31 Μαΐ 2016

Πειραϊκή (&) πατραϊκή περιπέτεια

Στο εξώφυλλο, ο τόπος δουλειάς μου επί τρία χρόνια. Από μόνος του, λόγος σοβαρός για να πάρω το βιβλίο. Μαζί με τον πιασιάρικο τίτλο. Η γερμανική απόδοση σέβεται το πρωτότυπο. Γενική πτώση, "Τα Παιδιά Της Πάτρας", κι όχι εμπρόθετο με το "από" όπως το σκυλέ συγκρότημα. Λογοπαίγνιο, μετεξέλιξη των "Παιδιών Του Πειραιά", μαθαίνει κάποιος διαβάζοντας. Το μυθιστόρημα του Ζόραν Φέριτς, όχι απλά πέρασε το τεστ των δεκαπέντε σελίδων - για πολλούς, κάπου εκεί είναι το κατώφλι του αν ένα βιβλίο το συνεχίζεις ή το παρατάς - αλλά κρατήθηκε χωρίς "κοιλιά" μέχρι το τέλος, καμιά διακοσαριά σελίδες παρακάτω.

Σημαντική η προσωπική συγκίνηση, να βλέπεις στο ίδιο μυθιστόρημα τις γειτονιές της σημερινής σου πόλης, το λιμάνι αυτής που έζησες πριν μια δεκαετία, καθώς και τους λόφους της πόλης που μεγάλωσες (συμπεριλαμβανομένου ενός ζαχαροπλαστείου στην Καστέλλα). Ακροβατική η πλοκή, γιατί αγγίζει ευαίσθητα θέματα παράλληλα με το κεντρικό του ερωτικό μοτίβο: αναπηρία, θέματα ανηλίκων, αλκοολισμό, μέχρι και λίγη πολυπολιτισμικότητα και τις πρώτες εκφάνσεις του προσφυγικού με τους Κούρδους του 2005.

Σύμφωνα με την περίληψη του εξωφύλλου η Πάτρα, από αδιάφορος και πολύβουος σταθμός ανάμεσα στη Δυτική Ευρώπη και την Ελλάδα, συμβολίζει και αυτό που θέλει κάποιος να ζήσει μια φορά στη ζωή του, σε ένα παρατεταμένο παρόν. Ο Κροάτης συγγραφέας όμως δεν δείχνει να συγκινείται από τα γνωστά στους συμπατριώτες μας σύμβολα της Πάτρας: το καρναβάλι, η ζεύξη και η νυχτερινή ζωή που τραβά μέχρι και Αθηναίους σε ερωτικές βραδιές (κοντύτερα απ' ό,τι η Θεσσαλονίκη γαρ) δεν φιγουράρουν καθόλου στο βιβλίο. Διαβάζω όμως για τον ήλιο που δεν δύει ποτέ εκεί και θυμάμαι από τη μια κάποιον ειδικό που εκθείαζε το φως αυτής της πόλης, κι από την άλλη ένα αξέχαστο, ατέλειωτο απόγευμα του φθινοπώρου, με έναν ουρανό με χρώμα βεραμάν από την αντανάκλαση του Ιονίου, ένα "δυτικό σέλας" που μας κρατούσε συντροφιά από την Ακτή Δυμαίων μέχρι πέρα από τα όρια της Αχαΐας - πολύ μετά την ονομαστική ώρα της δύσης - στη ζώνη που για κάποιον ακατάληπτο λόγο έμεινε στις παράγκες και τις ματωμένες φράουλες αντί να στείλει αδιάβαστους τους τουριστικούς ανταγωνιστές στο υπερβόρειο Ιόνιο (λέγε με Αδριατική) ή το μικρασιατικό Αιγαίο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: