Ο Μάρκο Τ έγραψε (στην πρωτότυπη ανάρτηση):
"[...] πέρα από την επαγγελματική γεωργία, ας μην το γελάμε καθόλου, όποιος έχει ένα μικρό κήπο μπορεί να μαζεύει πολλά για το οικογενειακό του τραπέζι και όχι μόνο.
Στον Καναδά το κράτος έχει δώσει σε όσους το επιθυμούν ένα μικρό χωραφάκι στην περιφέρεια της πόλης, συχνά πας με τα πόδια, και εκεί καλλιεργούν στον ελεύθερο χρόνο τους και η σοδειά είναι πάρα πολύ καλή."
Ο φίλος καθηγητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Κασίμης, έγραψε τα εξής:
[...] Πέρα από τα ζητήματα των επιδοτήσεων, της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής γεωργίας, που θα μπορούσε να συζητήσει κανείς, το πρόβλημα έχει και την κοινωνική του διάσταση που δυσκολεύει την επιστροφή στη γη. Με άλλα λόγια, απορρίψαμε κοινωνικά την παραμονή στην γεωργία και την ύπαιθρο τις περασμένες δεκαετίες. Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου και της εκπαίδευσης των νέων της υπαίθρου καλλιέργησε αντί των αγροτικών προϊόντων, την κοινωνική αποστροφή και την αναζήτηση της κοινωνικής ανόδου/κινητικότητας με την έξοδο από την ύπαιθρο. Η αγροτική οικογένεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι τις περασμένες δεκαετίες παρά τις Κοινοτικές ενισχύσεις στην γεωργία και ύπαιθρο, δεν παρατηρήθηκε επιστροφή ή και σοβαρή συγκράτηση του πληθυσμού. Αν δεν ήταν οι μετανάστες αμφιβάλλω αν θα κατάφερνε να επιβιώσει και η ίδια η παραγωγική βάση της γεωργίας μας. Θα καταφέρει να αλλάξει τα πράγματα η κρίση; Μετά την κατάρρευση των χωρών της ανατολικής Ευρώπης και την αποβιομηχάνιση, χιλιάδες άνθρωποι στράφηκαν στην ύπαιθρο για την απλή επιβίωσή τους. Λες να γίνει αυτό; Δεν το πιστεύω ακόμα. Σίγουρα θα ενισχύσει τους δεσμούς με τους τόπους προέλευσής μας νομίζω και μια τάση αναζήτησης ενός άλλου αξιακού συστήματος που θα συνδέεται με την παράδοση. Είχε πολύ ενδιαφέρον ένα άρθρο του Ξανθούλη στην Ελευθεροτυπία το περασμένο Σάββατο με τίτλο "Επιτέλους φτωχοί".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου