Τέλος έτους

Μεγαλώνοντας στην Αθήνα και τον Πειραιά (ναι, εξακολουθώ να βλέπω σαν δυο ξεχωριστές οντότητες αυτές τις πόλεις) έμαθα να αδιαφορώ για τον καιρό. Ο ουρανός ήταν ψηλά, μακρινός. Γινόταν ακόμη πιο μακρινός όσο χτίζονταν νέες εξαώροφες πολυκατοικίες στη θέση των σπιτιών με τις αυλές. Ένα βουνό, ο Υμηττός, φαινόταν στο βάθος, μπλε λόγω απόστασης. Φυσούσε, έβρεχε, σπανιότερα χιόνιζε - αυτό που νιώθαμε εντονότερα ήταν οι πλημμύρες, συνήθως συνυφασμένες με κακή αποχέτευση ομβρίων, κατά τα άλλα όμως ήμασταν όχι ακριβώς σε γυάλα αλλά σίγουρα σε "πατούρα".

Τα καλοκαίρια μόνο, στα νησιά, ξεχνούσα τον γιγαντισμό των αστικών κτιρίων (θηρίων) και ένιωθα το μελτέμι και τη βραδινή ψύχρα. Ήμουν απ' τους τυχερούς που τα διαλείμματά τους αυτά κρατούσαν 2 ή 3 ολόκληρους μήνες.

Ύστερα η δουλειά - αν και το επάγγελμά μου, πολιτικός μηχανικός, ετυμολογικά αναφέρεται στην πόλη - με έφερε σε μέρη και καταστάσεις που με έκαναν πιο συνειδητοποιημένο γύρω από τα ζητήματα του καιρού. Έζησα ένα χρόνο στη Θεσσαλονίκη των αυγουστιάτικων μπουρινιών και των ολικών παγετών. Εργάστηκα τρία χρόνια στο Αντίρριο των 8-12 μπωφόρ και των οριζόντιων [sic] κεραυνών. Έμπλεξα στους αποχιονισμούς των βορείων προαστείων και των αρκαδικών υψιπέδων. Μένω (και ελπίζω να μένω για πάντα) σε μέρος κοντά στη θάλασσα.

Έχει τη σαγήνη του και το cityscape αλλά επιζητώ πλέον τα στοιχεία της φύσης. Χώμα, νερό, αέρα (και φωτιά ελεγχόμενη). Γιατρέ μου τι έχω πάθει;

Καλή πρωτοχρονιά!