Από το ενδιαφέρον και εκτεταμένο άρθρο του Μάνου Ματσαγγάνη για το ασφαλιστικό διάλεξα να παραθέσω χαρακτηριστικά αποσπάσματα, με κοινό θέμα την επιτακτική ανάγκη "φυγής προς τα εμπρός". Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι να εστιαστούμε σε ατάκες (και σίγουρα όχι σε κραυγές), αλλά να ενημερωθούμε - όσοι θέλουμε να κοιτάξουμε πέρα από τον μικρόκοσμο της δικής μας συντεχνίας, ομάδας ή περίπτωσης - για τη συνολική εικόνα. Το συγκεκριμένο άρθρο (που σίγουρα δεν θα είναι το μόνο που υπάρχει - και χωρίς το tweet του Στάθη Χαϊκάλη ίσως δεν θα το είχα εντοπίσει) βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση.
Έπονται οι φράσεις...
Μερικοί, προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, είναι έτοιμοι να στείλουν το λογαριασμό –και τι λογαριασμό!– στη γενιά των παιδιών τους, στο όνομα πάντοτε της αλληλεγγύης των γενεών.
Η ένταξη των μεταναστών στην ασφάλιση, παρ’ ότι προφανώς αναγκαία, δεν πρόκειται να σώσει το σύστημα, εκτός εάν πάρουμε τώρα τις εισφορές τους χωρίς να τους δώσουμε συντάξεις στο μέλλον. Η αγωνιώδης αναζήτηση ενός «τρυκ» τέτοιου τύπου, που θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως έχουμε μάθει, φαίνεται να εμπνέει τη στάση αρκετών στο διάλογο για το ασφαλιστικό. Ίσως είναι προτιμότερο να το πάρουμε απόφαση ότι τέτοια «τρυκ» δεν υπάρχουν, και να σοβαρευτούμε.
Ας κάνει διάλογο η κυβέρνηση με τους κοινωνικούς φορείς. Αρκεί να μην έχει αυταπάτες ότι η λύση θα έλθει συζητώντας με εκείνους που «θα βρεθούν για πολλοστή φορά στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τελικό πάντα στόχο το πώς δεν θα αλλάξει το σύστημα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου