Ίσως το πρώτο γράμμα που έστειλα σε περιοδικό (δεν μετράει το Ποπάυ) ήταν προς το Newsweek, το 1984 (το είχαν μάλιστα δημοσιεύσει). Σ' αυτό, υποστήριζα (αχ, η φιλοκαραμανλική παιδική ηλικία!) ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έπρεπε να επιστρέψουν μόνιμα στην Ελλάδα, για να μη γίνονται ψυχροπολεμικά μποϊκοτάζ όπως αυτό των σοβιετικών (και συμμάχων τους) στο L.A. ή τέσσερα χρόνια νωρίτερα των ΗΠΑ και άλλων "δυτικών" στη Μόσχα. Θυμάμαι ένα γκάλοπ εκείνης της εποχής, που έδειχνε ότι μόλις ένας στους 3 αμερικανούς το υποστήριζε αυτό. Στη Σεούλ δεν έγινε κανένα σοβαρό μποϊκοτάζ (αφού είχαν πατσίσει - κι επιπλέον είχαν λιώσει τους πάγους Γκορμπατσόφ και Ρέηγκαν), κατόπιν τελείωσε κι ο ψυχρός πόλεμος - και κάπου εκεί (1988) άρχισα κι εγώ να βλέπω αλλιώς την "ιερή" αθλητική εκδήλωση.
Το αξιόλογο αριστερίστικο περιοδικό Σχολιαστής (έκλεισε το 1990) είχε ανασύρει, το '88, παλιό άρθρο του Τρίτση, από την εποχή που (πολύ πριν πρωτοστατήσει στην επαναφορά των αρχαίων ελληνικών στα γυμνάσια) αντετίθετο στη διεξαγωγή των Αγώνων στην Ελλάδα. Το 1990 ήταν η χρονιά της αποτυχημένης διεκδίκησης: η Αθήνα έχασε (την 100ή επέτειο) από την Ατλάντα. Η συζήτηση δεν άρχισε να επανέλθει, κι έτσι το 1997 η απείρως επαγγελματικότερη διεκδίκηση έφερε καρπούς.
Θυμάμαι ότι, έχοντας αφενός απομακρυνθεί (και λόγω σκανδάλων ντόπινγκ) από τον παιδικό/εφηβικό ενθουσιασμό, κι αφετέρου προβληματιστεί για το τι σημαίνει μια τέτοια διοργάνωση από πλευράς κόστους και ρίσκου για τη χώρα, συμφωνούσα πια με τη μικρή μειοψηφία που ήταν αντίθετη με την ανάληψη της διοργάνωσης του 2004. Μετά το '97 η διαφωνία ήταν πια ακαδημαϊκή - η Αθήνα όφειλε να πετύχει. Όλοι (μα όλοι) κινηθήκαμε στους ρυθμούς που επέβαλαν οι Αγώνες, οι οποίοι (δεδομένης της αδυναμίας του κράτους μας σε οργανωτικά θέματα) λειτούργησαν και σαν ένας μπαμπούλας (ή βούρδουλας κ.λπ.) σε πάμπολλους τομείς.
Οι τελετές έναρξης (όπως η σημερινή του Λονδίνου) και λήξης είναι σημαντικά γεγονότα και η όλη διοργάνωση προσελκύει πάντοτε μεγάλη προσοχή. Προσωπικά όμως ήμουν πεπεισμένος ότι δεν συγκινούμαι πλέον - ότι συμμερίζομαι κι εγώ το χαρακτηρισμό που είχα διαβάσει τότε στο Newsweek, ότι οι Ολυμπιακοί είναι "απλά ένα μεγάλο μήτινγκ" (κάτι που βέβαια τότε αφορούσε τη "ζημιά" που έκανε η απουσία των "ανατολικών" χωρών).
Ωστόσο, φαίνεται ότι η αντίθεσή μου, που σίγουρα εντάθηκε εξαιτίας της τραυματικής μετα-ολυμπιακής εμπειρίας της Ελλάδας (παρατημένα κτίρια εγκαταστάσεων, τουριστική άνθηση που δεν ήρθε όπως την περιμέναμε, κρίση χρέους που σίγουρα επιβαρύνθηκε από την προσπάθεια της Ελλάδας να δανειστεί για να αποκτήσει τη "σκούφια με μαργαριτάρι", ατυχής/απεγνωσμένη επίκληση της ολυμπιακής προσπάθειας ως υποκατάστατο της σοβαρής δουλειάς), είναι μάλλον "εγκεφαλική". Το αισθάνθηκα όταν ένιωσα μια "χαζή" συγκίνηση στη γιορτή του προνηπίου (όπου πηγαίνει η κόρη μου) πριν λίγο καιρό. Στην εκδήλωση αυτή (που παρεμπιπτόντως ήταν αρκετά καλαίσθητη κι έξυπνα σχεδιασμένη), τα παιδιά έκαναν mock Olympics με αγωνίσματα, ομιλίες, όρκο, βραβεύσεις - και τον Ολυμπιακό Ύμνο, που κάποιοι ξένοι πιστεύουν ότι τον συνέθεσε ένας πρόγονος του έλληνα πρωθυπουργού Samaras. Αν θυμάμαι καλά οι μουσικές επιλογές είχαν και Χατζηδάκη (ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον οποίο είχα δει εκείνες τις μέρες). Με όλα αυτά θυμήθηκα το πολιτιστικό και ιστορικό νήμα που συνδέει την Ελλάδα με αξίες, παραδόσεις και παραστάσεις που έχουν σημασία στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο - ένα νήμα που ταλαιπωρήθηκε από κάποιους που πήγαν (ή πάνε ακόμη) να το τραβήξουν σαν σκοινί διελκυστίνδας.
Δεν είμαι ολυμπιστής (κι ας έχω τρέξει τιμής ένεκεν σε λαμπαδηδρομία), ωστόσο σέβομαι τους Αγώνες ως διεθνή γιορτή (στην οποία τιμώμαστε ως χώρα πολύ περισσότερο απ' όσο αναλογεί σε πληθυσμούς, ΑΕΠ και διάφορα άλλα "ξενέρωτα") και πιστεύω ότι - είτε μας ενδιαφέρουν είτε όχι - είναι κάτι ανώτερο από άτομα και χώρες, έχουν τους κανόνες τους και επιβάλλουν λίγα λόγια και όχι αμετροέπεια.
Θρυλικός Ολυμπιονίκης του Κυανού Νείλου (Μπικίλα)
Το αξιόλογο αριστερίστικο περιοδικό Σχολιαστής (έκλεισε το 1990) είχε ανασύρει, το '88, παλιό άρθρο του Τρίτση, από την εποχή που (πολύ πριν πρωτοστατήσει στην επαναφορά των αρχαίων ελληνικών στα γυμνάσια) αντετίθετο στη διεξαγωγή των Αγώνων στην Ελλάδα. Το 1990 ήταν η χρονιά της αποτυχημένης διεκδίκησης: η Αθήνα έχασε (την 100ή επέτειο) από την Ατλάντα. Η συζήτηση δεν άρχισε να επανέλθει, κι έτσι το 1997 η απείρως επαγγελματικότερη διεκδίκηση έφερε καρπούς.
Θυμάμαι ότι, έχοντας αφενός απομακρυνθεί (και λόγω σκανδάλων ντόπινγκ) από τον παιδικό/εφηβικό ενθουσιασμό, κι αφετέρου προβληματιστεί για το τι σημαίνει μια τέτοια διοργάνωση από πλευράς κόστους και ρίσκου για τη χώρα, συμφωνούσα πια με τη μικρή μειοψηφία που ήταν αντίθετη με την ανάληψη της διοργάνωσης του 2004. Μετά το '97 η διαφωνία ήταν πια ακαδημαϊκή - η Αθήνα όφειλε να πετύχει. Όλοι (μα όλοι) κινηθήκαμε στους ρυθμούς που επέβαλαν οι Αγώνες, οι οποίοι (δεδομένης της αδυναμίας του κράτους μας σε οργανωτικά θέματα) λειτούργησαν και σαν ένας μπαμπούλας (ή βούρδουλας κ.λπ.) σε πάμπολλους τομείς.
Οι τελετές έναρξης (όπως η σημερινή του Λονδίνου) και λήξης είναι σημαντικά γεγονότα και η όλη διοργάνωση προσελκύει πάντοτε μεγάλη προσοχή. Προσωπικά όμως ήμουν πεπεισμένος ότι δεν συγκινούμαι πλέον - ότι συμμερίζομαι κι εγώ το χαρακτηρισμό που είχα διαβάσει τότε στο Newsweek, ότι οι Ολυμπιακοί είναι "απλά ένα μεγάλο μήτινγκ" (κάτι που βέβαια τότε αφορούσε τη "ζημιά" που έκανε η απουσία των "ανατολικών" χωρών).
Ωστόσο, φαίνεται ότι η αντίθεσή μου, που σίγουρα εντάθηκε εξαιτίας της τραυματικής μετα-ολυμπιακής εμπειρίας της Ελλάδας (παρατημένα κτίρια εγκαταστάσεων, τουριστική άνθηση που δεν ήρθε όπως την περιμέναμε, κρίση χρέους που σίγουρα επιβαρύνθηκε από την προσπάθεια της Ελλάδας να δανειστεί για να αποκτήσει τη "σκούφια με μαργαριτάρι", ατυχής/απεγνωσμένη επίκληση της ολυμπιακής προσπάθειας ως υποκατάστατο της σοβαρής δουλειάς), είναι μάλλον "εγκεφαλική". Το αισθάνθηκα όταν ένιωσα μια "χαζή" συγκίνηση στη γιορτή του προνηπίου (όπου πηγαίνει η κόρη μου) πριν λίγο καιρό. Στην εκδήλωση αυτή (που παρεμπιπτόντως ήταν αρκετά καλαίσθητη κι έξυπνα σχεδιασμένη), τα παιδιά έκαναν mock Olympics με αγωνίσματα, ομιλίες, όρκο, βραβεύσεις - και τον Ολυμπιακό Ύμνο, που κάποιοι ξένοι πιστεύουν ότι τον συνέθεσε ένας πρόγονος του έλληνα πρωθυπουργού Samaras. Αν θυμάμαι καλά οι μουσικές επιλογές είχαν και Χατζηδάκη (ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον οποίο είχα δει εκείνες τις μέρες). Με όλα αυτά θυμήθηκα το πολιτιστικό και ιστορικό νήμα που συνδέει την Ελλάδα με αξίες, παραδόσεις και παραστάσεις που έχουν σημασία στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο - ένα νήμα που ταλαιπωρήθηκε από κάποιους που πήγαν (ή πάνε ακόμη) να το τραβήξουν σαν σκοινί διελκυστίνδας.
Δεν είμαι ολυμπιστής (κι ας έχω τρέξει τιμής ένεκεν σε λαμπαδηδρομία), ωστόσο σέβομαι τους Αγώνες ως διεθνή γιορτή (στην οποία τιμώμαστε ως χώρα πολύ περισσότερο απ' όσο αναλογεί σε πληθυσμούς, ΑΕΠ και διάφορα άλλα "ξενέρωτα") και πιστεύω ότι - είτε μας ενδιαφέρουν είτε όχι - είναι κάτι ανώτερο από άτομα και χώρες, έχουν τους κανόνες τους και επιβάλλουν λίγα λόγια και όχι αμετροέπεια.
Θρυλικός Ολυμπιονίκης του Κυανού Νείλου (Μπικίλα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου