Εσύ τι λες; Θα πάμε επιτέλους διακοπές;

Εντυπωσιάστηκα από το επιχείρημα με το οποίο, το πρωί σε τηλεοπτικό σταθμό, επικεφαλής απεργών δικαιολογούσε τις καταλήψεις εισόδων ξενοδοχείων.

Δεν συμμεριζόταν την ανησυχία για τη μείωση του τουρισμού, "από τη στιγμή που οι απλοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να πάνε διακοπές"!

Κάποιες δραστηριότητες καλώς ή κακώς φέρνουν χρήματα στη χώρα. Δεν είναι όλες τους αρκούντως παραγωγικές, δηλ. πρωτογενείς ή δευτερογενείς, ώστε να μας κάνουν "εθνικά υπερήφανους". Ακόμη και "γκαρσόνια της Ευρώπης" να είμαστε, πάντως (δηλ. απασχολούμενοι στην τριτογενή δραστηριότητα παροχής τουριστικών υπηρεσιών), δεν θα έπρεπε μας κακοπέφτει, στην κατάσταση που βρισκόμαστε. Αρκεί να έχουμε δουλειά.

Αν στριμωχτούμε, άλλα θα είναι τα προβλήματά μας και όχι το αν θα πάμε διακοπές - οι οποίες άλλωστε δεν είναι αυτοσκοπός. Εκ των πραγμάτων οι διακοπές έχουν ελαστικότητα: στην ανάγκη, μειώνουμε τον προϋπολογισμό, πουλάμε το εξοχικό, κόβουμε το time-sharing, πάμε στη Λούτσα με το λεωφορείο. Μπορούμε ακόμη να περιορίσουμε διάφορα "χαζά" έξοδα (έχουμε π.χ. σκεφτεί πόσα δίνουμε στην κινητή τηλεφωνία ή στους αγαπημένους μας καλλιτέχνες;). Θα ήθελα να προσθέσω την επιλογή του "κοινωνικού τουρισμού", αλλά τριγύρω μου βλέπω παραδείγματα "δικαιούχων" που μόνο άποροι και οικονομικά ασθενέστεροι δεν είναι. Άλλωστε σε λίγα χρόνια (εξαιτίας της εκτεταμένης κατάχρησης - και του "κακού μας καιρού") δεν νομίζω ότι θα υπάρχει πια αυτή η δυνατότητα. Ας προσέχαμε.