Αντίο μ' ένα τραγούδι: Working on the highway

Μαθαίνουμε - ή συνειδητοποιούμε - ότι παράλληλα με αυτούς που "δένουν το γάιδαρό τους" υπάρχουν κι αυτοί που δεν διστάζουν στα 45-50 τους χρόνια να ξεφύγουν από το καλούπι και, ουσιαστικά, να καθήσουν "στα θρανία", να μαθητεύσουν κοντά σε νεώτερους (πολύ νεώτερους) σε μια εντελώς νέα δουλειά.

Συνειδητοποιούμε (και ελπίζω να μαθαίνουμε) ότι όσο δίκαια (με αφορμή λάθη, ατέλειες ή "χούγια" τους) αυστηροί ή επικριτικοί κι αν είχαμε γίνει απέναντί τους εμείς (που συγκαταλεγόμασταν στους "νεώτερους"), δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που κατάφεραν.

Ίσως το συνειδητοποιούμε όσοι είμαστε ή πλησιάζουμε στην κρίσιμη ηλικία που προανέφερα. Αφορμές πάντοτε δίνονται, όπως σήμερα που έμαθα ότι πέθανε στα 60 και κάτι ένας παλιός συνάδελφος, που ανήκε ακριβώς σε αυτή την κατηγορία. Ένα κρύο βράδυ στο Γέρακα πριν από καμιά δεκαριά χρόνια οι δυο μας αλλάξαμε με τα χέρια μας μια κυκλοφοριακή διευθέτηση, σπρώχνοντας κώνους μια λωρίδα παραπέρα σε μήκος κάμποσων εκατοντάδων μέτρων. Του είχα τότε εκμυστηρευτεί ότι, όσο κι αν με απορροφούσε η εργασία γραφείου, οι καλύτερες στιγμές ήταν αυτές που βγαίναμε έξω και "δημιουργούσαμε". Το φιλότιμο που "έβγαινε" σε τέτοιες στιγμές είναι από τα πιο δυνατά, θετικά στοιχεία που έχω ζήσει, τόσο με τον εκλιπόντα Σ.Α. όσο και με πολλούς από τους ανθρώπους με τους οποίους συνυπάρχω στη δουλειά.