Πριν το Ευρώ, η χώρα είχε ένα νόμισμα που - θεωρητικά - μπορούσε να το κάνει ό,τι ήθελε. Συνήθως το υποτιμούσε. Κάποιες φορές με αξιομνημόνευτη απλότητα.
Επί Παπάγου, με υπουργό "συντονισμού" τον Μαρκεζίνη (σημ.: εδώ και δεκαετίες κανείς δεν τολμά να ονομάσει έτσι το υπουργείο εθνικής οικονομίας - εξέλιπε η ψευδαίσθηση ότι κάποιος "μαέστρος" συντονίζει δραστηριότητες και πόρους), το δολλάριο ΗΠΑ πήγε στις 30 δρχ. (για την ακρίβεια 30.000 - τα τρία μηδενικά κόπηκαν), από 15 που είχε πριν. Απλό και δυναμικό.
Ακόμη πιο παλιά, ο αντιβενιζελικός Πρωτοπαπαδάκης το 1921 ενίσχυσε το δημόσιο ταμείο με ένα εξίσου απλό και δυναμικό μέτρο: κόβοντας όλα τα χαρτονομίσματα στα δύο. Ένα εικοσιπεντάδραχμο π.χ. κατέληγε να έχει αξία 12,5 δραχμών, που αντιστοιχούσε στο δεξιό του τμήμα, αυτό που παρέμενε στην κυκλοφορία. Τα αριστερά κομμάτια κάλυψαν τις "τρύπες" που είχε δημιουργήσει η πολυετής πολεμική περιπέτεια και ιδίως η αποτυχημένη μικρασιατική εκστρατεία.
Ακόμη και σήμερα που δεν υπάρχει το όπλο της υποτίμησης ή διολίσθησης, ίσως να μην έχει εκλείψει η δυνατότητα απλών και δυναμικών λύσεων. Θεωρητικά, ο Παπακωνσταντίνου θα μπορούσε να ορίσει ότι κάθε μισθός και κάθε επίδομα - στο Δημόσιο, αλλά θα έδινε τον τόνο και για αλλού - μειώνεται κατά 10%. Το ότι (μάλλον...) δεν θα το κάνει, το αποδίδει κανείς αφενός στην αντίδραση που θα ξεσήκωνε ένα τόσο brutal μέτρο (ασύμβατο με το πνεύμα διαβούλευσης που διέπει τα πράγματα σήμερα), αφετέρου στο ότι η αποτελεσματικότητά του μπορεί και να μην είναι δεδομένη.
Ο Πρωτοπαπαδάκης ένα χρόνο αργότερα εκτελέστηκε (μετά την καταστροφή και τη δίκη των "Εξ"), ο Παπάγος έφυγε νωρίς και τον Μαρκεζίνη τον έφαγε η (πολιτική) μαρμάγκα. Οι υποτιμήσεις τους βέβαια έμειναν στην ιστορία, κατά την κυριαρχούσα άποψη, ως σωτήριες και ωφέλιμες. Small comfort.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου