OK, μαζικά συλλαλητήρια όπως τότε μπορεί να μη γίνονται, αλλά μου φαίνεται ότι την ξαναπατάμε βαφτίζοντας "διπλωματική νίκη" την (με ποια ανταλλάγματα;) ισοπαλία εκτός έδρας.
Όπως τότε, τον Δεκέμβρη 1991, που το (ελληνικό) σύμπαν πανηγύριζε επειδή πιστέψαμε ότι δεν θα υπάρξει χώρα με το όνομα "Μακεδονία" ή "παράγωγα αυτού". Τότε κάναμε την επικοινωνιακή πατάτα του συνθήματος "Macedonia is Greek". Σήμερα αντιδρούμε διότι κάποιοι αμερικανοί λένε ότι υπάρχει μακεδονική εθνότητα και γλώσσα. Αν ρωτήσεις έναν Έλληνα να σου πει γιατί αντιδρά, θα σου πει ότι δεν υπάρχει εθνότητα και δεν υπάρχει γλώσσα. Τέτοια ασχετοσύνη.
Το ότι κάποιες εθνότητες είναι νεώτερες ή πολύ νεώτερες από τη δική μας (κι ας μην ξεχνάμε ότι τα "εθνικά κράτη" είναι υπόθεση των τελευταίων 2 αιώνων, όχι παραπάνω), δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Το ότι κάποιες γλώσσες δεν είναι ανάδελφες όπως η δική μας αλλά προέκυψαν κάποτε "αποσχιζόμενες" από άλλες παλαιότερες (βλ. ολλανδικά από γερμανικά, αλλά και αφρικάανς από ολλανδικά), δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια χαρά γλώσσες.
Οι αυτοαποκαλούμενοι makedonski είναι εθνότητα (όχι "κράμα βουλγάρων, αλβανών και γύφτων" όπως συχνά διαβάζω) και τα σλαβομακεδόνικα είναι γλώσσα και όχι διάλεκτος ή ντοπιολαλιά ή "ντόπικα" (καμία σχέση με την επίκαιρη και πάλι ντόπα). Και εν πάση περιπτώσει όπως μας θύμισαν οι αμερικανοί, η συζήτηση με τον Nimetz το όνομα της χώρας αφορά και όχι άλλα ζητήματα. Είπαμε, ναι στο βέτο αλλά λίγο κράτει στην ευφορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου