Στο Χωριό -ένα ήταν το Χωριό- δεν πήγαινα κάθε χρόνο. Οι γονείς μου συστηματικά με έστελναν στους νησιώτες θείους. Με πάρκαραν για την ακρίβεια, σχεδόν επί τρίμηνο κάθε καλοκαίρι. Το παραποτάμιο γορτυνιακό χωριό με έβλεπε πιο αραιά, σε τριήμερες συνήθως επισκέψεις.
Μια από τις παλιότερες τέτοιες εξορμήσεις είχε γίνει λίγο πριν κλείσω τα δέκα. Ο αρραβωνιασμένος φιλόλογος θείος μου με είχε πάρει μαζί, με την Ρουμελιώτισσα μνηστή και τον ξάδερφο με το Άουντι. Σε αντίθεση με τα στερεότυπα που μπορεί να σκεφτεί κανείς για έναν ενθουσιώδη επαρχιώτη οδηγό, ή για το επώνυμό του (Μάγκας), ο κύριος Γιάννης με είχε εντυπωσιάσει ως μια ευγενική μορφή - και για μερικούς ακόμη λόγους.
Τριανταπεντάρης ή κάπου εκεί, μού θύμιζε κάπως τον νιουσκάστερ Κώστα Γαλανόπουλο - γένια, ίσως λίγη φαλάκρα (δεν το θυμάμαι καλά αυτό) και πρωτίστως η ηρεμία που απέπνεε. Φυσικά, στην αρχή βρήκα απολύτως ψαρωτική την παρουσία του. Έπαιζε ρόλο και το μεγαλειώδες αμάξι. Κατοστάρι, όχι ογδοντάρι ούτε βεβαίως πενηντάρι.
Ο κύριος Γιάννης έσπασε γρήγορα τον πάγο. Μου πρότεινε μάλιστα να γίνουμε μπατζανάκηδες, όταν του είπα ότι η συμμαθήτρια που μου άρεσε είχε μια μεγάλη αδελφή. Ήταν επίσης σοβαρός, συγκροτημένος και με πολύπλευρες γνώσεις. Το συνολικό IQ των ενηλίκων στην ταξιδιωτική αυτή παρέα είχε χτυπήσει ταβάνι.
Χάρη στην οδήγηση του φιλοξενούμενου της οικογένειας, είχα δει για πρώτη φορά μέρη όπως την αρχαία Ολυμπία και το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του Λάδωνα - μερικά μόνο από τα σημαντικά μέρη που βρίσκονται σε σχετικά μικρή ακτίνα από τον πατρογονικό τόπο. Για κάποιο λόγο επίσης θυμάμαι κι ένα μέρος με το όνομα Επιτάλιο (με την εσφαλμένη ανάμνηση ότι από εκεί περνούσε "κάτι σαν αυτοκινητόδρομος") καθώς και την εντυπωσιακή γέφυρα του Κράθη, στην οποία σταθήκαμε (με στάση στη ΛΕΑ, άραγε;) για να θαυμάσουμε την κοιλάδα.
Ήξερε πολλά ο κύριος Γιάννης - καμιά φορά, πριν ακόμη συμβούν. Όπως για τη διαδρομή προς την Ολυμπία, για την οποία προειδοποίησε ότι η οδήγησή του είναι αυτή που είναι, και οι στροφές (μέσα από το κάθε άλλο παρά Οσμανικά* ευθύγραμμο οδικό τμήμα του χωριού "Λούβρο") μπορεί να ενοχλήσουν στο στομάχι. Το είπε ήδη από το πρόγευμα ο άνθρωπος - άλλο που εγώ επέμεινα να βάλω βούτυρο στις φρυγανιές, ίσως και να ήπια γάλα.
Μετά από τους γάμους και ίσως κι άλλα οικογενειακά γεγονότα, έχασα την επαφή. Τον ξαναείδα πολλά χρόνια αργότερα, ίσως να είχε περάσει ένα τέταρτο του αιώνα. Ήταν σε ένα οικογενειακό τραπέζι στις Κουκουβάουνες και τον χαιρέτησα - μάλλον σύντομα και αμήχανα. Δεν μου έριχνε πια ύψος και πλέον, έχοντας την ηλικία που περίπου είχε αυτός τότε, τον ένιωθα πια λίγο πιο κοντά στα μέτρα μου. Λιγότερο ψαρωτικός - χαμογελαστός, για την ακρίβεια.
Δεν ξανάκουσα γι' αυτόν μέχρι αυτή τη βδομάδα. Έμαθα ότι πέθανε, από ανίατη ασθένεια και (μάλλον) πριν φτάσει το σημερινό ελληνικό "προσδόκιμο ζωής". Έχω την αίσθηση ότι, παρά το σύντομό του πέρασμα από τις παραστάσεις μου, μού άφησε κάτι: την αγάπη για τις οδικές εκδρομές. Αν και όχι απαραίτητα για τα Audi.
*Από τον Οσμάν (Hausmann), που έχει συνδέσει το όνομά του με το άνοιγμα μεγάλων ευθύγραμμων λεωφόρων στο Παρίσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου