Μ' αυτά και μ' αυτά, η προδιαγεγραμμένη "ώρα μηδέν" έρχεται. Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει έκπληκτος σήμερα, όταν ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο ήταν γνωστό ότι η περίφημη δανειακή σύμβαση "ουκ έρχεται μόνη". Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να δεχτεί το συγκεκριμένο πακέτο των νέων επώδυνων μέτρων. Την ψήφο εμπιστοσύνης βέβαια την είχαν δώσει οι σήμερα διαφωνούντες/αποχωρούντες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ - ας δεχτούμε λοιπόν ότι ήλπιζαν σε κάποια άλλα (;) συμπαρομαρτούντα του "κουρέματος".
Σήμερα Σάββατο 11/2/2012 είμαστε στο μάτι του κυκλώνα, δηλαδή ανάμεσα στο "χαμό" της Παρασκευής και στην αναμενόμενη "μάχη" (του κοινοβουλίου και του δρόμου) της αυριανής Κυριακής. Το μάτι του κυκλώνα είναι το μεσοδιάστημα ηρεμίας ανάμεσα στην αρχική και την τελική εκδήλωση μιας καταιγίδας. Όποιος το αντιλαμβάνεται, δεν ξεγελιέται: θα ξαναβρέξει, αλλά έχεις λίγο χρόνο για "στέγνωμα", εν προκειμένω για περισυλλογή.
Το παράδοξο (ή όχι και τόσο παράδοξο) είναι ότι οι δύο κύριοι εκφραστές του πολιτικού συστήματος, απαξιωμένοι λόγω της συνεισφοράς τους (μέσω του υπερτροφισμού του πελατειακού τους χαρακτήρα) στη σημερινή κρίση χρέους, αναζητούν την ευκαιρία για να αναδειχτούν σε πυρήνα τού μελλοντικού στερεώματος.
Καλή τους τύχη. Η διεργασία θα είναι οδυνηρή γι' αυτούς. Εκφράζοντας το κέντρο (ή mainstream, που λένε και στη Βοστώνη), θα χάσουν την πολυσυλλεκτικότητα και τα "κουκιά" που αυτή έφερνε.
Το Πασόκ έχει σίγουρα το δυσκολότερο δρόμο μπροστά του, αφενός επειδή αυτό κυβέρνησε (όπως κυβέρνησε) τελευταίο, αφετέρου επειδή δεν μπορεί να κουκουλωθεί άλλο η αντίφαση μεταξύ των μονεταριστικών επιλογών και του παλιού κινήματος που εξέφραζε πρωτίστως (και ταυτοχρόνως!) συνδικαλιστές, δημοσίους υπαλλήλους και "μη προνομιούχους". Το αν θα μείνει ενιαίο μπροστά στο (όποιο) "αντίπαλο δέος Κουβέλη", με τα μονοψήφια ποσοστά των δημοσκοπήσεων να επικρέμονται απειλητικά, είναι το μεγάλο του στοίχημα.
Ο Α. Σαμαράς εξακολουθεί να (αν)ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και την αντιμνημονιακή ρητορεία, την υπεράσπιση των στρατηγικών επιλογών της χώρας και τη νεοδραχμολαγνεία, τη Δύση και τις πουτινιές. Η αποχώρηση του (ανεκδιήγητου) Καρατζαφέρη από την κυβέρνηση, κατά τη γνώμη μου (ο χρόνος θα το δείξει βέβαια), δεν τον απειλεί κατά βάθος. Του δίνει την ευκαιρία για τα εξής:
- Να προβληθεί σαν συνεχιστής του ευρωπαϊσμού του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή.
- Να αφήσει τη διασπασμένη λαϊκο- και ακροδεξιά, μαζί με την επίσης διασπασμένη αριστερά, ως εκφραστές της αντίθεσης στο "μίνι μνημόνιο" (που στην πραγματικότητα είναι "μάξι").
- Να εκμεταλλευτεί αυτή την τοποθέτηση στο μεσαίο (με το συμπάθιο) χώρο και την τωρινή δημοσκοπική του μονοκρατορία, προβάλλοντας ως η "μόνη" λύση.
- Να συμμαχήσει με το Πασόκ, είτε παρατείνοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, είτε (και) μετεκλογικά.
- Φυσικά, να υποβαθμιστεί (ιατρός, γαρ, ο χρόνος) η συνεισφορά της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης στην εκτόξευση του χρέους.
Το ότι η ΝΔ συμμετέχει στην συγκυβέρνηση με την προϋπόθεση των "άμεσων" εκλογών, που θα γίνονταν μάλιστα την Κυριακή της Απόκρεω (φαντάζεστε προεκλογική ομιλία του ΓΑΠ ανήμερα Τσικνοπέμπτη;), δε νομίζω ότι το θυμούνται και πολλοί πια.
Η λαϊκο- και ακροδεξιά, η αριστερά (της ΔΗΜΑΡ συμπεριλαμβανομένης) και φυσικά τα fusion σχήματα (με σημαίες όπως ο Μίκης) είναι σαφές ότι θα πουν το "όχι", κάνοντας αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά. Το ερώτημα για εμάς τους υπόλοιπους, που δεν μας εκφράζουν τα άκρα (κι ας λέμε και μια κουβέντα παραπάνω), είναι - αφού σε ατομικό επίπεδο μαζέψει ο καθένας τα κομμάτια του όπως μπορεί - το πώς θα έρθει η, τόσο αναγκαία, ανανέωση του πολιτικού σκηνικού με την ανάδειξη νέων δυνάμεων.
Προσωπικά, το έχω πει πολλές φορές, θα προτιμούσα νέα "οχήματα" με καινούργιους "οδηγούς". Η κατάσταση που ζούμε μπορεί να αποδειχθεί κοσμογονική, όχι μέσω της καταστροφής και της τυφλής άρνησης αλλά μετατρέποντας τη δίκαιη στενοχώρια (ή και οργή) σε θετική ενέργεια. Όπως λέω σε φίλους μου, αυτό που ζούμε μπορεί να γίνει το αντίστοιχο του '89 για την πρώην "ανατολική" Ευρώπη, φέρνοντας στο προσκήνιο ηγεσίες που δεν θα στηρίζονται σε βαρίδια του παρελθόντος. Δεν χρειάζεται να ζήσουμε την "κολυμβήθρα Σιλωάμ" που υπήρξε η δική μας μεταπολίτευση του '74, που το παλιό κέντρο έγινε σιγά-σιγά Πασόκ και η παλιά ΕΡΕ αναβαπτίστηκε κι όλα ήταν όπως πριν, με μόνους ενόχους μερικούς ένστολους και κάποιους κακούς κεφαλαιοκράτες (καθιστώντας "απόβλητα" το επιχειρείν και την πρωτογενή απασχόληση και παραγωγή, αλλά ποιος νοιάζεται για τις παράπλευρες απώλειες;).
Stay tuned.
Σήμερα Σάββατο 11/2/2012 είμαστε στο μάτι του κυκλώνα, δηλαδή ανάμεσα στο "χαμό" της Παρασκευής και στην αναμενόμενη "μάχη" (του κοινοβουλίου και του δρόμου) της αυριανής Κυριακής. Το μάτι του κυκλώνα είναι το μεσοδιάστημα ηρεμίας ανάμεσα στην αρχική και την τελική εκδήλωση μιας καταιγίδας. Όποιος το αντιλαμβάνεται, δεν ξεγελιέται: θα ξαναβρέξει, αλλά έχεις λίγο χρόνο για "στέγνωμα", εν προκειμένω για περισυλλογή.
Το παράδοξο (ή όχι και τόσο παράδοξο) είναι ότι οι δύο κύριοι εκφραστές του πολιτικού συστήματος, απαξιωμένοι λόγω της συνεισφοράς τους (μέσω του υπερτροφισμού του πελατειακού τους χαρακτήρα) στη σημερινή κρίση χρέους, αναζητούν την ευκαιρία για να αναδειχτούν σε πυρήνα τού μελλοντικού στερεώματος.
Καλή τους τύχη. Η διεργασία θα είναι οδυνηρή γι' αυτούς. Εκφράζοντας το κέντρο (ή mainstream, που λένε και στη Βοστώνη), θα χάσουν την πολυσυλλεκτικότητα και τα "κουκιά" που αυτή έφερνε.
Το Πασόκ έχει σίγουρα το δυσκολότερο δρόμο μπροστά του, αφενός επειδή αυτό κυβέρνησε (όπως κυβέρνησε) τελευταίο, αφετέρου επειδή δεν μπορεί να κουκουλωθεί άλλο η αντίφαση μεταξύ των μονεταριστικών επιλογών και του παλιού κινήματος που εξέφραζε πρωτίστως (και ταυτοχρόνως!) συνδικαλιστές, δημοσίους υπαλλήλους και "μη προνομιούχους". Το αν θα μείνει ενιαίο μπροστά στο (όποιο) "αντίπαλο δέος Κουβέλη", με τα μονοψήφια ποσοστά των δημοσκοπήσεων να επικρέμονται απειλητικά, είναι το μεγάλο του στοίχημα.
Ο Α. Σαμαράς εξακολουθεί να (αν)ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και την αντιμνημονιακή ρητορεία, την υπεράσπιση των στρατηγικών επιλογών της χώρας και τη νεοδραχμολαγνεία, τη Δύση και τις πουτινιές. Η αποχώρηση του (ανεκδιήγητου) Καρατζαφέρη από την κυβέρνηση, κατά τη γνώμη μου (ο χρόνος θα το δείξει βέβαια), δεν τον απειλεί κατά βάθος. Του δίνει την ευκαιρία για τα εξής:
- Να προβληθεί σαν συνεχιστής του ευρωπαϊσμού του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή.
- Να αφήσει τη διασπασμένη λαϊκο- και ακροδεξιά, μαζί με την επίσης διασπασμένη αριστερά, ως εκφραστές της αντίθεσης στο "μίνι μνημόνιο" (που στην πραγματικότητα είναι "μάξι").
- Να εκμεταλλευτεί αυτή την τοποθέτηση στο μεσαίο (με το συμπάθιο) χώρο και την τωρινή δημοσκοπική του μονοκρατορία, προβάλλοντας ως η "μόνη" λύση.
- Να συμμαχήσει με το Πασόκ, είτε παρατείνοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, είτε (και) μετεκλογικά.
- Φυσικά, να υποβαθμιστεί (ιατρός, γαρ, ο χρόνος) η συνεισφορά της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης στην εκτόξευση του χρέους.
Το ότι η ΝΔ συμμετέχει στην συγκυβέρνηση με την προϋπόθεση των "άμεσων" εκλογών, που θα γίνονταν μάλιστα την Κυριακή της Απόκρεω (φαντάζεστε προεκλογική ομιλία του ΓΑΠ ανήμερα Τσικνοπέμπτη;), δε νομίζω ότι το θυμούνται και πολλοί πια.
Η λαϊκο- και ακροδεξιά, η αριστερά (της ΔΗΜΑΡ συμπεριλαμβανομένης) και φυσικά τα fusion σχήματα (με σημαίες όπως ο Μίκης) είναι σαφές ότι θα πουν το "όχι", κάνοντας αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά. Το ερώτημα για εμάς τους υπόλοιπους, που δεν μας εκφράζουν τα άκρα (κι ας λέμε και μια κουβέντα παραπάνω), είναι - αφού σε ατομικό επίπεδο μαζέψει ο καθένας τα κομμάτια του όπως μπορεί - το πώς θα έρθει η, τόσο αναγκαία, ανανέωση του πολιτικού σκηνικού με την ανάδειξη νέων δυνάμεων.
Προσωπικά, το έχω πει πολλές φορές, θα προτιμούσα νέα "οχήματα" με καινούργιους "οδηγούς". Η κατάσταση που ζούμε μπορεί να αποδειχθεί κοσμογονική, όχι μέσω της καταστροφής και της τυφλής άρνησης αλλά μετατρέποντας τη δίκαιη στενοχώρια (ή και οργή) σε θετική ενέργεια. Όπως λέω σε φίλους μου, αυτό που ζούμε μπορεί να γίνει το αντίστοιχο του '89 για την πρώην "ανατολική" Ευρώπη, φέρνοντας στο προσκήνιο ηγεσίες που δεν θα στηρίζονται σε βαρίδια του παρελθόντος. Δεν χρειάζεται να ζήσουμε την "κολυμβήθρα Σιλωάμ" που υπήρξε η δική μας μεταπολίτευση του '74, που το παλιό κέντρο έγινε σιγά-σιγά Πασόκ και η παλιά ΕΡΕ αναβαπτίστηκε κι όλα ήταν όπως πριν, με μόνους ενόχους μερικούς ένστολους και κάποιους κακούς κεφαλαιοκράτες (καθιστώντας "απόβλητα" το επιχειρείν και την πρωτογενή απασχόληση και παραγωγή, αλλά ποιος νοιάζεται για τις παράπλευρες απώλειες;).
Stay tuned.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου