Πριν δέκα χρόνια κληρονομήσαμε ένα δορυφορικό πιάτο, που να μην το κληρονομούσαμε δηλαδή, εννοώντας, να μην είχε φύγει από τον κόσμο ο κάτοχός του, ο άνθρωπος που κάποτε πλάγιαζε έχοντας στο ένα του πλευρό τη συμβία και στο άλλο ένα ραδιόφωνο που έπιανε βραχέα, για να νανουρίζεται ακούγοντας ΡαντιοΦράνς, έτσι κι εμείς βάλαμε στη ζωή μας το πιάτο, πότε με πακέτα Νόβα και τέτοια, πότε χωρίς, άλλωστε με τα φρη κανάλια έχεις αξιοπρεπέστατη γκάμα επιλογών, κι από τότε ανοίξαμε ένα παράθυρο στον κόσμο, που έλεγε κι ο συνάδελφος με τη γυναίκα από το Μόναχο, μας ακολούθησε και στη μετακόμιση και θα μας ακολουθεί όπου κι αν πάμε αυτό το παράθυρο, δεν στοιχίζει, καμιά φορά νιώθω σαν τους μειονοτικούς που έχουν όλοι πιάτα γιατί δεν τους καλύπτει αυτό που δείχνει η κυρίαρχη συμβατική τιβί, ούτε εμένα με καλύπτει, νιώθω μειονοτικός λιγάκι, κι ας μην έχουμε χούντα όπως υπερβολικά παραλληλίζει ένας άλλος, αν είχαμε χούντα θα τα κάναμε κρυφά και με άλλα ρίσκα και δεν θα έγραφα έτσι κι εγώ, το θέλω όμως το πιάτο, ξυπνάω με Γιούρονιουζ που μεταδίδει στα ελληνικά και καμιά φορά το κράζω και δεν καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν το βλέπει ο κόσμος, αλλά μου αρέσει, κι ας φωνάζει η μικρή να της το γυρίσω στο παιδικό πρόγραμμα, βάζουμε και Αρτέ με γερμανικό σπηκάζ και γαλλικούς υπότιτλους, εξασκούμε γνωστές ξένες γλώσσες και παιδευόμαστε με άγνωστες, χαζεύουμε τα ασυνήθιστα από άλλες ηπείρους, έχουμε εν τέλει κάποιες εναλλακτικές στη μία ή δυο ώρες της βραδινής χαλάρωσης, ή και για πραγματική ενημέρωση, αλλά καμιά φορά απλά νανουριζόμαστε κι εμείς, το ομολογούμε, δοκιμάστε το πάντως, αξίζει τον κόπο και το ξαναλέω δεν στοιχίζει τίποτα, χειρότερους δεν θα σας κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου