Πριν τη Γέφυρα, η Πάτρα ήταν ο απαραίτητος σταθμός στο δρόμο για το χωριό μας στη Δυτική Αρκαδία. Ήταν επίσης η πόλη των κουμπάρων μας, η έδρα του ΤΕΙ όπου πέρασα, χωρίς να φοιτήσω, το 1986 - και ο τόπος του ονομαστού καρναβαλιού (πολύ πριν το ανακαλύψει το ...Μοσχάτο).
Με τη Γέφυρα, η Πάτρα έγινε ο τόπος κατοικίας μου. Ειδικά τον πρώτο καιρό, ανακαλύπτοντας σταδιακά την περιοχή, είδα ότι είχα "δύο πόλεις στην τιμή της μίας", μια και η Ναύπακτος - αγαπημένη διέξοδος για τα βράδια και τις Κυριακές - ήρθε πιο κοντά χάρη στο μεγάλο αυτό έργο, στο οποίο είχα την τύχη να εργαστώ, στην εταιρεία λειτουργίας του (σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα ως αναπληρωτής γενικός διευθυντής της "ΓΕΦΥΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Α.Ε.").
"Έχω γίνει πατρινός"; Δεν θα προλάβω να το μάθω, γιατί το καλοκαίρι του 2007 αναμένεται να φύγουμε απ' αυτήν την πόλη. Στη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, χάρη στη βιομηχανία, το λιμάνι και την εγγύτητα προς το Ιόνιο και τη Δύση, η Πάτρα φιλοξένησε και ενσωμάτωσε ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με την Αχαϊα. Το σήμερα είναι μια υπόθεση που σηκώνει πολλή συζήτηση, μια και πολλές - άλλοτε ένδοξες ή έστω ιδιαίτερες - ελληνικές πόλεις "βράζουν στο ζουμί τους" και "τρώνε από τα έτοιμα".
Εγώ παρ' όλα αυτά αγαπώ τη "δική μου Πάτρα" και το δικό μου μικρόκοσμο μέσα σ' αυτήν. Στα προσεχή σημειώματα θα γράψω κάποια πράγματα που μου έχουν μείνει από τα τελευταία τρία χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου