Οι άσχημες πόλεις, άσχημα καίγονται

Διάβασα προχτές το φοβερό "λέει, λέει, να γίνει του L.A.", που σήμερα αντικαταστάθηκε από την αποκήρυξη της βίας και την τήρηση ίσων αποστάσεων. Ζω εδώ και χρόνια τη σχιζοφρενική στάση όλων μας απέναντι στην αστυνομία, που από τη μια δεν τη θέλουμε να τρώει σουβλάκια στα Εξάρχεια διότι "προκαλεί" - και από την άλλη διαμαρτυρόμαστε όταν είναι "απούσα". Εμφανίστηκαν οι συνήθεις κόλακες των αυτιών της νεολαίας αλλά και οι μ.Χ. προφήτες, που σχεδόν είχαν προβλέψει, λέει, την έκρηξη βίας επειδή οι δημοσκοπήσεις έδειχναν δυσαρέσκεια του Έλληνα και δη του νέου. Κουνάω θλιμμένα το κεφάλι μπροστά στην τηλεόραση, με τα περισσότερα κανάλια να ξαναζούν την εποχή των ατέρμονων ζωντανών μεταδόσεων. Γελάω (αν και για κλάματα είναι) με την καρμπόν "ευθιξία" Παυλόπουλου-Χηνοφώτη, ίδια με αυτή των Κουτσόγιωργα-Τσούρα το '85, και με τις μαύρες γραβάτες. Και προσπαθώ να μην κάνω τον τιμητή γονέων γιατί έχω κι εγώ παιδιά.