Να βγουν τα (think) tanks στους δρόμους!

Μέχρι τη σημαδιακή ημερομηνία 11.11 θα διαρκέσουν οι διαδικασίες εκλογής αρχηγού στο Κίνημα. Δεν έχω αυταπάτες για το αντικείμενο των συζητήσεων που θα γίνουν έως τότε. Ακούμε ήδη για τάσεις και για πόλους ενώ φυσικά δεν λείπουν και οι αναφορές στην καταγωγή του Βενιζέλου ή στο βαθμό επιρροής της μαμάς Μάργκαρετ. Στο μεταξύ ίσως να μας διαφεύγουν διάφορα άλλα – και δεν εννοώ τα υποτιθέμενα "αντιλαϊκά" μέτρα. Πιο πολύ με προβληματίζει η απουσία ενός δημόσιου λόγου αντίβαρου στον παραλογισμό, στη θρησκοληψία, στην ασάφεια, στην ξενοφοβία. Με ενοχλεί που η κυβέρνηση του μεσαίου χώρου, όμηρος στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία του +2, αφήνει έδαφος στα περίφημα "άκρα" χαρίζοντάς τους μικρές νίκες (βλ. ευριπίδειες δηλώσεις τύπου "Όλα θα τακτοποιηθούν") και αφήνοντάς τους ελεύθερο πεδίο για να πάρουν τα πάνω τους και να θέσουν και άλλα φλέγοντα θέματα. Με δυσαρεστεί το ότι ιδέες, υποτίθεται, καταδικασμένες από την πολιτισμένη ανθρωπότητα βρίσκουν την κοινοβουλευτική τους έκφραση (έστω κι αν μέρος των οπαδών λέγεται ότι εκπροσωπούν την απολίτικη διαμαρτυρία – μέρος του προβλήματος είναι κι αυτό). Με στενοχωρεί που η μόνη ηχηρή απάντηση σε όλα αυτά είναι ακτιβίστικη, ολίγον παιδική, ολίγον αφελής και εν τέλει ακραία. Με παγώνει η φοβία κάποιων προοδευτικών μη τυχόν και τα παιδιά τους συγχρωτιστούν στο σχολείο με τα αλλοδαπά. Χρειαζόμαστε κάποιους που θα σκεφτούν και θα συζητήσουν, σοβαρά και όχι επιφανειακά, την πραγματικότητα της ζωής και όχι την "ακρίβεια", τις "παραβιάσεις του εναερίου χώρου" και τις διάφορες "λαίλαπες". Με λίγα λόγια, έχουμε ανάγκη από ένα ή περισσότερα "think tanks". Όχι με αυτοσκοπό να τραγανίζουν επιδοτήσεις ή να λειτουργούν ως εφαλτήρια για κομματικές καρέκλες, αλλά για την παραγωγή, συζήτηση και διάδοση ιδεών.