Μέρα που περνάει, δεν ξαναπερνάει, λένε οι φαντάροι. Οι εκλογές πλησιάζουν (ακόμη κι αν δεχτούμε ότι θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας - ή ...της επταετίας, που είπε ένας φίλος) και, όσο πλησιάζουν, τόσο περισσότερα κόλπα θα κάνουν οι πολιτικοί του παλιού κόσμου για να μας εντυπωσιάσουν.
Οι ακραίοι, προβληματισμένοι σίγουρα από τη σχετικά φτωχή συμμετοχή του κόσμου σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, επιβεβαιώνουν την αγαπημένη γερμανική (ναι, γερμανική - σόρρυ που σπάω το μποϊκοτάζ της Συντεχνίας μου!) φράση Stimmung steigt, Niveau sinkt, δηλ. "το κέφι ανεβαίνει, το επίπεδο πέφτει". Σε ιδιαιτέρως τρελά "κέφια" βρίσκεται ο πρόεδρος του Σύριζα, που μιλώντας με ελληνικούρες ("η χώρα έχει πρωθυπουργεύΩΝ επίτροπο"...) άρχισε να αμφισβητεί την ...ελληνικότητα των κυβερνητών της Ελλάδας. Και οι άλλοι ακραίοι της αριστεράς ή της δεξιάς, βέβαια, δεν πάνε πίσω.
Το μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον θα το παρουσιάσουν τα μεγάλα, πολυσυλλεκτικά και γενικώς μετριοπαθή πελατειακά δίκτυα, του Πασόκ και της ΝΔ. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από τις βαθιές τους ρίζες (οικογενειοκρατία) τα μεγάλα μας κόμματα έχουν και τις ομπρέλες των ευρωπαϊκών τους συμμαχιών. Παίζουν κι αυτές οι σχέσεις ένα σημαντικό ρόλο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν καθορίζονται τα πάντα από το "παιχνίδι ισχύος" μεταξύ κρατών.
Για κανέναν δεν είναι εύκολη, πολιτικά, η σημερινή εποχή στην Ευρώπη. Αυτή που κυρίως ζορίζεται όμως είναι η σοσιαλδημοκρατία. Καμία από τις μεγάλες χώρες δεν έχει κεντροαριστερή κυβέρνηση. Η δυσαρέσκεια απέναντι στα μέτρα λιτότητας θα μπορούσε να συμβάλει στη σταδιακή αλλαγή αυτής της κατάστασης. Ακόμη κι αν λείπουν οι "τρίτοι δρόμοι" και οι σοβαρές εναλλακτικές, οι "σύντροφοι" του Παπανδρέου πιστεύουν ότι η πρώτη νίκη (ίσως στη Γαλλία, ή στην Ιταλία μετά τους τεχνοκράτες) θα φέρει σιγά-σιγά και τις υπόλοιπες - και επιστρατεύουν κάθε μέσο που θα μπορούσε να μεταστρέψει το κλίμα.
Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε και το "κύμα" (ή "φλοίσβο";) "συμπάθειας για την Ελλάδα". Συνεχίζοντας (προκλητικά) να αρνούμαι το μποϊκοτάζ, διάβασα στη (γερμανική, βεβαίως) κεντροαριστερή Sueddeutsche ένα δισέλιδο "σαλόνι" για την "ελεύθερη πτώση" της χώρας μας. Η εφημερίδα, από τις αγαπημένες μου, θεωρείται έγκυρη (δεν είναι Bild ούτε Focus) - είμαι σίγουρος ότι οι ιστορίες που περιγράφει είναι αληθινές, και νομίζω όλοι μας θέλουμε να υπενθυμίζονται, κυρίως προς όσους εύκολα γενικεύουν, τα φαινόμενα εξαθλίωσης, ιδίως στη μεγαλούπολη. Συζητιέται όμως το αν όλα όσα περιγράφονται αποτελούν, αποκλειστικά, επιπτώσεις του μνημονίου, που (σύμφωνα με κάτι παιδικά παραμυθάκια που ακούμε) ήρθε ξαφνικά εν αιθρία και κατέστρεψε μια "ανθούσα" οικονομία και κοινωνία. Φίλοι, των οποίων την κρίση εκτιμώ, σε ανύποπτο χρόνο (2006 με 2008) μου περιέγραψαν με εξαιρετική ακρίβεια προβλήματα που, αν και δεν πολυφαίνονταν, μας υπονόμευαν και μας έκαναν εξαιρετικά ευάλωτους στην (διεθνών διαστάσεων) κρίση.
Η ανάλυση όμως δεν πολυέχει σημασία, μια και φαίνεται ότι εδώ προέχει η δημιουργία εντυπώσεων - και η προβολή ορισμένων προσώπων, όπως ο επικεφαλής των (κεντροαριστερών) ελλήνων Γιατρών του Κόσμου, που μπορεί να τον δούμε μελλοντικά ως ένα από τα πρόσωπα του Πασόκ, (ότ)αν ξαναβρεί το "δρόμο του" δηλ. γίνει αντιμνημονιακό. Θα μου πείτε, κακό είναι αυτό, όταν μάλιστα θα πρόκειται για πρόσωπα με αντικειμενικά υπαρκτή κοινωνική προσφορά; Προφανώς είναι προτιμότεροι οι Γιατροί του Κόσμου ή οι (δεξιότεροι) Γιατροί Χωρίς Σύνορα (και φυσικά και άλλοι δημιουργικοί άνθρωποι), από τους επαγγελματίες πολιτικούς ή κληρονόμους πολιτικών. Μα πιο πολύ θα ήθελα να δω να διοχετεύεται η δημιουργικότητα σε πρωτοβουλίες που να είναι πραγματικά χωρίς σύνορα και που να μην παίζουν (άθελα ή ηθελημένα) τα παιχνίδια των δεινοσαύρων που αρνούνται να πεθάνουν.
Οι ακραίοι, προβληματισμένοι σίγουρα από τη σχετικά φτωχή συμμετοχή του κόσμου σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, επιβεβαιώνουν την αγαπημένη γερμανική (ναι, γερμανική - σόρρυ που σπάω το μποϊκοτάζ της Συντεχνίας μου!) φράση Stimmung steigt, Niveau sinkt, δηλ. "το κέφι ανεβαίνει, το επίπεδο πέφτει". Σε ιδιαιτέρως τρελά "κέφια" βρίσκεται ο πρόεδρος του Σύριζα, που μιλώντας με ελληνικούρες ("η χώρα έχει πρωθυπουργεύΩΝ επίτροπο"...) άρχισε να αμφισβητεί την ...ελληνικότητα των κυβερνητών της Ελλάδας. Και οι άλλοι ακραίοι της αριστεράς ή της δεξιάς, βέβαια, δεν πάνε πίσω.
Το μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον θα το παρουσιάσουν τα μεγάλα, πολυσυλλεκτικά και γενικώς μετριοπαθή πελατειακά δίκτυα, του Πασόκ και της ΝΔ. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από τις βαθιές τους ρίζες (οικογενειοκρατία) τα μεγάλα μας κόμματα έχουν και τις ομπρέλες των ευρωπαϊκών τους συμμαχιών. Παίζουν κι αυτές οι σχέσεις ένα σημαντικό ρόλο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν καθορίζονται τα πάντα από το "παιχνίδι ισχύος" μεταξύ κρατών.
Για κανέναν δεν είναι εύκολη, πολιτικά, η σημερινή εποχή στην Ευρώπη. Αυτή που κυρίως ζορίζεται όμως είναι η σοσιαλδημοκρατία. Καμία από τις μεγάλες χώρες δεν έχει κεντροαριστερή κυβέρνηση. Η δυσαρέσκεια απέναντι στα μέτρα λιτότητας θα μπορούσε να συμβάλει στη σταδιακή αλλαγή αυτής της κατάστασης. Ακόμη κι αν λείπουν οι "τρίτοι δρόμοι" και οι σοβαρές εναλλακτικές, οι "σύντροφοι" του Παπανδρέου πιστεύουν ότι η πρώτη νίκη (ίσως στη Γαλλία, ή στην Ιταλία μετά τους τεχνοκράτες) θα φέρει σιγά-σιγά και τις υπόλοιπες - και επιστρατεύουν κάθε μέσο που θα μπορούσε να μεταστρέψει το κλίμα.
Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε και το "κύμα" (ή "φλοίσβο";) "συμπάθειας για την Ελλάδα". Συνεχίζοντας (προκλητικά) να αρνούμαι το μποϊκοτάζ, διάβασα στη (γερμανική, βεβαίως) κεντροαριστερή Sueddeutsche ένα δισέλιδο "σαλόνι" για την "ελεύθερη πτώση" της χώρας μας. Η εφημερίδα, από τις αγαπημένες μου, θεωρείται έγκυρη (δεν είναι Bild ούτε Focus) - είμαι σίγουρος ότι οι ιστορίες που περιγράφει είναι αληθινές, και νομίζω όλοι μας θέλουμε να υπενθυμίζονται, κυρίως προς όσους εύκολα γενικεύουν, τα φαινόμενα εξαθλίωσης, ιδίως στη μεγαλούπολη. Συζητιέται όμως το αν όλα όσα περιγράφονται αποτελούν, αποκλειστικά, επιπτώσεις του μνημονίου, που (σύμφωνα με κάτι παιδικά παραμυθάκια που ακούμε) ήρθε ξαφνικά εν αιθρία και κατέστρεψε μια "ανθούσα" οικονομία και κοινωνία. Φίλοι, των οποίων την κρίση εκτιμώ, σε ανύποπτο χρόνο (2006 με 2008) μου περιέγραψαν με εξαιρετική ακρίβεια προβλήματα που, αν και δεν πολυφαίνονταν, μας υπονόμευαν και μας έκαναν εξαιρετικά ευάλωτους στην (διεθνών διαστάσεων) κρίση.
Η ανάλυση όμως δεν πολυέχει σημασία, μια και φαίνεται ότι εδώ προέχει η δημιουργία εντυπώσεων - και η προβολή ορισμένων προσώπων, όπως ο επικεφαλής των (κεντροαριστερών) ελλήνων Γιατρών του Κόσμου, που μπορεί να τον δούμε μελλοντικά ως ένα από τα πρόσωπα του Πασόκ, (ότ)αν ξαναβρεί το "δρόμο του" δηλ. γίνει αντιμνημονιακό. Θα μου πείτε, κακό είναι αυτό, όταν μάλιστα θα πρόκειται για πρόσωπα με αντικειμενικά υπαρκτή κοινωνική προσφορά; Προφανώς είναι προτιμότεροι οι Γιατροί του Κόσμου ή οι (δεξιότεροι) Γιατροί Χωρίς Σύνορα (και φυσικά και άλλοι δημιουργικοί άνθρωποι), από τους επαγγελματίες πολιτικούς ή κληρονόμους πολιτικών. Μα πιο πολύ θα ήθελα να δω να διοχετεύεται η δημιουργικότητα σε πρωτοβουλίες που να είναι πραγματικά χωρίς σύνορα και που να μην παίζουν (άθελα ή ηθελημένα) τα παιχνίδια των δεινοσαύρων που αρνούνται να πεθάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου