Πάμε πάλι.
Το άθροισμα των μετριοπαθών δυνάμεων (ενισχυμένο λιγάκι σε σχέση με το Μάιο) είναι ετερόκλητο αλλά φρέσκο και άρα "με νομιμοποίηση". Δεν ξέρω πού θα καταλήξει η συνεννόησή τους, δεν τρέφω και μεγάλες ελπίδες. Πάντως, κατά τη γνώμη μου, αυτή τη στιγμή (πέρα από τη μέριμνα για εξασφάλιση ρευστότητας, μείωση ανεργίας και πολλές άλλες "πυροσβεστικές" ενέργειες, που ασφαλώς έχουν προτεραιότητα) οφείλει να συνθέσει ένα κοινό πρόγραμμα με στόχο, όχι μόνο να "περνά" νομοσχέδια από τη Βουλή ή να εντυπωσιάζει με "αναδιαπραγματεύσεις", αλλά κυρίως να αποτελέσει τη "φωνή" της ελληνικής κυβέρνησης, προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, αντιτάσσοντας επιχειρήματα, ψυχραιμία, τάξη και κυρίως πολιτικό λόγο σε αυτούς (δεξιά κι αριστερά) που επιλέγουν να "διαλέγονται" με αποκλεισμούς, ποτήρια, γιαούρτια, σκαμπίλια, μαχαίρια και άλλα όπλα.
(Από το παρόν ιστολόγιο, γραμμένο μία μέρα μετά τις εκλογές Ιουνίου.)
4,5 μήνες μετά, δεν έχουμε δει παρά μόνο να δουλεύονται (χωρίς αποτέλεσμα ακόμη) κάποια από τα "πυροσβεστικά", δηλ. κυρίως τα της ρευστότητας. Χωρίς συμφωνία με τους δανειστές δεν προχωρά η παροχή κεφαλαίων στις "εκλεκτές" τράπεζες. Και χωρίς κεφάλαια στις τράπεζες δεν πρόκειται να δοθούν δάνεια για οτιδήποτε. Ακούω διαφόρους να λένε ότι, αφού δεν έχουμε χρεωκοπήσει τόσους μήνες τώρα, μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς δάνεια. Νομίζω ότι είναι μακριά απ' την πραγματικότητα αυτό - το κράτος (όπως πολλοί συναλλασσόμενοι με αυτό ιδιώτες μπορούν να βεβαιώσουν) συστηματικά καθυστερεί σε πολλές υποχρεώσεις του καθώς και σε αρκετές δημόσιες επενδύσεις.
Τη συζήτηση για το αν τα "εργασιακά" είναι κάτι χωριστό από το πακέτο χρηματοδότησης, τη θεωρώ ως άνευ ουσίας, ίσως να είναι το απαραίτητο επικοινωνιακό τίμημα για τη στήριξη προς την κυβέρνηση από ένα κόμμα ήξεις-αφίξεις που δηλώνει "αριστερό". Τα "εργασιακά" έχουν μπει στα "πακέτα" (ιδίως σε αυτό του Φεβρουαρίου 2012) με προφανή στόχο, μη γελιόμαστε, την θεσμοθέτηση της περίφημης εσωτερικής υποτίμησης. Ίσως όμως ταυτόχρονα να επιδιώκεται και το να γίνει προσιτότερη η νομιμότητα της απασχόλησης - αντί για τον φθηνό, ανασφάλιστο μετανάστη ή άλλως "μαύρο" εργαζόμενο, ίσως (αν έχω κίνητρο - και βέβαια εφόσον ελέγχομαι) "εγώ ο εργοδότης" (και μη φαντάζεστε μόνο τους μεγαλοκαρχαρίες, ρίξτε μια ματιά και στους μικρομεσαίους, όπου στα εργασιακά γινόταν ο "κακός χαμός" και προ μνημονίου, και στους εαυτούς σας ακόμη για όσους απασχολείτε άτομα έστω και περιστασιακά) να προτιμήσω να πάω by the book, δίνοντας έτσι (α) δουλειά σε ανέργους, (β) εισφορές στα ταμεία, και συνεπώς (γ) την "ώθηση στην οικονομία" που περνά απ' το χέρι μου. Ίσως. Σε κάθε περίπτωση, καλό θα ήταν όλοι μας να σκεφτούμε, αν οι φωνακλάδες συνδικαλιστές ή οι από συνήθεια απεργούντες εκφράζονται προς όφελος αυτών που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Όσον αφορά το Δημόσιο, πάντως, νομίζω ότι η εμμονή (πραγματική, αυτή, κι όχι επικοινωνιακή) στις ελάχιστες δυνατές απολύσεις είναι κοινωνικά ωφέλιμη αυτόν τον καιρό. Αφενός είναι αντιπροσωπευτική της ελληνικής κοινωνίας, αφετέρου πραγματικά θα σήμαινε περισσότερα αδιέξοδα για περισσότερα νοικοκυριά τυχόν βίαιο "μαχαίρι" αυτή τη στιγμή. Αν με ρωτάτε, ανήκω σ' αυτούς που πιστεύουν ότι το Δημόσιο θα λειτουργούσε καλύτερα με τα 2/3 (διαισθητικά το λέω) περίπου των δημοσίων υπαλλήλων που υπάρχουν σήμερα - και σταδιακά πρέπει να φτάσει εκεί.
Τα κύρια ερωτηματικά μου αυτόν τον καιρό είναι:
(1) Αν η μεγάλη διάρκεια διαπραγμάτευσης Ελλάδας-δανειστών υπαγορεύτηκε από συνδυασμό αντικειμενικών συνθηκών ("μείναμε πίσω" λόγω διπλών εκλογών κ.λπ.) και διεθνούς αναμονής (κάπου διάβασα ότι όλοι "περιμένουν τις εκλογές των ΗΠΑ", αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ακριβώς) ή ήταν εσωτερική πολιτική επιλογή.
(2) Αν η κυβέρνηση, αφού (και εφόσον...) ξεπεραστεί το παρόν "θεατρικό" στάδιο (κοντός ψαλμός αλληλούια), είναι αποφασισμένη να λειτουργήσει πολιτικά και να χειριστεί σοβαρά εσωτερικά και εξωτερικά θέματα, εκφράζοντας όσους δεν θέλουν επ' ουδενί να δουν τη χώρα να διολισθαίνει, ούτε προς τους αθεράπευτους αριστερισμούς του (Τ)σύριζα ούτε προς την ακροδεξιά που, περιχαρής, διαπιστώνει ότι πολλοί νεοέλληνες δεν αντιδρούν ιδιαίτερα στις "αιμοδοσίες για έλληνες", στις "αγαθοεργίες για έλληνες", στα "εγέρθητου", στις βιαιότητες κατά μεταναστών ή στις σκοταδιστικές πρωτοβουλίες - αλλά εξανίστανται μόνο όταν θίγεται η εθνική καθαρότητα του Μπιγκ Σόφο.
"Μαύρη, μαύρη, μαύρη μας κάνουν τη ζωή..."
Το άθροισμα των μετριοπαθών δυνάμεων (ενισχυμένο λιγάκι σε σχέση με το Μάιο) είναι ετερόκλητο αλλά φρέσκο και άρα "με νομιμοποίηση". Δεν ξέρω πού θα καταλήξει η συνεννόησή τους, δεν τρέφω και μεγάλες ελπίδες. Πάντως, κατά τη γνώμη μου, αυτή τη στιγμή (πέρα από τη μέριμνα για εξασφάλιση ρευστότητας, μείωση ανεργίας και πολλές άλλες "πυροσβεστικές" ενέργειες, που ασφαλώς έχουν προτεραιότητα) οφείλει να συνθέσει ένα κοινό πρόγραμμα με στόχο, όχι μόνο να "περνά" νομοσχέδια από τη Βουλή ή να εντυπωσιάζει με "αναδιαπραγματεύσεις", αλλά κυρίως να αποτελέσει τη "φωνή" της ελληνικής κυβέρνησης, προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, αντιτάσσοντας επιχειρήματα, ψυχραιμία, τάξη και κυρίως πολιτικό λόγο σε αυτούς (δεξιά κι αριστερά) που επιλέγουν να "διαλέγονται" με αποκλεισμούς, ποτήρια, γιαούρτια, σκαμπίλια, μαχαίρια και άλλα όπλα.
(Από το παρόν ιστολόγιο, γραμμένο μία μέρα μετά τις εκλογές Ιουνίου.)
4,5 μήνες μετά, δεν έχουμε δει παρά μόνο να δουλεύονται (χωρίς αποτέλεσμα ακόμη) κάποια από τα "πυροσβεστικά", δηλ. κυρίως τα της ρευστότητας. Χωρίς συμφωνία με τους δανειστές δεν προχωρά η παροχή κεφαλαίων στις "εκλεκτές" τράπεζες. Και χωρίς κεφάλαια στις τράπεζες δεν πρόκειται να δοθούν δάνεια για οτιδήποτε. Ακούω διαφόρους να λένε ότι, αφού δεν έχουμε χρεωκοπήσει τόσους μήνες τώρα, μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς δάνεια. Νομίζω ότι είναι μακριά απ' την πραγματικότητα αυτό - το κράτος (όπως πολλοί συναλλασσόμενοι με αυτό ιδιώτες μπορούν να βεβαιώσουν) συστηματικά καθυστερεί σε πολλές υποχρεώσεις του καθώς και σε αρκετές δημόσιες επενδύσεις.
Τη συζήτηση για το αν τα "εργασιακά" είναι κάτι χωριστό από το πακέτο χρηματοδότησης, τη θεωρώ ως άνευ ουσίας, ίσως να είναι το απαραίτητο επικοινωνιακό τίμημα για τη στήριξη προς την κυβέρνηση από ένα κόμμα ήξεις-αφίξεις που δηλώνει "αριστερό". Τα "εργασιακά" έχουν μπει στα "πακέτα" (ιδίως σε αυτό του Φεβρουαρίου 2012) με προφανή στόχο, μη γελιόμαστε, την θεσμοθέτηση της περίφημης εσωτερικής υποτίμησης. Ίσως όμως ταυτόχρονα να επιδιώκεται και το να γίνει προσιτότερη η νομιμότητα της απασχόλησης - αντί για τον φθηνό, ανασφάλιστο μετανάστη ή άλλως "μαύρο" εργαζόμενο, ίσως (αν έχω κίνητρο - και βέβαια εφόσον ελέγχομαι) "εγώ ο εργοδότης" (και μη φαντάζεστε μόνο τους μεγαλοκαρχαρίες, ρίξτε μια ματιά και στους μικρομεσαίους, όπου στα εργασιακά γινόταν ο "κακός χαμός" και προ μνημονίου, και στους εαυτούς σας ακόμη για όσους απασχολείτε άτομα έστω και περιστασιακά) να προτιμήσω να πάω by the book, δίνοντας έτσι (α) δουλειά σε ανέργους, (β) εισφορές στα ταμεία, και συνεπώς (γ) την "ώθηση στην οικονομία" που περνά απ' το χέρι μου. Ίσως. Σε κάθε περίπτωση, καλό θα ήταν όλοι μας να σκεφτούμε, αν οι φωνακλάδες συνδικαλιστές ή οι από συνήθεια απεργούντες εκφράζονται προς όφελος αυτών που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Όσον αφορά το Δημόσιο, πάντως, νομίζω ότι η εμμονή (πραγματική, αυτή, κι όχι επικοινωνιακή) στις ελάχιστες δυνατές απολύσεις είναι κοινωνικά ωφέλιμη αυτόν τον καιρό. Αφενός είναι αντιπροσωπευτική της ελληνικής κοινωνίας, αφετέρου πραγματικά θα σήμαινε περισσότερα αδιέξοδα για περισσότερα νοικοκυριά τυχόν βίαιο "μαχαίρι" αυτή τη στιγμή. Αν με ρωτάτε, ανήκω σ' αυτούς που πιστεύουν ότι το Δημόσιο θα λειτουργούσε καλύτερα με τα 2/3 (διαισθητικά το λέω) περίπου των δημοσίων υπαλλήλων που υπάρχουν σήμερα - και σταδιακά πρέπει να φτάσει εκεί.
Τα κύρια ερωτηματικά μου αυτόν τον καιρό είναι:
(1) Αν η μεγάλη διάρκεια διαπραγμάτευσης Ελλάδας-δανειστών υπαγορεύτηκε από συνδυασμό αντικειμενικών συνθηκών ("μείναμε πίσω" λόγω διπλών εκλογών κ.λπ.) και διεθνούς αναμονής (κάπου διάβασα ότι όλοι "περιμένουν τις εκλογές των ΗΠΑ", αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ακριβώς) ή ήταν εσωτερική πολιτική επιλογή.
(2) Αν η κυβέρνηση, αφού (και εφόσον...) ξεπεραστεί το παρόν "θεατρικό" στάδιο (κοντός ψαλμός αλληλούια), είναι αποφασισμένη να λειτουργήσει πολιτικά και να χειριστεί σοβαρά εσωτερικά και εξωτερικά θέματα, εκφράζοντας όσους δεν θέλουν επ' ουδενί να δουν τη χώρα να διολισθαίνει, ούτε προς τους αθεράπευτους αριστερισμούς του (Τ)σύριζα ούτε προς την ακροδεξιά που, περιχαρής, διαπιστώνει ότι πολλοί νεοέλληνες δεν αντιδρούν ιδιαίτερα στις "αιμοδοσίες για έλληνες", στις "αγαθοεργίες για έλληνες", στα "εγέρθητου", στις βιαιότητες κατά μεταναστών ή στις σκοταδιστικές πρωτοβουλίες - αλλά εξανίστανται μόνο όταν θίγεται η εθνική καθαρότητα του Μπιγκ Σόφο.
"Μαύρη, μαύρη, μαύρη μας κάνουν τη ζωή..."
5 σχόλια:
Oσο το κρατος αφηνει κενα εξουσιας,οσο ο πολιτης πολλων περιοχων αισθανεται ξενος στον τοπο του κι οσο η αστυνομευση δεν επαρκει,παντα θα υπαρχει περιθωριο για παρακρατικους σωτηρες(με η χωρις εισαγωγικα).Φραση που ακουσᨨ"Εχθρος μας η εξαθλιωση,οχι οι εξαθλιωμενοι".πριν 20 χρονια θα με γοητευε αυτη η φραση.Δυστυχως σημερα,δεν ξερω κι αυτο για μενα ειναι η μεγαλυτερη ηττα του πολιτικου συστηματος...
@Ανώνυμε: Για μένα η μεγαλύτερη ήττα, διαχρονικά, του πολιτικού συστήματος είναι ότι συνέχισε να προβάλλει (και να στηρίζεται σε) "σωτήρες" και όχι (πλην λαμπρών εξαιρέσεων) ηγεσίες που να πατούν σε στέρεο έδαφος θεσμών, "ελέγχων & ισορροπιών" και κοινωνικής παιδείας.
Ένα δένδρο με σάπιες τις ρίζες του δεν θα αποδώσει ποτέ καρπούς ή τουλάχιστον υγιής καρπούς... Εμείς συνεχίζουμε όμως να το ποτίζουμε, εθελοτυφλώντας για την σαπίλα και να αναρωτιώμαστε με μᾶλλον αχανές βλέμμα, γιατί δεν έχουμε απόδοση...
και πίσω από το δένδρο να βρίσκεται ολόκληρο δάσος...
@Ανώνυμε [με το δένδρο]: Προσπαθώ να εξιχνιάσω τη μεταφορά σου. Αν "δένδρο" είναι η χώρα, τότε δεν υπάρχει άλλη, εκτός αν μεταναστεύσουμε. Αν "δένδρο" είναι η πορεία, ίσως πραγματικά να υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές στο "δάσος" και "απλά" να μπορούμε να διαλέξουμε κάποια άλλη. Προσωπικά όμως δεν βλέπω άλλα δέντρα. Κάτι πόες μόνο (έτοιμες να τις πάρει ο άνεμος), κάτι Καμμένα και κάτι ζωγραφιστά (σαν αυτά που σκιτσάρει η κόρη μου).
Το πότισμα είναι οι πράξεις μας που καθορίζουν τη πορεία μας (δλδ το δένδρο). Μείναμε "κολλημένοι" να ποτιζουμε ένα σάπιο δένδρο και δεν τολμουμε να κοιτάξουμε παραπέρα...δεν αρκεί ενα πότισμα για να αναπτυχθεί, θέλει επιπλέον φροντίδα, αλλά δεν έχουμε την δύναμη(?), την θέληση(?), την ικανότητα(?)...
Ούσα πιο αισιόδοξη κ λίγο ονειροπόλα, βλέπω δένδρα, όχι πόες, όχι καμμένα...αλλά ακόμη κ τα ζωγραφιστά, που αναφερετε, έχουν την ελπίδα μέσα τους...νομιζω οτι αρκεί να τα κοιταξουμε...
Δημοσίευση σχολίου