Σοβαροί και καλοπροαίρετοι ξένοι εκπλήσσονται με το ότι, στις σημερινές δύσκολες συγκυρίες, φαίνεται να λείπει το πνεύμα της "συνεργασίας για το καλό του τόπου" και να υπερισχύει η επιθυμία "να σωθεί το τομάρι" ατόμων και ομάδων.
Τα παραδείγματα της νεοελληνικής ιστορίας είναι, όμως, αρκετά για να δείξουν πόσο μάταιες είναι οι προτροπές ή προσδοκίες για ενότητα.
Χαρακτηριστικά:
1. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας πολύ νωρίς σημαδεύτηκε από εμφύλιο (ποιος φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη στο Παλαμίδι; Οι οθωμανοί;).
2. Στη διάρκεια του α' παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα χωρίστηκε σχεδόν επίσημα σε δύο κράτη, το βενιζελικό της Θεσσαλονίκης και το αντιβενιζελικό των Αθηνών.
3. Στη μικρασιατική καταστροφή (κι εδώ θα επεκταθώ λίγο), μια τετραήμερη επίθεση των κεμαλικών τούρκων ήταν αρκετή για να καταρρεύσει κοτζάμ μέτωπο (Εσκίσεχιρ-Αφιόν) αλλά και να χαθούν όλα τα πέραν του Έβρου και του Αιγαίου εδάφη μας. Κι αυτό γιατί ο στρατός μας δεν είχε γραμμές άμυνας/ανασύνταξης και δεν είχε καμία διάθεση (και κανένα σχέδιο) να κρατήσει τη Σμύρνη με νύχια και με δόντια. Υποχωρώντας παρέκαμψε επιδεικτικά την πόλη, ακολουθώντας τη χάραξη του σημερινού περιφερειακού αυτοκινητοδρόμου. Έφυγε από τον Τσεσμέ και λέγεται ότι, παρόλο που του ζητήθηκε, δεν άφησε όπλα στους ντόπιους για να αμυνθούν. Κι αυτό γιατί είχε άλλη, σοβαρή δουλειά να κάνει αμέσως μετά: να ανασυνταχθεί σε Χίο-Μυτιλήνη για να υποστηρίξει το βενιζελικό κίνημα.
4. Μετά το β' παγκόσμιο πόλεμο, όταν οι άλλοι άρχισαν να ανασυγκροτούνται, εμείς αναλωθήκαμε σε πολυετή εμφύλιο.
5. Για την Κύπρο τι να πρωτοπεί κανείς;
Οι εμφύλιες διαμάχες δεν περιορίζονται στην Ελλάδα, αλλά νομίζω εδώ το παρακάνουμε.
Διορθώνεται αυτό; Μάλλον όχι - όχι τώρα. Η ηθικολογία, όπως λέγαμε, δεν πιάνει, "έμπνευση" δεν υπάρχει, η ανάγκη δεν οδηγεί απαραίτητα σε καρτερικότητα αλλά μάλλον σε "κοινωνικούς αυτοματισμούς" με την κακή τους έννοια.
Μακάρι να κάνω λάθος...
Τι τους θέ'με τους βενιζέλους...
Τα παραδείγματα της νεοελληνικής ιστορίας είναι, όμως, αρκετά για να δείξουν πόσο μάταιες είναι οι προτροπές ή προσδοκίες για ενότητα.
Χαρακτηριστικά:
1. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας πολύ νωρίς σημαδεύτηκε από εμφύλιο (ποιος φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη στο Παλαμίδι; Οι οθωμανοί;).
2. Στη διάρκεια του α' παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα χωρίστηκε σχεδόν επίσημα σε δύο κράτη, το βενιζελικό της Θεσσαλονίκης και το αντιβενιζελικό των Αθηνών.
3. Στη μικρασιατική καταστροφή (κι εδώ θα επεκταθώ λίγο), μια τετραήμερη επίθεση των κεμαλικών τούρκων ήταν αρκετή για να καταρρεύσει κοτζάμ μέτωπο (Εσκίσεχιρ-Αφιόν) αλλά και να χαθούν όλα τα πέραν του Έβρου και του Αιγαίου εδάφη μας. Κι αυτό γιατί ο στρατός μας δεν είχε γραμμές άμυνας/ανασύνταξης και δεν είχε καμία διάθεση (και κανένα σχέδιο) να κρατήσει τη Σμύρνη με νύχια και με δόντια. Υποχωρώντας παρέκαμψε επιδεικτικά την πόλη, ακολουθώντας τη χάραξη του σημερινού περιφερειακού αυτοκινητοδρόμου. Έφυγε από τον Τσεσμέ και λέγεται ότι, παρόλο που του ζητήθηκε, δεν άφησε όπλα στους ντόπιους για να αμυνθούν. Κι αυτό γιατί είχε άλλη, σοβαρή δουλειά να κάνει αμέσως μετά: να ανασυνταχθεί σε Χίο-Μυτιλήνη για να υποστηρίξει το βενιζελικό κίνημα.
4. Μετά το β' παγκόσμιο πόλεμο, όταν οι άλλοι άρχισαν να ανασυγκροτούνται, εμείς αναλωθήκαμε σε πολυετή εμφύλιο.
5. Για την Κύπρο τι να πρωτοπεί κανείς;
Οι εμφύλιες διαμάχες δεν περιορίζονται στην Ελλάδα, αλλά νομίζω εδώ το παρακάνουμε.
Διορθώνεται αυτό; Μάλλον όχι - όχι τώρα. Η ηθικολογία, όπως λέγαμε, δεν πιάνει, "έμπνευση" δεν υπάρχει, η ανάγκη δεν οδηγεί απαραίτητα σε καρτερικότητα αλλά μάλλον σε "κοινωνικούς αυτοματισμούς" με την κακή τους έννοια.
Μακάρι να κάνω λάθος...
Τι τους θέ'με τους βενιζέλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου