης γιορτής", τους δε συμβολισμούς τους έχω μάθει απέξω. Βρίσκω όμως ιδιαίτερα σημαντικό το ότι η χώρα μας είναι μέρος μιας μεγάλης - έστω κι ελαφρά προβληματικής - οικογένειας. Γεωγραφικά άλλωστε πάντα εκεί ανήκαμε. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί λέμε "στην Ευρώπη" σαν να είμαστε έξω απ' αυτήν. Λένε ότι Ευρώπη αρχικά λεγόταν μια έκταση βόρεια από το Θρακικό Πέλαγος, χώρια η μυθολογία με την αρπαγή.
Ο (κανονικός) Κ. Καραμανλής μας είχε χώσει τσακ-μπαμ, μέσα σε 5 χρονάκια, κι όλα τα κοινοβούλια των (τότε) "9" ψήφισαν υπέρ της εισόδου μας στην ΕΟΚ, μας ήθελαν μέσα - λίγοι κι ακίνδυνοι ήμασταν, υπήρχε κι η συμπάθεια για την περιπέτεια της δημοκρατίας μας. Αν θυμάμαι καλά, τα πιο πολλά ΟΧΙ τα είχε πει η τότε γαλλική αντιπολίτευση, μάλλον για να κάνει αντιπολίτευση και ίσως κι επειδή θα τους απειλούσαμε το μονοπώλιο στις αγροτικές (αχ!) επιδοτήσεις.
Ακούω συχνά, συχνότερα τελευταία, διάφορα για την "μη χριστιανορθόδοξη" "Ευρώπη", που παραλείπουν όμως να πουν ότι η εδώ επικρατούσα θρησκεία έχει "κοινωνία" με τους καθολικούς, το σχίσμα με τους οποίους (απότοκο κυρίως της πολιτικής διαφοροποίησης) ήταν πολύ πιο ανώδυνο από τη διαμάχη αιώνων ανάμεσα στον παπισμό και τους πάσης φύσεως προτεστάντες (και άλλους διαφωνούντες).
Τα ευρωπαϊκά λεφτά (σε μεγάλο ποσοστό πρόκειται για ΦΠΑ από τους "μισητούς" γερμανικούς τζίρους) ακόμη και σήμερα στηρίζουν την, ανέκαθεν αδύναμη, ελληνική οικονομία. Τα εκμεταλλευτήκαμε δεόντως, "και μπράβο μας". Μάθαμε επίσης να θεωρούμε δεδομένα τα ίσα δικαιώματα με τους λοιπούς κοινοτικούς, σωστό ήταν κι αυτό. Αρκετοί σπουδάσαμε ή δουλέψαμε "έξω", "μέσα" πλέον - τα διαβατήριά μας δεν σταμπάρονταν λόγω Σένγκεν (αχ, πάλι) και μας φαίνονται πια λίγο αδιάφορα.
Χώρια οι αθόρυβες αλλαγές στη νομοθεσία και τη διοίκησή μας, στην κατεύθυνση της εναρμόνισης, που μας έκαναν κι εμάς "τυπικούς ευρωπαίους", κάτι που τώρα φαίνεται φυσικότατο αλλά - παρά τις παλαιόθεν γαλλογερμανικές επιρροές - δεν ήταν πάντα.
Διαβάζω εδώ και καιρό κάτι χαζομάρες για δραχμές (τελευταίο "φρούτο" ο πρώην παπανδρεϊκός γαμβρός, Κατσανέβας) και κάποιες λιγότερο φαιδρές, νοσταλγικές κορώνες για τη λαμπερή Ελλάδα που δεν θα ξαναγυρίσει. Τα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε η φωτό από τα φωταγωγημένα Χαυτεία με τα γυαλισμένα πολυτελή αυτοκίνητα (1960;), την έκανε σύμβολο κι η Χρυσαυγή. Πέρυσι παιζόταν ο Αττίκ κι ένας φίλος θαύμασε το "πώς γλεντούσε παλιά η Αθήνα". Όμως όχι, δεν ήταν "η" Αθήνα, ήταν ένας πυρήνας ευημερίας, μια μικρή εύπορη μειονότητα μέσα σε μια χώρα με το αποχωρητήριο έξω από το σπίτι, με άθλιες αστικές γειτονιές δίπλα στα ρέματα που συχνά πλημμύριζαν, για να μην πούμε σε τι κατάσταση βρισκόταν ο αγροτικός πληθυσμός.
Δεν αρνούμαι ότι μπροστά μας τα πράγματα είναι τουλάχιστον νεφελώδη, δεν αρκούμαι στο κοίταγμα προς τα πίσω, η συνολική εικόνα όμως - και η εξέλιξή της στο χρόνο - έχει τη δική της αξία. Στα πέντε αστέρια των διαφόρων γελοίων προσθέτω άλλα επτά, τα επιχρυσώνω, τα ακουμπάω σε μπλε φόντο, κοιτάζω και το διαβατήριο με το κόκκινο της Βουργουνδίας, βάζω το κεφάλι κάτω και συνεχίζω.
Όχι, δεν τη θεωρώ σημαντικότερη από τις εθνικές μας επετείους ή από το Πάσχα που μόλις γιορτάσαμε. Δεν πολυσυγκινούμαι άλλωστε από τα επαναλαμβανόμενα τελετουργικά οποιασδήποτε "μεγάλης γιορτής", τους δε συμβολισμούς τους έχω μάθει απέξω. Βρίσκω όμως ιδιαίτερα σημαντικό το ότι η χώρα μας είναι μέρος μιας μεγάλης - έστω κι ελαφρά προβληματικής - οικογένειας. Γεωγραφικά άλλωστε πάντα εκεί ανήκαμε. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί λέμε "στην Ευρώπη" σαν να είμαστε έξω απ' αυτήν. Λένε ότι Ευρώπη αρχικά λεγόταν μια έκταση βόρεια από το Θρακικό Πέλαγος, χώρια η μυθολογία με την αρπαγή.
Ο (κανονικός) Κ. Καραμανλής μας είχε χώσει τσακ-μπαμ, μέσα σε 5 χρονάκια, κι όλα τα κοινοβούλια των (τότε) "9" ψήφισαν υπέρ της εισόδου μας στην ΕΟΚ, μας ήθελαν μέσα - λίγοι κι ακίνδυνοι ήμασταν, υπήρχε κι η συμπάθεια για την περιπέτεια της δημοκρατίας μας. Αν θυμάμαι καλά, τα πιο πολλά ΟΧΙ τα είχε πει η τότε γαλλική αντιπολίτευση, μάλλον για να κάνει αντιπολίτευση και ίσως κι επειδή θα τους απειλούσαμε το μονοπώλιο στις αγροτικές (αχ!) επιδοτήσεις.
Ακούω συχνά, συχνότερα τελευταία, διάφορα για την "μη χριστιανορθόδοξη" "Ευρώπη", που παραλείπουν όμως να πουν ότι η εδώ επικρατούσα θρησκεία έχει "κοινωνία" με τους καθολικούς, το σχίσμα με τους οποίους (απότοκο κυρίως της πολιτικής διαφοροποίησης) ήταν πολύ πιο ανώδυνο από τη διαμάχη αιώνων ανάμεσα στον παπισμό και τους πάσης φύσεως προτεστάντες (και άλλους διαφωνούντες).
Τα ευρωπαϊκά λεφτά (σε μεγάλο ποσοστό πρόκειται για ΦΠΑ από τους "μισητούς" γερμανικούς τζίρους) ακόμη και σήμερα στηρίζουν την, ανέκαθεν αδύναμη, ελληνική οικονομία. Τα εκμεταλλευτήκαμε δεόντως, "και μπράβο μας". Μάθαμε επίσης να θεωρούμε δεδομένα τα ίσα δικαιώματα με τους λοιπούς κοινοτικούς, σωστό ήταν κι αυτό. Αρκετοί σπουδάσαμε ή δουλέψαμε "έξω", "μέσα" πλέον - τα διαβατήριά μας δεν σταμπάρονταν λόγω Σένγκεν (αχ, πάλι) και μας φαίνονται πια λίγο αδιάφορα.
Χώρια οι αθόρυβες αλλαγές στη νομοθεσία και τη διοίκησή μας, στην κατεύθυνση της εναρμόνισης, που μας έκαναν κι εμάς "τυπικούς ευρωπαίους", κάτι που τώρα φαίνεται φυσικότατο αλλά - παρά τις παλαιόθεν γαλλογερμανικές επιρροές - δεν ήταν πάντα.
Διαβάζω εδώ και καιρό κάτι χαζομάρες για δραχμές (τελευταίο "φρούτο" ο πρώην παπανδρεϊκός γαμβρός, Κατσανέβας) και κάποιες λιγότερο φαιδρές, νοσταλγικές κορώνες για τη λαμπερή Ελλάδα που δεν θα ξαναγυρίσει. Τα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε η φωτό από τα φωταγωγημένα Χαυτεία με τα γυαλισμένα πολυτελή αυτοκίνητα (1960;), την έκανε σύμβολο κι η Χρυσαυγή. Πέρυσι παιζόταν ο Αττίκ κι ένας φίλος θαύμασε το "πώς γλεντούσε παλιά η Αθήνα". Όμως όχι, δεν ήταν "η" Αθήνα, ήταν ένας πυρήνας ευημερίας, μια μικρή εύπορη μειονότητα μέσα σε μια χώρα με το αποχωρητήριο έξω από το σπίτι, με άθλιες αστικές γειτονιές δίπλα στα ρέματα που συχνά πλημμύριζαν, για να μην πούμε σε τι κατάσταση βρισκόταν ο αγροτικός πληθυσμός.
Δεν αρνούμαι ότι μπροστά μας τα πράγματα είναι τουλάχιστον νεφελώδη, δεν αρκούμαι στο κοίταγμα προς τα πίσω, η συνολική εικόνα όμως - και η εξέλιξή της στο χρόνο - έχει τη δική της αξία. Στα πέντε αστέρια των διαφόρων γελοίων προσθέτω άλλα επτά, τα επιχρυσώνω, τα ακουμπάω σε μπλε φόντο, κοιτάζω και το διαβατήριο με το κόκκινο της Βουργουνδίας, βάζω το κεφάλι κάτω και συνεχίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου