Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης

Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που θυμόντουσαν και διέδιδαν ανέκδοτα. Στα παιδικά μου χρόνια είχαμε έναν προμηθευτή στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα μου, ήταν γνωστός ως "ο Γιώργος της [σοκολατοβιομηχανίας] ΙΟΝ" και τον θυμάμαι πάντα γελαστό. Κάτι αντίστοιχο έχω στο οικογενειακό μας περιβάλλον (ο Κώστας Μ.), ένα γελαστό παιδί κι αυτός. Και ο εκλιπών αρχιεπίσκοπος Αθηνών (τα "Μακαριστός", "εκοιμήθη" και "πάσης Ελλάδος" τα αφήνω για τα δελτία ειδήσεων) ήταν αυτής της κατηγορίας. Ανεξάρτητα από το τι πίστευε ο ίδιος, τι πιστεύαμε γι' αυτόν, το αν θεωρούσαμε ότι χρειαζόμαστε περισσότερη εκκλησία στη ζωή μας ή "λιγότερη και καλύτερη", ας τον θυμόμαστε με το γέλιο του, που τον τελευταίο καιρό η ασθένεια το είχε μετατρέψει σε καρτερικό μειδίαμα.