Πρόσφατα (πριν την προκήρυξη των εκλογών της 16/9/07) ανακοινώθηκε ότι το βιβλίο ιστορίας υπέστη ορισμένες διορθώσεις, που όμως φαίνεται δεν ήταν αρκετές και γι' αυτό θα διανέμονται μαζί και τα Ματωμένα Χώματα της αξέχαστης Διδώς (ή μήπως Διδούς) Σωτηρίου.
Αφήνοντας στην άκρη αυτές τις κυβερνητικές ακροβασίες, και επιφυλασσόμενος να δω τη νέα έκδοση του βιβλίου, θα πω μόνο δυο λόγια για το παλιό που όλοι κριτικάραμε. Ξέροντας ότι δεν συντάσσομαι με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, πιστεύω εντούτοις ότι το βιβλίο αυτό είναι πολύ κοντά στο πώς θα έπρεπε να είναι γραμμένο ένα βιβλίο ιστορίας. Για μένα, άλλο ιστορία και άλλο οι επετειακοί πανηγυρικοί. Το βιβλίο της Ρεπούση και των λοιπών είναι ψύχραιμα γραμμένο, μαθαίνει τα παιδιά να την ψάχνουν και όχι να φανατίζονται.
Η μόνη μου ένσταση είναι ότι πολλές φορές η εμμονή στην ψυχραιμία μοιάζει λιγάκι με …ασετόν. Και δεν αναφέρομαι στην πολυσυζητημένη φράση περί συνωστισμού, που αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τις ιστορικές αναφορές δεν είναι δα και τόσο ανακριβής. (Βέβαια θα ήταν σίγουρα πληρέστερο να υπάρχει και μια αναφορά στην αιτία αυτού του συνωστισμού, την μεγάλη πυρκαγιά της Σμύρνης.) Εμένα με πείραξε ένας άλλος τίτλος: η αναφορά στην ξενική κυριαρχία ή κάτι τέτοιο, προσεκτικά διαλεγμένο ώστε να αποφευχθεί (γιατί;) ο όρος τουρκοκρατία. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η μάλλον ουδέτερη και σίγουρα καθιερωμένη έκφραση απορρίφθηκε. (Το να απορρίψεις τη φράση τουρκικός ζυγός, το καταλαβαίνω. Γιατί όμως την τουρκοκρατία;)
ΥΓ – Αν μεταξύ των αναγνωστών βρίσκονται απόφοιτοι της Ιωνιδείου της δεκαετίας του '80, θα ήθελα να μου πει αν γνωρίζει : η όμορφη κυρία Ρεπούση που έκανε γαλλικά στο εν λόγω πειραϊκό σχολείο, έχει άραγε κάποια σχέση με την επίμαχη συγγραφέα;
2 σχόλια:
Σελ. 124. Τίτλος Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Ένα τεράστιο ευρώ (νόμισμα) «σκεπάζει» ό,τι άλλο υπάρχει στη σελίδα. Τα λεφτά τα λεφτά τα μπικικίνια. Αυτό είμαστε, αυτό είναι η ένωση, αυτό θα γίνεται τρυφερούδια μου. Μη πάει και γίνεται Κολολκοτρώνηδες ή Καραϊσκάκηδες (φωτογραφία «ταυτότητας» σελ. 50).
Αγαπητέ μου yanko. Η ιστορία γράφεται, ξαναγράφεται ή ακόμα και σβήνεται τελείως. Τα βιβλία το ίδιο. Άλλωστε ιστορία πριν από όλα είναι όσα μου είπε ο παππούς μου για τον πόλεμο στην Αλβανία. Μετά διάβασα και έμαθα. Μέχρι τότε ένιωθα. Περηφάνια. Όμως οι αξίες και οι ιδέές μας, δεν ξαναφτιάχτονται (εκτός από τις λιγοστές περιπτώσεις τύπου Κινούση που ανακάλυψε το Θεό στην πορεία).
Με το ευρώ vs Κολοκοτρώνη διαπιστώνω ότι πράγματι αυτό το βιβλίο είναι «επικίνδυνο» μπορεί και υποβολιμαίο για τα παιδιά μας. Δεν χρειάζεται να αναλύσω γιατί το εγώ που δημιουργεί το χρήμα, η φιλοδοξία για κέρδος το ατομικό συμφέρον κλπ είναι τα πρότυπα - τέρατα που από κοινωνία ανθρώπων μας κάνουν ζούγκλα.
Πιο εύκολα περνάει καμήλα από την τρύπα της βελόνας παρά πλούσιος μπαίνει στον παράδεισο (ή κάπως έτσι) είπε ο τζίζους. Κάτι ξέρει.
Αγαπητέ bruce, ενδιαφέρουσα η σύγκριση που αναδεικνύεις. Εμένα μου είχε διαφύγει (μάλλον είμαι κι εγώ διαβρωμένος;). Έχει μεν την εξήγησή της (μεγεθύνει το νόμισμα για να φανούν οι λεπτομέρειές του, δηλ. τα αστεράκια και ο χάρτης) και δεν νομίζω ότι το ζητούμενο στο βιβλίο είναι να έχεις τους ήρωες του '21 σε μέγεθος πόστερ, αλλά δέχομαι ότι μπορεί να περνάει το λάθος μήνυμα (η έμφαση στο κέρδος, όπως σωστά γράφεις, ή ότι η Ένωση είναι μπικικίνια και δεν είναι "η διευρυμένη μας οικογένεια" όπως εγώ, που δεν κρύβω ότι είμαι ευρωπαϊστής, θα ήθελα να φαίνεται).
Το τι είναι ιστορία (όπως και το ποιος τη γράφει) είναι ένα μεγάλο ζήτημα με πολλές δυνατές απαντήσεις. Η λέξη ιστορία πάντως βγαίνει, λένε οι γλωσσολόγοι, από το θέμα Fιστ- του ρήματος "οίδα", που σημαίνει "γνωρίζω καλά". Για να γνωρίσω καλά πρέπει να ακούσω, να διαβάσω και κυρίως να σκέπτομαι. Είμαι φυσικά ελεύθερος να νιώθω ό,τι θέλω. Είναι σημαντικό όμως να ακούσω "αμφοίν μύθον" (=both sides) και να μη μου αποσιωπούνται γεγονότα. Να νιώσω περήφανος για τον παππού της Αλβανίας, του Ρούπελ, του Ρίμινι κ.λπ. αλλά και να προβληματιστώ ή ίσως και να ντραπώ για τον μαυραγορίτη, τα κονσερβοκούτια, τους ταγματασφαλίτες και τον Μελιγαλά.
Δημοσίευση σχολίου