Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο για ένα είδος "ηχορρύπανσης" που - κατά τον συντάκτη - απαντάται πλέον όλο και λιγότερο συχνά. Αναφερόταν στις τηλεοράσεις, που όλο και λιγότεροι πλέον βγάζουν στα μπαλκόνια. Έγινε απόπειρα να εξηγηθεί το φαινόμενο, αλλά νομίζω (δεν θυμάμαι καλά και δεν έχω μπροστά μου το κείμενο) ότι δεν τονίστηκε αρκετά μια, κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερα πιθανή αιτία: το γεγονός ότι πολλοί πλέον έχουν επίπεδες οθόνες, αν όχι home cinemas, που τα/τις κρεμάμε σε κάποιον εσωτερικό τοίχο και, παρόλο που συχνά θα ήταν εφικτό (τις συσκευές τις αγοράζουμε με βάσεις, που μετά βέβαια τις καταχωνιάζουμε σε αποθήκες αν δεν τις πετάμε), δεν κάνουμε τον κόπο να βγάλουμε έξω την οθόνη, ούτε καν τη λιγότερο βαρειά δεύτερη ή τρίτη συσκευή που σίγουρα έχουμε.
Απόψε κι εγώ τιμώ την επίπεδη οθόνη μου στη μόνιμη (δηλ. εσωτερική) θέση της, βλέποντας το Ουντινέζε-Άρσεναλ (1-0 στο ημίχρονο) χωρίς να βγω στο μπαλκόνι. Ζεσταίνομαι λίγο αλλά αρνούμαι να ανάψω βραδιάτικα το κλιματιστικό, αντέχεται άλλωστε η κατάσταση με το ανεπαίσθητο ρεύμα αέρα στο διαμπερές διαμέρισμα. Ο αγώνας που παρακολουθώ έχει μια ενδιαφέρουσα συνύπαρξη αγγλοσαξονικού και ιταλικού / μεσογειακού κόσμου, όπως την έζησα, νοερά, στο μυθιστόρημα που μόλις τελείωσα, το Playing for Pizza του John Grisham. Προς έκπληξη δική μου και άλλων, η υπόθεση δεν είναι ένα ακόμη δικαστικό δράμα με ενόρκους, πελεκάνους κ.λπ. Πρόκειται για την ιστορία ενός προβληματικού παίχτη του αμερικάνικου ποδοσφαίρου (το αντίστοιχο του Γιάννη Δίντσικου, για όποιον τον θυμάται), που καταλήγει στο ιταλικό πρωτάθλημα football, στο οποίο και διαπρέπει ως πρώτος στο χωριό.
Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και το βρήκα σε τιμή έκπληξη - είναι άκρως κατάλληλο για παραλία, τραίνο, πλοίο κ.λπ. Με δυσκόλεψε βέβαια η άγνοια των κανόνων του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. 11 παίχτες έχει και σε αυτό η κάθε ομάδα, τα μεγέθη των γηπέδων μοιάζουν, αλλά οι ομοιότητες σταματούν κάπου εκεί. Ίσως πιο επεξηγηματική από οποιαδήποτε ανάλυση του αθλήματος είναι η διαπίστωση του συγγραφέα ότι το φούτμπωλ μοιάζει με τις αρχαίες μάχες. Η ομάδα παρατάσσεται, η σωματική δύναμη παίζει το ρόλο της στις ατομικές μάχες, το παιχνίδι γίνεται με μεθοδικές και επαναλαμβανόμενες κινήσεις που αποσκοπούν και στο να κοιμίσουν τον αντίπαλο, οι αντιπερισπασμοί μπορούν να είναι καθοριστικοί.
Δεν ξέρω αν θα γίνω φαν του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Η βία είναι εντυπωσιακή, τρομακτική ίσως, και τα κράνη, οι βάτες και τα άλλα προστατευτικά δεν αποτελούν επ' ουδενί εγγύηση σωματικής ακεραιότητας, όπως και οι πανοπλίες άλλωστε δεν έκαναν άτρωτους τους αρχαίους ή μεσαιωνικούς πολεμιστές. Θα σταματήσω όμως εδώ, μια και το δεύτερο ημίχρονο άρχισε και προτιμώ να ζήσω τη συγκίνηση ενός γκολ (κατά προτίμηση ενός δεύτερου από τους γείτονες) από το να προσπαθώ να καταλάβω τα συναισθήματα που προκαλεί το αμερικανικό ομόλογό του, το touchdown.
Απόψε κι εγώ τιμώ την επίπεδη οθόνη μου στη μόνιμη (δηλ. εσωτερική) θέση της, βλέποντας το Ουντινέζε-Άρσεναλ (1-0 στο ημίχρονο) χωρίς να βγω στο μπαλκόνι. Ζεσταίνομαι λίγο αλλά αρνούμαι να ανάψω βραδιάτικα το κλιματιστικό, αντέχεται άλλωστε η κατάσταση με το ανεπαίσθητο ρεύμα αέρα στο διαμπερές διαμέρισμα. Ο αγώνας που παρακολουθώ έχει μια ενδιαφέρουσα συνύπαρξη αγγλοσαξονικού και ιταλικού / μεσογειακού κόσμου, όπως την έζησα, νοερά, στο μυθιστόρημα που μόλις τελείωσα, το Playing for Pizza του John Grisham. Προς έκπληξη δική μου και άλλων, η υπόθεση δεν είναι ένα ακόμη δικαστικό δράμα με ενόρκους, πελεκάνους κ.λπ. Πρόκειται για την ιστορία ενός προβληματικού παίχτη του αμερικάνικου ποδοσφαίρου (το αντίστοιχο του Γιάννη Δίντσικου, για όποιον τον θυμάται), που καταλήγει στο ιταλικό πρωτάθλημα football, στο οποίο και διαπρέπει ως πρώτος στο χωριό.
Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και το βρήκα σε τιμή έκπληξη - είναι άκρως κατάλληλο για παραλία, τραίνο, πλοίο κ.λπ. Με δυσκόλεψε βέβαια η άγνοια των κανόνων του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. 11 παίχτες έχει και σε αυτό η κάθε ομάδα, τα μεγέθη των γηπέδων μοιάζουν, αλλά οι ομοιότητες σταματούν κάπου εκεί. Ίσως πιο επεξηγηματική από οποιαδήποτε ανάλυση του αθλήματος είναι η διαπίστωση του συγγραφέα ότι το φούτμπωλ μοιάζει με τις αρχαίες μάχες. Η ομάδα παρατάσσεται, η σωματική δύναμη παίζει το ρόλο της στις ατομικές μάχες, το παιχνίδι γίνεται με μεθοδικές και επαναλαμβανόμενες κινήσεις που αποσκοπούν και στο να κοιμίσουν τον αντίπαλο, οι αντιπερισπασμοί μπορούν να είναι καθοριστικοί.
Δεν ξέρω αν θα γίνω φαν του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Η βία είναι εντυπωσιακή, τρομακτική ίσως, και τα κράνη, οι βάτες και τα άλλα προστατευτικά δεν αποτελούν επ' ουδενί εγγύηση σωματικής ακεραιότητας, όπως και οι πανοπλίες άλλωστε δεν έκαναν άτρωτους τους αρχαίους ή μεσαιωνικούς πολεμιστές. Θα σταματήσω όμως εδώ, μια και το δεύτερο ημίχρονο άρχισε και προτιμώ να ζήσω τη συγκίνηση ενός γκολ (κατά προτίμηση ενός δεύτερου από τους γείτονες) από το να προσπαθώ να καταλάβω τα συναισθήματα που προκαλεί το αμερικανικό ομόλογό του, το touchdown.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου