Εξυπακούεται ότι θεωρώ σκοτεινές και φασιστικές τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών με τον χυδαίο τρόπο που έχουν εκδηλωθεί ιδίως από την εμφάνιση των "αγανακτισμένων" και μετά. Χυδαία, βεβαίως, υπήρξε επί πολλά χρόνια η ίδια η πολιτική (όχι ως έννοια αλλά όπως εκφράστηκε και καθιερώθηκε) και τώρα πληρώνεται με όμοιο νόμισμα. Όσοι ήμασταν συστηματικά έξω από τις διεργασίες αυτής της κατ' όνομα πολιτικής, παραμένουμε και σήμερα ασυγκίνητοι από τη σκοτεινή πλευρά της. Θα θέλαμε να δούμε μια υγιή της μορφή ή και να συμμετάσχουμε σε αυτήν, ίσως μάλιστα και να συμμετέχουμε ήδη χωρίς να το ξέρουμε, συζητώντας και διαδίδοντας τις απόψεις μας με μέσα, μεθόδους και επίπεδο που δεν υπήρχαν παλιότερα. Σίγουρα δεν μας ενδιαφέρει το ψυχορράγημα των παλιών μορφών, που απεγνωσμένα προσπαθούν να διατηρηθούν στην επικαιρότητα. Ούτε όμως πιστεύουμε ότι είναι ποτέ δυνατόν το μέλλον της πολιτικής να είναι αυτό που πασάρεται τελευταία και ιδίως από το Νοέμβριο και μετά:
- Ο πρωθυπουργός που μπάη-δε-γουέη περνά και καμιά βόλτα από τη βουλή (χωρίς βέβαια να συγκρίνεται με εκείνους που την έκλειναν για καλοκαίρι από το ...Μάιο) ζητά χαμηλότερους μισθούς ώστε να αποφευχθεί η ανεργία. Μας κοροϊδεύει; Από τότε που διατυμπανίσαμε τα οικονομικά μας χάλια και μας την έπεσαν οι κερδοσκόποι, 400 χιλιάδες άνθρωποι έχουν προστεθεί στις επίσημες στατιστικές ανεργίας. Ωραία η τωρινή ευαισθησία, ολίγον εκβιαστική όμως και ολίγον υποκριτική. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι ο εύκολος στόχος, η τροφή για τα κανόνια. Απολυμένο δημόσιο υπάλληλο, είδατε; Απλοϊκό και χιλιοειπωμένο, αλλά το ξαναλέω έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, μια και εξακολουθεί να γίνεται λόγος για μεταρρυθμίσεις χωρίς όμως να αγγίζονται ιερές αγελάδες.
- Η ηθικολογία (όχι μόνο την τελευταία διετία, δείτε εδώ, αλλά κυρίως από το 2010), από τους διάφορους παρατρεχάμενους (ή αγνά συμπαθούντες, καλοπροαίρετους εκσυγχρονιστές, "χρήσιμους ηλίθιους" κ.λπ.), έδωσε και πήρε. Δίνει και παίρνει, μάλλον, μια και ακόμη ακούμε και διαβάζουμε πάσης φύσεως προτροπές. Πολλές απ' αυτές - αν όχι όλες - αναφέρονται σε αλλαγές νοοτροπίας και δομών που θα ήταν αυτονόητες για ένα κράτος και μια κοινωνία, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε κρίση. Δεν μπορεί να γίνουν πειστικά τα παραδείγματα της Εσπερίας ή των υπερβορείων για το αυστηρό φορολογικό τους σύστημα (θυμήθηκα γελοιογραφία του τρομερού Ιωάννου, στο Ποντίκι του '85-'86, με τον Ανδρέα Παπανδρέου να λέει στους ιθαγενείς, γεμάτος θαυμασμό, πόσο τοις εκατό του μισθού του δίνει ο σουηδός στην εφορία) όταν διατυπώνονται ακριβώς την εποχή που το κράτος θέλει να μας τα αρπάξει - κι όταν η απελπισία του είναι τόσο φανερή που κάθε τόσο, ειδικά πρόσφατα, εφευρίσκει νέα επιβάρυνση, αναστατώνοντας οικογενειακό προϋπολογισμό αλλά και επιχειρηματικό κλίμα, ενώ σε όλες αυτές τις (ομολογουμένως πιο προηγμένες) χώρες βασικό γνώρισμα είναι (ή ήταν, συνήθως) η σχετική σταθερότητα του φορολογικού συστήματος.
- Μερικές ασθένειες, πάντως, είναι πανευρωπαϊκές. Τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη πράγματι ήταν πιο πειθαρχημένα, ήδη από παλιότερα. Κι σε αυτά, ωστόσο, τα τελευταία χρόνια που η ρευστότητα μειώνεται, αρχίζει να πιπιλίζεται η καραμέλα της φορολογικής συνείδησης, του πόσο κακό είναι να βγάζουμε τις καταθέσεις μας στο Λουξεμβούργο κ.λπ. Προσωπικά αυτή τη στιγμή δεν έχω κανένα λογαριασμό εκτός Ελλάδος, δεν έχω λοιπόν να υπερασπιστώ κάποια προσωπική στάση. Όσοι όμως έχουν, με γεια τους και χαρά τους. Όπως όσοι έχουν ιδιοκτησία, λεφτά, ανθούσες επιχειρήσεις, προοπτικές, παιδεία, καλλιέργεια, υγεία, ευτυχία. Δεν καταλαβαίνω βάσει ποιας λογικής όλοι αυτοί είναι εξ ορισμού κλέφτες, ...όφαρδοι, ευνοημένοι, εκμεταλλευτές ή ...πετσωμένοι. Το τεκμήριο αθωότητας, δηλαδή, ισχύει για τους κουφοντιναίους και τους τσοχατζοπουλαίους και δεν ισχύει για όλο τον κόσμο;
Δεν θα επαναλάβω κοινότοπες διαπιστώσεις που μπορεί να έχουν δόση αλήθειας και που όλοι μας χρησιμοποιούμε, για την καταπίεση της επιχειρηματικότητας που έχει μέσα του, υποτίθεται, ο έλληνας. Η κρατικοδίαιτη πολιτική κόπτεται για τον εκσυγχρονισμό του κράτους αλλά στην πραγματικότητα θα ήθελε να κρατήσει τα (κακώς) κείμενα και να συνεχίσει την πελατειακή σχέση με τους πολίτες, χωρίς σοβαρή μείωση του κράτους (θυμίζω και πάλι, του κράτους που όλοι ξέρουμε, αυτού με τον ελλιπέστατο έλεγχο των στοιχειωδών, όπου π.χ. το 8-με-2 θεωρείται "κανονικό ωράριο") αλλά με αύξηση της συνεισφοράς των συνήθων κορόιδων, και χωρίς να λερώσει κανείς τα χέρια του ώστε να ξεχωρίσει αυτούς που παίζουν ηλεκτρονική (ή ζωντανή) πασιέντζα απ' αυτούς που δουλεύουν. Ο σοβαρός και αξιοπρεπής άνθρωπος, έλληνας ή μη, πρέπει να συνεχίσει να αντιδρά απέναντι σε όσους θέλουν να του κόψουν τα φτερά, να τον κάνουν να αισθανθεί ένοχος για πράγματα που δεν προκάλεσε και να πουλήσει φτηνά το τομάρι του, τη δουλειά του και το βιός του. Και, εννοείται, δεν πρέπει να δώσει ούτε μία ψήφο στο μέλλον στα κόμματα, τους βο(υ)λευτές και τους άλλους "άρχοντες" της συμφοράς. Να κάνει, δηλαδή, αυτό που κάποιοι από εμάς (που σίγουρα δεν είμαστε το "99%" που διατείνονται οι Occupy) κάνουμε συστηματικά. Πιστέψτε με, θα νιώσετε υπέροχα!
Καιρός για μια επιχείρηση-σκούπα. Διώχτε τους, το συντομότερο.
- Ο πρωθυπουργός που μπάη-δε-γουέη περνά και καμιά βόλτα από τη βουλή (χωρίς βέβαια να συγκρίνεται με εκείνους που την έκλειναν για καλοκαίρι από το ...Μάιο) ζητά χαμηλότερους μισθούς ώστε να αποφευχθεί η ανεργία. Μας κοροϊδεύει; Από τότε που διατυμπανίσαμε τα οικονομικά μας χάλια και μας την έπεσαν οι κερδοσκόποι, 400 χιλιάδες άνθρωποι έχουν προστεθεί στις επίσημες στατιστικές ανεργίας. Ωραία η τωρινή ευαισθησία, ολίγον εκβιαστική όμως και ολίγον υποκριτική. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι ο εύκολος στόχος, η τροφή για τα κανόνια. Απολυμένο δημόσιο υπάλληλο, είδατε; Απλοϊκό και χιλιοειπωμένο, αλλά το ξαναλέω έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, μια και εξακολουθεί να γίνεται λόγος για μεταρρυθμίσεις χωρίς όμως να αγγίζονται ιερές αγελάδες.
- Η ηθικολογία (όχι μόνο την τελευταία διετία, δείτε εδώ, αλλά κυρίως από το 2010), από τους διάφορους παρατρεχάμενους (ή αγνά συμπαθούντες, καλοπροαίρετους εκσυγχρονιστές, "χρήσιμους ηλίθιους" κ.λπ.), έδωσε και πήρε. Δίνει και παίρνει, μάλλον, μια και ακόμη ακούμε και διαβάζουμε πάσης φύσεως προτροπές. Πολλές απ' αυτές - αν όχι όλες - αναφέρονται σε αλλαγές νοοτροπίας και δομών που θα ήταν αυτονόητες για ένα κράτος και μια κοινωνία, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε κρίση. Δεν μπορεί να γίνουν πειστικά τα παραδείγματα της Εσπερίας ή των υπερβορείων για το αυστηρό φορολογικό τους σύστημα (θυμήθηκα γελοιογραφία του τρομερού Ιωάννου, στο Ποντίκι του '85-'86, με τον Ανδρέα Παπανδρέου να λέει στους ιθαγενείς, γεμάτος θαυμασμό, πόσο τοις εκατό του μισθού του δίνει ο σουηδός στην εφορία) όταν διατυπώνονται ακριβώς την εποχή που το κράτος θέλει να μας τα αρπάξει - κι όταν η απελπισία του είναι τόσο φανερή που κάθε τόσο, ειδικά πρόσφατα, εφευρίσκει νέα επιβάρυνση, αναστατώνοντας οικογενειακό προϋπολογισμό αλλά και επιχειρηματικό κλίμα, ενώ σε όλες αυτές τις (ομολογουμένως πιο προηγμένες) χώρες βασικό γνώρισμα είναι (ή ήταν, συνήθως) η σχετική σταθερότητα του φορολογικού συστήματος.
- Μερικές ασθένειες, πάντως, είναι πανευρωπαϊκές. Τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη πράγματι ήταν πιο πειθαρχημένα, ήδη από παλιότερα. Κι σε αυτά, ωστόσο, τα τελευταία χρόνια που η ρευστότητα μειώνεται, αρχίζει να πιπιλίζεται η καραμέλα της φορολογικής συνείδησης, του πόσο κακό είναι να βγάζουμε τις καταθέσεις μας στο Λουξεμβούργο κ.λπ. Προσωπικά αυτή τη στιγμή δεν έχω κανένα λογαριασμό εκτός Ελλάδος, δεν έχω λοιπόν να υπερασπιστώ κάποια προσωπική στάση. Όσοι όμως έχουν, με γεια τους και χαρά τους. Όπως όσοι έχουν ιδιοκτησία, λεφτά, ανθούσες επιχειρήσεις, προοπτικές, παιδεία, καλλιέργεια, υγεία, ευτυχία. Δεν καταλαβαίνω βάσει ποιας λογικής όλοι αυτοί είναι εξ ορισμού κλέφτες, ...όφαρδοι, ευνοημένοι, εκμεταλλευτές ή ...πετσωμένοι. Το τεκμήριο αθωότητας, δηλαδή, ισχύει για τους κουφοντιναίους και τους τσοχατζοπουλαίους και δεν ισχύει για όλο τον κόσμο;
Δεν θα επαναλάβω κοινότοπες διαπιστώσεις που μπορεί να έχουν δόση αλήθειας και που όλοι μας χρησιμοποιούμε, για την καταπίεση της επιχειρηματικότητας που έχει μέσα του, υποτίθεται, ο έλληνας. Η κρατικοδίαιτη πολιτική κόπτεται για τον εκσυγχρονισμό του κράτους αλλά στην πραγματικότητα θα ήθελε να κρατήσει τα (κακώς) κείμενα και να συνεχίσει την πελατειακή σχέση με τους πολίτες, χωρίς σοβαρή μείωση του κράτους (θυμίζω και πάλι, του κράτους που όλοι ξέρουμε, αυτού με τον ελλιπέστατο έλεγχο των στοιχειωδών, όπου π.χ. το 8-με-2 θεωρείται "κανονικό ωράριο") αλλά με αύξηση της συνεισφοράς των συνήθων κορόιδων, και χωρίς να λερώσει κανείς τα χέρια του ώστε να ξεχωρίσει αυτούς που παίζουν ηλεκτρονική (ή ζωντανή) πασιέντζα απ' αυτούς που δουλεύουν. Ο σοβαρός και αξιοπρεπής άνθρωπος, έλληνας ή μη, πρέπει να συνεχίσει να αντιδρά απέναντι σε όσους θέλουν να του κόψουν τα φτερά, να τον κάνουν να αισθανθεί ένοχος για πράγματα που δεν προκάλεσε και να πουλήσει φτηνά το τομάρι του, τη δουλειά του και το βιός του. Και, εννοείται, δεν πρέπει να δώσει ούτε μία ψήφο στο μέλλον στα κόμματα, τους βο(υ)λευτές και τους άλλους "άρχοντες" της συμφοράς. Να κάνει, δηλαδή, αυτό που κάποιοι από εμάς (που σίγουρα δεν είμαστε το "99%" που διατείνονται οι Occupy) κάνουμε συστηματικά. Πιστέψτε με, θα νιώσετε υπέροχα!
Καιρός για μια επιχείρηση-σκούπα. Διώχτε τους, το συντομότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου