Τσάι, κανείς;

"These aren't the usual semiprofessional protesters who attend antiwar and pro-union marches. These are people with real jobs; most have never attended a protest march before. They represent a kind of energy that our politics hasn't seen lately, and an influx of new activists."

(Δεν είναι οι συνήθεις ημιεπαγγελματίες διαδηλωτές... Είναι άνθρωποι με πραγματικές δουλειές... οι νέοι ακτιβιστές.)

Αυτή είναι η άποψη αρθρογράφου της New York Post για τους συμμετέχοντες στα Tea Parties των τελευταίων 12 και κάτι μηνών στην Αμερική. Άλλοι κάνουν λόγο για "astroturf" ("συνθετικό χλοοτάπητα", δηλ. ψεύτικο και κατευθυνόμενο δήθεν κίνημα - σε αντίθεση με ένα πραγματικό κίνημα βάσης, που στα αγγλικά ονομάζεται "grassroots").

Τα tea parties πήραν το όνομά τους από την επαναστατική ενέργεια των βοστωνέζων, εν έτει 1773, να σκορπίσουν στη θάλασσα το εισαγόμενο αγγλικό (δηλ. ινδικό) τσάι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φορολογία προς τη "μαμά Βρετανία" (από την οποία λίγο αργότερα αποσχίστηκαν μαζί με τις γειτονικές αποικίες, φτιάχνοντας τις πρώτες 13 Ηνωμένες  Πολιτείες).

Οι σύγχρονοι tea-partiers διαδηλώνουν εναντίον της φορολόγησης που με δικομματική συναίνεση (θυμηθείτε τις κοινές ενέργειες Μπους-Ομπάμα στο τέλος του '08) θεωρούν ότι επιφυλάσσεται στους αμερικανούς. Αντιδρούν στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση μέσω σχεδίων "επανεκκίνησης", θεωρώντας ότι λίγο-πολύ πρόκειται για πεταμένα λεφτά του φορολογούμενου. Δεν έχουν (ακόμη) στοιχηθεί πίσω από κάποιον λαϊκό ήρωα, αν και κάποιες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι συγκεντρώνουν δυναμικό που θα αρκούσε για ένα σοβαρό "τρίτο κόμμα" - η φυσιογνωμία  του οποίου θα ήταν ένα μίγμα ελευθεριακών και συντηρητικών στοιχείων. Ένα άλλο είδος μεσαίου χώρου, ας πούμε (μετά συγχωρήσεως).