Φουστανέλα, χούντα, φέσι

Στου "έλληνος τον τράχηλο" αναφέρθηκα επιγραμματικά λίγο πριν τη μαύρη 5η Μάη. Εύστοχα η vaggie σχολίασε στην ανάρτηση αυτή ότι, όπως έχει γράψει και ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, "κανείς άλλος λαός δεν έχει ανεχτεί τόσους ζυγούς όσους ο Έλληνας". Χθες η Καθημερινή δημοσίευσε άρθρο (Σ. Καλύβας) για τους "τρεις μύθους":

Μύθος πρώτος, ότι "η αντίσταση είναι στο DNA του Ελληνα". Ό,τι δηλαδή ειπώθηκε για τους ζυγούς.

Μύθος δεύτερος, ότι η βία αποτελεί "έκρηξη λαϊκής οργής". Είναι φρέσκος στη μνήμη μας ο Δεκέμβρης του 2008 και ο τεράστιος όγκος παπαρολογίας που ακούστηκε και γράφτηκε και που παρατραβούσε (ξεχείλωνε) τις όποιες κοινωνικές διαστάσεις εκείνων των γεγονότων.

Μύθος τρίτος, ότι υπάρχει (στα μυαλά μας) ξεκάθαρος διαχωρισμός της διαμαρτυρίας ανάμεσα σε "βίαιη-παράνομη-αθέμιτη" και "μη βίαιη-νόμιμη-θεμιτή". Η στάση πολλών στην Ελλάδα παραμένει διχασμένη, αντιφατική, ανακόλουθη. Όπως επισημαίνει ο Σ. Καλύβας:
(1) Απορρίπτουμε μεν τη βία, αλλά διστάζουμε να την καταδικάσουμε, δεν απομονώνουμε τους αλήτες, υιοθετούμε τα επιχειρήματά τους ("ας σχόλαγαν νωρίτερα", "τους σκότωσε ο Βγενόπουλος").
(2) Από τη μια βλέπουμε το "κράτος ως εχθρό" και από την άλλη επιθυμούμε (ή επιθυμούσαμε, πριν τα πρόσφατα μέτρα που λέγεται ότι θα κάνουν λιγότερο ελκυστική την προοπτική) "διακαώς" την πρόσληψή μας σε αυτό.

Ο συντάκτης του άρθρου όμως, εν τέλει, πάει να καταρρίψει και έναν τέταρτο μύθο: υποστηρίζει ότι οι ρίζες αυτού του μπερδέματος βρίσκονται κάπου αλλού αλλά όχι στην Τουρκοκρατία! Εσείς τι πιστεύετε ότι εννοεί; Εγώ πάντως αιφνιδιάστηκα, διότι εμείς οι δυτικοευρωπαϊστές τείνουμε να αποδίδουμε τις αδυναμίες της σύγχρονης Ελλάδας στο ότι δε ζήσαμε την Αναγέννηση.