Μπράβο!

Μιλάω για τον Πειραιά σαν να είχα εκεί τις οικογενειακές μου ρίζες. Δεν γεννήθηκα καν εκεί, είναι όμως ο τόπος στον οποίο έζησα 20 χρόνια της ζωής μου (7 έως 28 ετών, με το διάλειμμα του μεταπτυχιακού). Είναι άλλωστε σχετικά καινούργια η πόλη, ουσιαστικά ακατοίκητη πριν την ελληνική ανεξαρτησία, σταδιακά ήρθαν κρητικοί, μανιάτες κι άλλοι επαρχιώτες, αλλά και μέτοικοι λεκανοπεδίου όπως οι δικοί μου - η ναυτιλία, η βιομηχανία καθώς και η ίδια η αστική ανάπτυξη προσέλκυσαν κόσμο και από τη λοιπή Αθήνα. Ή μάλλον την Αθήνα, μια και εμείς οι πειραιώτες, γεννήματα ή και απλά θρέμματα, για κάποιο μυστήριο λόγο δε θέλουμε να μας λένε αθηναίους!

Κι αυτό δεν είναι καινούργιο, όπως διαπίστωσα στο βιβλίο της πρώτης μου δασκάλας Αγγλικών. Η τότε "δεσποινίς Αρετή" στο "33% Αντάρτης" γράφει για τον πατέρα της, τον σεβαστό οικογενειακό φίλο "κύριο Νάσο", που ένιωθε πειραιώτης, αγαπούσε την πόλη (στην οποία έζησε όλη του τη ζωή) και φαίνεται ότι δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει την ιδιαιτερότητά της: ήταν πειραιώτης, όχι αθηναίος!

Ο Νάσος Γεωργοσόπουλος δεν περιαυτολογούσε, απ' όσο θυμόμουν, κι έτσι τα όσα διάβασα στο βιβλίο της κόρης του, για τη σεμνή αλλά όχι ανώδυνη αντιστασιακή του δράση στη διάρκεια της Κατοχής, μου έκαναν εντύπωση. Τον θυμάμαι σοβαρό (αλλά καθόλου σοβαροφανή), αγαπητό στην παρέα - και ευθύ. Ήξερε από γραμματόσημα και από θάλασσα.

Το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι, κι όχι μόνο γιατί μου είναι γνώριμος (αλλά όχι πλήρως γνωστός) ο άνθρωπος και ο τόπος, αλλά κυρίως γιατί είναι γραμμένο ζωντανά, σε πρώτο πρόσωπο. Είναι σαν να βγαίνει επί σκηνής ο ίδιος ο αφηγητής, ένας άνθρωπος βραχύσωμος που όμως σε κέρδιζε εν ζωή με μόνη την παρουσία του - και τώρα, λίγα χρόνια μετά το θάνατό του, σε κερδίζει και με το "μονόλογό του", όπως αυτός μεταφέρεται από την Αρετή Γεωργοσοπούλου-Μακρέλ.

Well done, teech!