Ξημερώματα Δευτέρας. Ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη για δουλειά με το νυχτερινό λεωφορείο. Ο οδηγός είχε βάλει όπως πάντα το κτελοντούρι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με ξύπνησε (γύρω στις 4:30 το πρωί) ένα ωραίο (σε σύγκριση με τα άλλα του είδους του) δίγλωσσο τραγούδι. Το θυμήθηκα τώρα για δύο λόγους. Πρώτον: ο Ρομά εκτελεστής "ταξιδεύει", όχι την ψυχή αλλά την πολιτική του "πραμάτεια" - θέτει υποψηφιότητα για τις 6 Μάη με το Σύριζα μετά από μακροχρόνιο φλερτ με τη Δεξιά. Δεύτερον: η είδηση συμπίπτει με τη σημερινή (μικρής τελικά έκτασης) απεργιακή κινητοποίηση των οδηγών (όχι όμως και των ιδιοκτητών) ΚΤΕΛ.
Το ξύπνημα εκείνο το θυμάμαι ακόμη διότι, την ώρα που ο Sfaq-Attack και ο Μπαζίλ Παΐτερύ "ταξίδευαν" την ψυχή και το κορμί, μπορείτε να φανταστείτε πού "ταξίδευε" η δική μου ψυχή, καθώς ο οδηγός έπαιρνε με αμείωτη ταχύτητα τις στροφές μέσα από τις ζώνες εκτέλεσης εργασιών στον υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομο Λαμίας-Θεσσαλονίκης. Το οδόστρωμα ήταν υγρό και ο αέρας notisμένος. Η τρομακτική εμπειρία ευτυχώς έλαβε τέλος όταν βγήκαμε στην ευθεία του τμήματος Κατερίνη-Θεσσαλονίκη. Ήταν τέλος 1999 ή αρχές 2000. Οι τότε "εθνικές οδοί" μετατρέπονταν σε αυτοκινητόδρομους, ήταν μερικές σκάλες λιγότερο ασφαλείς από την σημερινή Κορίνθου-Πατρών - αλλά βέβαια τότε δεν υπήρχαν οι κατσικοπουλαίοι (περήφανα σεμνοί χρήστες του ΚΤΕΛ παρεμπιπτόντως) και οι παπαδοπουλαίοι να προτρέπουν σε ανυπακοή όσον αφορά την πληρωμή διοδίων.
Πέντε χρόνια μετά, με έναν καλό φίλο περπατήσαμε κατά μήκος της Γέφυρας. Φτάσαμε στο Αντίρριο και γυρίσαμε πίσω με το καράβι. Συγκρίναμε την Ελλάδα της παντόφλας και του ΚΤΕΛ με αυτήν που, νομίζαμε, ερχόταν (ή είχε ήδη αφιχθεί). Λίγο καιρό αργότερα, όταν έμαθε για το συμβάν με τη φωτιά του καλωδίου, μου έστειλε (ξέροντας πού εργαζόμουν) ένα σαρκαστικό μήνυμα. "Ήρκεσε ένας κεραυνός..." Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να μου πει ότι ίσως έπρεπε να "πάρουμε πίσω" αυτά που είχαμε πει για τα έργα που "άλλαξαν" τη χώρα.
Ήδη ζούσα έξω από την Αθήνα και έβλεπα κι εγώ καταστάσεις και φαινόμενα, που ιδίως από το 2008 πήραν μεγαλύτερη έκταση - εκδηλώσεις της αντίστασης της Ελλάδας στην αλλαγή και στην "πραγματική σύγκλιση" με το υπερεθνικό κλαμπ. Σύγκλιση που δεν ήρθε όσο πηγαίναμε με τον αυτόματο πιλότο, πριν έρθουν τα χρηματοοικονομικά και μας πάρουν και μας σηκώσουν.
Με τον ίδιο φίλο πρόσφατα φαίνεται ότι αποδεχτήκαμε οριστικά την πραγματικότητα. Του είπα: το μέλλον θέλει σκάψιμο - δεν είναι λαμπρό, δεν φαίνεται καν, δεν μπορεί κανείς πια να προσποιηθεί ότι το βλέπει και το δείχνει στους άλλους.
Ως γνήσιο παιδί της πόλης διευκρινίζω (στο φίλο και σε όσους με διαβάζουν) ότι λέγοντας "σκάψιμο" δεν εννοούσα την επιστροφή στη γεωργική (μικρο)παραγωγή ως τη διέξοδο, που μάλιστα έμαθα ότι απασχόλησε πρόσφατα και τον κ. Σκανδαλίδη. Είμαι πάντως σίγουρος ότι αυτές τις μέρες, που αρκετοί αθηναίοι θα πάρουν μια "τουριστική" γεύση επαρχίας, οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις γύρω από το πασχαλινό τραπέζι δεν θα περιοριστούν στα προεκλογικά αλλά θα επεκταθούν και στο συγκεκριμένο θέμα. Ωραίες αυτές οι κουβέντες, ειδικά αν συνοδεύονται από αλκοόλ και κοκορέτσι. I dig them! Καλό Πάσχα!
Το ξύπνημα εκείνο το θυμάμαι ακόμη διότι, την ώρα που ο Sfaq-Attack και ο Μπαζίλ Παΐτερύ "ταξίδευαν" την ψυχή και το κορμί, μπορείτε να φανταστείτε πού "ταξίδευε" η δική μου ψυχή, καθώς ο οδηγός έπαιρνε με αμείωτη ταχύτητα τις στροφές μέσα από τις ζώνες εκτέλεσης εργασιών στον υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομο Λαμίας-Θεσσαλονίκης. Το οδόστρωμα ήταν υγρό και ο αέρας notisμένος. Η τρομακτική εμπειρία ευτυχώς έλαβε τέλος όταν βγήκαμε στην ευθεία του τμήματος Κατερίνη-Θεσσαλονίκη. Ήταν τέλος 1999 ή αρχές 2000. Οι τότε "εθνικές οδοί" μετατρέπονταν σε αυτοκινητόδρομους, ήταν μερικές σκάλες λιγότερο ασφαλείς από την σημερινή Κορίνθου-Πατρών - αλλά βέβαια τότε δεν υπήρχαν οι κατσικοπουλαίοι (περήφανα σεμνοί χρήστες του ΚΤΕΛ παρεμπιπτόντως) και οι παπαδοπουλαίοι να προτρέπουν σε ανυπακοή όσον αφορά την πληρωμή διοδίων.
Πέντε χρόνια μετά, με έναν καλό φίλο περπατήσαμε κατά μήκος της Γέφυρας. Φτάσαμε στο Αντίρριο και γυρίσαμε πίσω με το καράβι. Συγκρίναμε την Ελλάδα της παντόφλας και του ΚΤΕΛ με αυτήν που, νομίζαμε, ερχόταν (ή είχε ήδη αφιχθεί). Λίγο καιρό αργότερα, όταν έμαθε για το συμβάν με τη φωτιά του καλωδίου, μου έστειλε (ξέροντας πού εργαζόμουν) ένα σαρκαστικό μήνυμα. "Ήρκεσε ένας κεραυνός..." Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να μου πει ότι ίσως έπρεπε να "πάρουμε πίσω" αυτά που είχαμε πει για τα έργα που "άλλαξαν" τη χώρα.
Ήδη ζούσα έξω από την Αθήνα και έβλεπα κι εγώ καταστάσεις και φαινόμενα, που ιδίως από το 2008 πήραν μεγαλύτερη έκταση - εκδηλώσεις της αντίστασης της Ελλάδας στην αλλαγή και στην "πραγματική σύγκλιση" με το υπερεθνικό κλαμπ. Σύγκλιση που δεν ήρθε όσο πηγαίναμε με τον αυτόματο πιλότο, πριν έρθουν τα χρηματοοικονομικά και μας πάρουν και μας σηκώσουν.
Με τον ίδιο φίλο πρόσφατα φαίνεται ότι αποδεχτήκαμε οριστικά την πραγματικότητα. Του είπα: το μέλλον θέλει σκάψιμο - δεν είναι λαμπρό, δεν φαίνεται καν, δεν μπορεί κανείς πια να προσποιηθεί ότι το βλέπει και το δείχνει στους άλλους.
Ως γνήσιο παιδί της πόλης διευκρινίζω (στο φίλο και σε όσους με διαβάζουν) ότι λέγοντας "σκάψιμο" δεν εννοούσα την επιστροφή στη γεωργική (μικρο)παραγωγή ως τη διέξοδο, που μάλιστα έμαθα ότι απασχόλησε πρόσφατα και τον κ. Σκανδαλίδη. Είμαι πάντως σίγουρος ότι αυτές τις μέρες, που αρκετοί αθηναίοι θα πάρουν μια "τουριστική" γεύση επαρχίας, οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις γύρω από το πασχαλινό τραπέζι δεν θα περιοριστούν στα προεκλογικά αλλά θα επεκταθούν και στο συγκεκριμένο θέμα. Ωραίες αυτές οι κουβέντες, ειδικά αν συνοδεύονται από αλκοόλ και κοκορέτσι. I dig them! Καλό Πάσχα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου