Τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι

Το έργο το ξαναείδαμε το 1985-89 (και παραλλαγμένο το 2000-04). Λαοπρόβλητες κυβερνήσεις που περνούν δύσκολες στιγμές στην αρχή της 2ης τετραετίας. Η αντιπολίτευση δεν έχει προλάβει να πάρει τα πάνω της, ο λαός δεν ξεχνά άλλωστε (τη Δεξιά το '85, το σύστημα Πασόκ σήμερα). Αποτέλεσμα, η κυβερνητική φθορά (είτε λόγω λιτότητας είτε λόγω σκανδάλων) δεν φαίνεται να ενισχύει την αντιπολίτευση. Και τότε βγαίνουν στη φόρα οι τρίτοι πόλοι.

1985. Ο Κωστής Στεφανόπουλος παίρνει μαζί του μια ντουζίνα (περίπου) βουλευτές της ΝΔ και φτιάχνει τη ΔΗ.ΑΝΑ. Πανηγύριζαν οι πασοκοφυλλάδες ότι υπήρχε νομός (Πέλλα) στον οποίο η ΝΔ δεν είχε ούτε 1 από τους 5 βουλευτές. Ένα χρόνο πριν, ο μετέπειτα ΠτΔ είχε χάσει τη μάχη ηγεσίας από τον Μητσοτάκη - πήρε 40 βουλευτές από τους 111. Εξέφραζε το 1/3 του κόμματος, λοιπόν. Το 1985 η ΝΔ ήταν ακόμη "out". Στις εκλογές (σε όσες τόλμησε να κατέβει) η Δημοκρατική Ανανέωση κινήθηκε γύρω στο 1%, παρότι σε προσωπικό επίπεδο ο αρχηγός ήταν συμπαθής (και παρέμεινε και κατά τις 2 Προεδρικές του θητείες).

2008. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχασε τη μάχη ηγεσίας, εκφράζοντας το 1/3 του κόμματος. Τι τον κάνει να πιστεύει ότι το νέο κόμμα (διότι ελάχιστα πιστευτό είναι ότι απλώς θέλει την δημιουργία ενός ομίλου για να ...προβληματίζεται μαζί με τον Κουκουλόπουλο) θα πιάσει αξιόλογα ποσοστά; Το προηγούμενο της ΔΗ.ΑΝΑ. ή αυτό του ΚΕΠ (Αβραμόπουλος); Το ότι ο Yorgos δεν τραβάει και ίσως να μην τραβήξει ποτέ; Οι συμμαχίες στον πόλεμο των ΜΜΕ; Η φιλοδοξία του και μόνο; Μήπως ξέρει κάτι που δεν αντιλαμβάνεται ο υπόλοιπος κόσμος; Ή μήπως πραγματικά κάτι αλλάζει τώρα, κάτι που θα ανατρέψει το δικομματικό σκηνικό όπως το γνωρίζουμε μετά το 1977; Και τι στο καλό είναι αυτό;