Σαν σήμερα, πριν 37 χρόνια, ο Παρασκευάς Δημητρόπουλος (ο εκλιπών
πατέρας μου & παππούς του συνονόματου δεξιά εικονιζόμενου) με είχε
πάρει στο Καραϊσκάκη για να δούμε την πρεμιέρα του πρωταθλήματος
'78-'79: Ολυμπιακός-Λάρισα. Στη σύνθεση του θρύλου, η έκπληξη άκουγε στο
όνομα Αντώνης Αντωνιάδης. Ο (αριστερά εικονιζόμενος) Ψηλός αν και χωρίς
την πράσινη φανέλα του μεγάλου, αιωνίου αντιπάλου ΠΑΟ (με την οποία
είχε αναδειχτεί) παρέμενε μεγάλος γκολτζής: έβαλε 2 από τα 4 γκολ της
νέας του ομάδας στο αγωνιώδες 4-3.
Σήμερα 3/9/2015, ο γιος μου Παρασκευάς Δημητρόπουλος δημοσιεύει τη συνέντευξη που πήρε στη διάρκεια των διακοπών στο Γαύριο Άνδρου από τον Αντώνη Αντωνιάδη. Την παραθέτω εδώ, αυτούσια.
-ΚΥΡΙΕ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ, ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΣΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ
-Γεννήθηκα στις 25 Μαρτίου 1946 στο Πετροχώρι της Ξάνθης. Ήμουν καλός μαθητής· παρόλα αυτά, τα καλοκαίρια ήταν για εμένα ένα δράμα. Βλέπεις, οι μέτριοι μαθητές είχαν το προνόμιο να περνάνε τα καλοκαίρια ξέγνοιαστα. Αντιθέτως, εγώ δούλευα στα χωράφια, καθώς είχαμε καλλιέργειες με καπνά. Έπρεπε να ξυπνάμε γύρω στις 4 το πρωί για να πιάσουμε δουλειά. Μία φορά νευριασμένος είπα στους γονείς μου: "Και σκουπιδιάρης στον Δήμο Ξάνθης ευχαρίστως θα γινόμουν, με τα καπνά δεν ασχολούμαι ξανά".
Τελειώνοντας το γυμνάσιο -εξατάξιο τότε- δήλωσα στις πανελλαδικές εξετάσεις στρατιωτική ιατρική, όμως κόπηκα στο τελευταίο μάθημα, την ανθρωπολογία... Ακόμα με βασανίζει... [μεταξύ σοβαρού κι αστείου]. Δεν προσπάθησα πάλι, διότι ήμαστε τρία αγόρια -δε γινόταν να σπουδάσουμε όλοι.
Υπηρέτησα στον Έβρο, ενώ παράλληλα είχα μεταπηδήσει από τα "τσικό" της Ασπίδας Ξάνθης στην ομάδα νέων. Όσο υπηρετούσα στα σύνορα, ερχόταν ο προπονητής να με παραλάβει από τον σταθμό του αστικού λεωφορείου ώστε να μεταβώ στην προπόνηση της ομάδας.
-ΤΟ 1967 ΣΥΓΧΩΝΕΥΟΝΤΑΙ Η ΑΣΠΙΣ ΞΑΝΘΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ ΟΡΦΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΙΔΡΥΘΕΙ Ο ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΞΑΝΘΗΣ, Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ŠKODA ΞΑΝΘΗΣ. ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΣΑΣ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΘΡΑΚΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΕΠΑΙΞΑΝ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ;
-Σίγουρα. Ήμουν ήδη γνωστός, καθώς είχα βγει δύο συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ στη Β' Εθνική κατηγορία. Μία ημέρα ένας φίλαθλος του Α.Ο.Ξ. με πλησίασε και μου είπε ότι μπορεί να με στείλει στον Παναθηναϊκό. Έκανε "κονέ" με τον αείμνηστο Σωτήρη Αγγελόπουλο και, δεδομένης της καλής εξέλιξης που είχα ως παίκτης της Ασπίδας, η μεταγραφή μου δεν θα αργούσε. Όμως το 1968 απαγορευόντουσαν οι μεταγραφές, λόγω του "νόμου των στρατευσίμων", σύμφωνα με τον οποίον όσοι υπηρετούσαν στον στρατό έπρεπε να παίζουν στην ομάδα της πόλης στην οποία υπηρετούσαν. Έτσι, έπρεπε να μεταφερθώ στην Αθήνα, αν ήθελα να γίνω παίκτης του Παναθηναϊκού.
Μετά την εντός έδρας νίκη επί του Α.Ο. Τρικάλων με 4-2, οι Θεσσαλοί ζήτησαν να παίξω γι' αυτούς. Παρόλο που μετατέθηκα στα Τρίκαλα, τελικά μετεγγράφηκα στον Παναθηναϊκό.
-ΣΑΣ ΕΙΧΑΝ ΓΙΝΕΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ;
-Ναι, αλλά δεν τις αποδέχθηκα, καθώς δεν θα μου παρείχαν μισθό, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό.
-ΠΩΣ ΝΙΩΣΑΤΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΒΗΚΑΤΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΤΕ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΣΑΣ;
-Ήμουν αγωνιώδης για δύο λόγους: ο πρώτος ήταν τα πρωτοσέλιδα των δύο αθλητικών εφημερίδων της εποχής, το "ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ" και η "ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ", ιδιαιτέρως η τελευταία. Οι ίαμβοι της "Ηχούς" έφεραν μεγάλες προσδοκίες στον φίλαθλο κόσμο που ανυπομονούσε να γνωρίσει το υψηλόσωμο ταλέντο που ερχόταν από τον μακρινό βορρά. Ο δεύτερος λόγος ήταν η συνάντηση με παλαίμαχους και ενεργούς παίκτες της ομάδας, ένας εκ των οποίων και ο αγαπητός φίλος μου, Μίμης Δομάζος. Στη συνάντηση πήγα με τα στρατιωτικά ρούχα και από την αγωνία μου ύστερα έπαθα σκωληκοειδίτιδα. Έτσι, έχασα την προετοιμασία της ομάδας εκείνο το καλοκαίρι. Ο κόσμος άρχισε να αμφιβάλλει για εμένα, παρά την προβολή μου από τις αθλητικές εφημερίδες.
Για να καταφέρω να επανέλθω ο προπονητής μου σύστησε να πηγαίνω καθημερινά στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο εκείνο το καλοκαίρι του 1969 και να τρέχω με την στολή και τα παπούτσια αθλητού στίβου που μου δάνεισε. Παράλληλα, ύστερα από προτροπή ενός γεωπόνου, ο οποίος περιποιούνταν το γκαζόν του πάρκου, έκανα και μαθήματα μπαλέτου. Φαντάσου λοιπόν με τη ζέστη που επικρατούσε το καλοκαίρι να τρέχω στο Καλλιμάρμαρο και παράλληλα να χορεύω τα απογεύματα... Ήταν πραγματικά ένα κουραστικό καλοκαίρι.
-ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΣΑΣ ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ.
-Ήταν 21 Σεπτεμβρίου 1969. Ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν τον Άρη. Νωρίτερα μέσα στον Σεπτέμβριο δεν είχα κληθεί στην αποστολή για ευρωπαϊκό αγώνα στην Ανατολική Γερμανία με τη Vorwärts [Φόρβερτς] Βερολίνου -από την οποία εν τέλει αποκλειστήκαμε- και από την απογοήτευση που με κυρίευσε, ήμουν έτοιμος να υποβάλω την παραίτησή μου από παίκτη του Παναθηναϊκού. Ο αείμνηστος Λάκης Πετρόπουλος, τότε προπονητής, ήταν αρκετά αυταρχικός. Ενώ ετοιμαζόμουν να αποχωρήσω, με φώναξε ο βοηθός του προπονητή για να μας πει τις οδηγίες πριν το παιχνίδι. Ενώ λοιπόν ανέβαινα τα σκαλοπάτια, κοντοστάθηκα, σκέφτηκα και άλλαξα τη στάση μου. Κυριεύτηκα από αυτοπεποίθηση, ιδιαιτέρως όταν αντίκρυσα το όνομά μου στην αρχική ενδεκάδα. Σχεδόν αμέσως με κατέλαβε και στρες. Βλέπεις, το 1968 είχε δημιουργηθεί προκατάληψη εις βάρος μου.
Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι, σχεδόν όλοι οι θεατές με γιουχάισαν... Σκέψου ότι ήταν και πρεμιέρα του πρωταθλήματος!
Στο 35' ο Κώστας Ελευθεράκης έκανε ένα σουτ στο δοκάρι κι ενώ πήγα να το εκμεταλλευτώ, κόλλησε το δεξί μου πόδι σε μία λακκούβα και προσπάθησα να σουτάρω με το άλλο πόδι, όμως η μπάλα κατέληξε εκτός. Φαντάσου λοιπόν 46.000 χέρια να σε μουτζώνουν και 23.000 στόματα να σε γιουχάρουν... Παρόλα αυτά, είχα πίστη στον εαυτό μου. Έτσι, σε άλλη φάση, έκανα 6-7 ντρίμπλες, με αγκάλιασαν όμως οι αμυνόμενοι και με σταμάτησαν. Κατάφερα να την αφήσω στον Γιώργο Ροκίδη, ο οποίος έκανε σουτ με εξωτερικό φάλτσο, με το δεξί πόδι, το οποίο κατέληξε στο "Γ" και στο 37' έγινε το 1-0. Τα χέρια κατέβηκαν και στη Λεωφόρο επικράτησε "άκρα του τάφου σιωπή". Στο 42' ο Κώστας Αθανασόπουλος έβγαλε μια σέντρα, έκανα το κοντρόλ με το στήθος και έσπρωξα τη μπάλα στο τέρμα, γράφοντας το 2-0.
Έτσι λοιπόν αποκατέστησα την εικόνα μου στα μάτια των φιλάθλων. Επειδή έχασα την προετοιμασία το καλοκαίρι του 1968, τη σεζόν 1968-69 ήμουν ο "αποδιοπομπαίος τράγος" της ομάδας. Την επόμενη σεζόν έγινα ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ο πρώτος παίκτης του ΠΑΟ που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην Α' Εθνική. Τη σεζόν 1970-71 έγινα ο πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη, κατακτώντας το χρυσό παπούτσι με 10 τέρματα, ενώ την επόμενη σεζόν πέτυχα το μέχρι σήμερα ακατάρριπτο ρεκόρ των 39 τερμάτων στο πρωτάθλημα Ελλάδος, με 11 ακυρωθέντα και 13 δοκάρια· κι όλα αυτά χάρις στην επιμονή, την δουλειά και την προσπάθεια που κατέβαλα για να αποκαταστήσω την εικόνα μου. Τη σεζόν 1971-72 εγώ και ο Κώστας Νεστορίδης είχαμε συντελεστή γκολ 0,77.
-ΠΟΣΑ ΤΕΡΜΑΤΑ ΕΧΕΤΕ ΠΕΤΥΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΑΣ, ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ;
-Συνολικά έχω πετύχει 187 τέρματα στην Α' Εθνική και 73 στη Β' Εθνική κατηγορία.
-ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1971, ΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΙΧΑΤΕ;
-Έχω παίξει το 1973 στη μικτή Ευρώπης μαζί με παίκτες όπως ο Eusébio [Εουσέμπιο], έχω κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική Ομάδα Ενόπλων το 1969, έχω κερδίσει ένα Βαλκανικό Κύπελλο Συλλόγων το 1977. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο η Αλγερία αποχώρησε στο 80ο λεπτό, ύστερα από τα παράπονα των παικτών για τη διαιτησία, με αποτέλεσμα το κύπελλο να απονεμηθεί στην Ελλάδα άνευ αγώνος, η αποστολή της Αλγερίας να μην παραστεί στην τελετή βράβευσης και οι Αραβικές χώρες, δηλώνοντας την συμπαράστασή τους στην Αλγερία, να μην παρευρεθούν στην τελετή λήξης.
Στο Βαλκανικό Κύπελλο παίξαμε με τη Slavia [Σλάβια] Σόφιας· φέραμε "λευκή ισοπαλία" στη Σόφια και στο επόμενο παιχνίδι στη Λεωφόρο κερδίσαμε με 2-1. Επίσης, έπαιξα και στην ιστορική ισοπαλία με 0-0, στο φιλικό παιχνίδι με αντίπαλο τη Βραζιλία στο σχεδόν άδειο(!) Maracanã [Μαρακανά], στις 28 Απριλίου 1974.
(Το Στάδιο Μαρακανά σύμφωνα με πληροφορίες είχε εκείνη τη μέρα 100.000 φίλαθλους της Βραζιλίας, ενώ χωρούσε 200.000 ανθρώπους.)
-ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΣΑΣ ΣΤΟ "ΤΡΙΦΥΛΛΙ" ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Ο ΤΟΤΕ ΠΡΟΕΔΡΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΑ ΔΙΩΞΕΙ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΜΗ ΔΟΜΑΖΟ. Ο "ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ" ΕΠΑΙΞΕ ΓΙΑ ΔΥΟ ΣΕΖΟΝ ΣΤΗΝ Α.Ε.Κ., ΠΡΙΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΤΟ 1980 ΣΤΟΝ Π.Α.Ο., ΕΝΩ ΕΣΕΙΣ ΜΙΑ ΣΕΖΟΝ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΕΖΟΝ ΣΤΟΝ ΑΤΡΟΜΗΤΟ ΑΘΗΝΩΝ, ΠΡΙΝ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ. ΝΙΩΣΑΤΕ ΑΒΟΛΑ ΠΟΥ ΦΟΡΕΣΑΤΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ "ΑΙΩΝΙΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ";
-Σίγουρα ήταν παράξενο κι άβολο, αλλά οι συνθήκες ήταν περίεργες: Εμένα και τον Δημήτρη [Μίμη] μας κατείχε μια μεγάλη πίκρα καθώς πιστεύω ότι διωχθήκαμε και οι δύο άδικα. Βλέπεις, ο πρόεδρος μας είπε ότι προκαλούσαμε προβλήματα, όμως ούτε κληθήκαμε σε απολογία, ούτε μας εξήγησε ο πρόεδρος τι είδους προβλήματα προκαλούσαμε... Συνεπώς, χωρίς διάλογο, αναγκαστήκαμε να αποχωρήσουμε.
-ΕΙΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΡΥΤΙΚΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΑΜΟΙΒΟΜΕΝΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ (ΠΣΑΠ). ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΜΕΡΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΣΑΠ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΣΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΣΑΣ.
-Στον ΠΣΑΠ δούλεψα επί 32 συναπτά έτη, από τα οποία τα 28 τα πέρασα ως πρόεδρος, τα 2 ως αντιπρόεδρος και τα υπόλοιπα 2 ως ταμίας. Εμείς θεσπίσαμε έναν σημαντικό για την εποχή κανονισμό: όποιος παίκτης επικαλούνταν τραυματισμό ώστε να μην παίξει στον αγώνα της Εθνικής και δεν ήταν τραυματίας, αυτομάτως έχανε τον επόμενο αγώνα του συλλόγου στον οποίο ανήκε. Βλέπεις, οι παράγοντες τότε την Εθνική ομάδα την είχαν "για πέταμα"· δε μας επέτρεπαν να αγωνιστούμε, μην τυχόν και τραυματιστούμε. Παράλληλα, ο ΠΣΑΠ κατοχύρωσε την ασφάλιση των ποδοσφαιριστών. Όταν παραιτήθηκα από τον ΠΣΑΠ, διετέλεσα αντιπρόεδρος της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός.
Παράλληλα με την ποδοσφαιρική μου καριέρα δούλευα ως ασφαλιστής, καθώς τότε το ποδόσφαιρο ήταν ημι-επαγγελματικό, οπότε για να ζήσει κανείς δεν αρκούσε απλώς να παίζει ποδόσφαιρο σε μία ομάδα, αλλά και να κάνει συμπληρωματικό μεροκάματο. Σήμερα είμαι ένας 69χρονος συνταξιούχος.
-ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ;
-Για μένα ο Παναθηναϊκός είναι η πρώτη ελληνική ομάδα. Εν έτει 1968 ήταν πρωταθλητής στα 18 από τα 21 αθλητικά τμήματα του συλλόγου. Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν το πρώτο ελληνικό γήπεδο με χλοοτάπητα· γι' αυτό το λόγο οι ελληνικές ομάδες τότε έπαιζαν τα ευρωπαϊκά τους παιχνίδια στη Λεωφόρο, όπως και η Εθνική Ομάδα. Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας αποτελεί το "ναό του ελληνικού ποδοσφαίρου".
Στην Ευρώπη κάναμε εξαιρετικές πορείες και ζήσαμε απίστευτες στιγμές... Το τι ζήσαμε το 1971 ήταν για εμάς αδιανόητο -το συνειδητοποιήσαμε μόλις 15 χρόνια αργότερα. Σήμερα ο κόσμος ακόμη μιλάει γι' αυτό το θαύμα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
-ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΑΤΕ ΤΟ 1971, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΕΤΕ ΤΑ 10 ΤΕΡΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΤΥΧΑΤΕ ΣΤΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ;
-1η φάση:
Jeunesse [Ζενές] Ες 1-2 ΠΑΟ (6')
ΠΑΟ 6-0 Ζενές Ες (27', 30', 37', 58')
-Φάση των '16'
ΠΑΟ 3-0 Slovan [Σλόβαν] Μπρατισλάβας (55')
Σλόβαν 2-1 ΠΑΟ (52')
-Προημιτελικός
Έβερτον 1-1 ΠΑΟ (82')
-Ημιτελικός
ΠΑΟ 3-0 Ερυθρός Αστέρας (1', 55')
-Το φοβερό στο παιχνίδι με την Έβερτον ήταν τα περίφημα "εννιάρια", καθώς στο παιχνίδι στο Λίβερπουλ, στο Γκούντισον Παρκ:
1. Ήταν 9 Μαρτίου 1971.
2. Το γκολ το πέτυχα στις 9:00 ακριβώς (υπάρχει και ντοκουμέντο).
3. Φορούσα τη φανέλα με τον αριθμό 9.
4. Το γκολ το πέτυχα 9 λεπτά πριν τη λήξη του παιχνιδιού.
Μετά την ήττα στο Λονδίνο από τον Άγιαξ μας περίμενε το διηπειρωτικό κύπελλο, καθώς οι Ολλανδοί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Στο στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης φέραμε 1-1 και στον επαναληπτικό, στο θρυλικό στάδιο "Centenario" ηττηθήκαμε με 2-1. Ναι μεν ήταν απογοητευτικό το αποτέλεσμα, όμως το χειρότερο κομμάτι της βραδιάς στον αγώνα του Φαλήρου ήταν στο 60ο λεπτό, όταν ο Γιάννης Τομαράς, μετά από αντιαθλητική επέμβαση του Χούλιο Μοράλες, έπεσε λιπόθυμος στο έδαφος, έχοντας υποστεί διπλό κάταγμα κνήμης. Το πόδι του κόπηκε στα δύο και η ελπιδοφόρα καριέρα του τελείωσε, καθώς μετά την επιστροφή του ένα χρόνο αργότερα δεν κατάφερε να επανέρθει στα επίπεδα που βρισκόταν.
-ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΦΕΡΕΝΤΣ ΠΟΥΣΚΑΣ, ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ΦΕΡΕΝΤΣ ΠΟΥΡΤΣΕΛΝΤ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟ ΣΤΟ -ΤΟΤΕ- ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ;
-Ο Φέρεντς Πούσκας ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος. Όταν πρωτοήρθε στον Παναθηναϊκό μας κέρδισε, καθώς είχε όρεξη για δουλειά και ήταν απλός. Στον τελικό του 1971 μας ανέβασε την ψυχολογία, πείθοντάς μας ότι δεν διαφέρουμε από τους παίκτες του Άγιαξ. Συγκεκριμένα μας είπε: "Δύο πόδια εμείς, δύο πόδια αυτοί· ένα κεφάλι εμείς, ένα κεφάλι αυτοί...". Με αυτό ήθελε να μας δείξει ότι δεν ήμαστε διαφορετικοί από τον "Αίαντα" και πως είχαμε ίσες ελπίδες για την κατάκτηση του τίτλου: αρκεί να παίζαμε συγκεντρωμένα και προσγειωμένα.
-ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΦΙΛΟ ΣΑΣ, ΤΟ "ΣΤΡΑΤΗΓΟ" ΜΙΜΗ ΔΟΜΑΖΟ;
-Ο Δομάζος -όσον αφορά το εγχώριο ποδόσφαιρο- είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών. Έπαιζε με πάθος για τη μπάλα και αγαπούσε το άθλημα όσο κανένας άλλος.
-ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΕ ΤΟΝ ΠΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ;
-Η σύγκριση είναι εν μέρει αδύνατη· ο Παναθηναϊκός του '70 είχε άλλη κλάση: μεγάλες προσωπικότητες, ομαδικό πνεύμα, μία ομάδα με βάθος όσον αφορά τους παίκτες και "καθαρόαιμη". Ο Άγιαξ το 1971 είχε στο ρόστερ έναν Γιουγκοσλάβο κι έναν Γερμανό· ο Παναθηναϊκός μόνο Έλληνες παίκτες. Τώρα δεν υπάρχει ομαδικό πνεύμα. Αυτό βασικά συμβαίνει διότι πλέον οι ομάδες στηρίζονται σε ξένους παίκτες κυρίως, οι οποίοι μαζί με τα παιδιά που έχουν "ξεπηδήσει" από τις ακαδημίες μετακινούνται συνεχώς, με αποτέλεσμα τα παιδιά των "τσικό" να μην στεριώνουν στην ομάδα που αγάπησαν από μικροί.
Στο θέμα της Εθνικής τώρα, εκείνη την εποχή είχαμε καλύτερους παίκτες μεν, αλλά η ομάδα ήταν σαφώς χειρότερη, μιας και οι παίκτες δεν έπαιζαν με πάθος, όπως είπα πριν λόγω των παραγόντων. Σήμερα, τουλάχιστον την εποχή Ρεχάγκελ και Σάντος, αλλά και το '94 υπό τον Αλκέτα Παναγούλια, οι παίκτες ήταν καλοί και η αμυντικογενής αυστηρά ομάδα που έφτιαξε ο Όττο Ρεχάγκελ και συνέχισε ο Φερνάντο Σάντος ήταν επιτυχημένη. Την Εθνική Ομάδα η οποία από τον Σεπτέμβριο του 2014 ολοένα και χειροτερεύει, δεν επιθυμώ να τη σχολιάσω, όπως και τον Παναθηναϊκό: την Κλαμπ Μπρυζ άνετα θα τη νικούσαμε εκτός έδρας... Τα παιδιά στην Εθνική δυστυχώς δεν παίζουν για το εθνόσημο με πάθος...
-ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΣΑΠ ΣΗΜΕΡΑ; ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΤΕ;
-Δεν επιθυμώ να σχολιάσω τη σημερινή κατάσταση. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχει υποβαθμιστεί.
-ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥΣ;
-Με τους παλαίμαχους συναντιόμαστε αραιά και πού. Η ομάδα χρειάζεται αναδιάταξη (π.χ. ο Δημήτρης Σαραβάκος άλλοτε έρχεται, άλλοτε δεν παίζει). Τα 'παιδιά' χρειάζονται νέα κίνητρα, κυρίως οικονομικά: χρειαζόμαστε δηλαδή καινούριες φανέλες, χορηγούς κ.α.
-ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΤΕ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ;
-Όποτε συναντιόμαστε μας κατακλύζουν όλους ευχάριστες μνήμες.
-ΠΩΣ ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΑΤΕ ΜΕ ΤΟΝ 'ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΕΦΕΔΡΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ';
-Το 1971 που κέρδισα το χρυσό παπούτσι ως πρώτος σκόρερ της Ευρώπης, υπηρετούσα τη θητεία μου στις Ένοπλες Δυνάμεις. Έτσι, βραβεύτηκα με τον Σταυρό του Εφέδρου Πολεμιστή της Ευρώπης.
-ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΑΣ ΑΣΧΟΛΙΑ;
-Λατρεύω την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα. Στο σχολείο ήμουν άριστος μαθητής. Τότε είχαμε τη γραμματική του Τζάρτζανου. Μπορώ να "πιάσω" οποιονδήποτε καθηγητή και να του εξηγήσω τα πάντα σε άπταιστα Αρχαία Ελληνικά. Ήξερες ότι ρίζες του Ποντιακού ιδιώματος προέρχονται από την Ιωνική διάλεκτο;
Σήμερα 3/9/2015, ο γιος μου Παρασκευάς Δημητρόπουλος δημοσιεύει τη συνέντευξη που πήρε στη διάρκεια των διακοπών στο Γαύριο Άνδρου από τον Αντώνη Αντωνιάδη. Την παραθέτω εδώ, αυτούσια.
-ΚΥΡΙΕ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ, ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΣΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ
-Γεννήθηκα στις 25 Μαρτίου 1946 στο Πετροχώρι της Ξάνθης. Ήμουν καλός μαθητής· παρόλα αυτά, τα καλοκαίρια ήταν για εμένα ένα δράμα. Βλέπεις, οι μέτριοι μαθητές είχαν το προνόμιο να περνάνε τα καλοκαίρια ξέγνοιαστα. Αντιθέτως, εγώ δούλευα στα χωράφια, καθώς είχαμε καλλιέργειες με καπνά. Έπρεπε να ξυπνάμε γύρω στις 4 το πρωί για να πιάσουμε δουλειά. Μία φορά νευριασμένος είπα στους γονείς μου: "Και σκουπιδιάρης στον Δήμο Ξάνθης ευχαρίστως θα γινόμουν, με τα καπνά δεν ασχολούμαι ξανά".
Τελειώνοντας το γυμνάσιο -εξατάξιο τότε- δήλωσα στις πανελλαδικές εξετάσεις στρατιωτική ιατρική, όμως κόπηκα στο τελευταίο μάθημα, την ανθρωπολογία... Ακόμα με βασανίζει... [μεταξύ σοβαρού κι αστείου]. Δεν προσπάθησα πάλι, διότι ήμαστε τρία αγόρια -δε γινόταν να σπουδάσουμε όλοι.
Υπηρέτησα στον Έβρο, ενώ παράλληλα είχα μεταπηδήσει από τα "τσικό" της Ασπίδας Ξάνθης στην ομάδα νέων. Όσο υπηρετούσα στα σύνορα, ερχόταν ο προπονητής να με παραλάβει από τον σταθμό του αστικού λεωφορείου ώστε να μεταβώ στην προπόνηση της ομάδας.
-ΤΟ 1967 ΣΥΓΧΩΝΕΥΟΝΤΑΙ Η ΑΣΠΙΣ ΞΑΝΘΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ ΟΡΦΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΙΔΡΥΘΕΙ Ο ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΞΑΝΘΗΣ, Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ŠKODA ΞΑΝΘΗΣ. ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΣΑΣ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΘΡΑΚΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΕΠΑΙΞΑΝ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ;
-Σίγουρα. Ήμουν ήδη γνωστός, καθώς είχα βγει δύο συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ στη Β' Εθνική κατηγορία. Μία ημέρα ένας φίλαθλος του Α.Ο.Ξ. με πλησίασε και μου είπε ότι μπορεί να με στείλει στον Παναθηναϊκό. Έκανε "κονέ" με τον αείμνηστο Σωτήρη Αγγελόπουλο και, δεδομένης της καλής εξέλιξης που είχα ως παίκτης της Ασπίδας, η μεταγραφή μου δεν θα αργούσε. Όμως το 1968 απαγορευόντουσαν οι μεταγραφές, λόγω του "νόμου των στρατευσίμων", σύμφωνα με τον οποίον όσοι υπηρετούσαν στον στρατό έπρεπε να παίζουν στην ομάδα της πόλης στην οποία υπηρετούσαν. Έτσι, έπρεπε να μεταφερθώ στην Αθήνα, αν ήθελα να γίνω παίκτης του Παναθηναϊκού.
Μετά την εντός έδρας νίκη επί του Α.Ο. Τρικάλων με 4-2, οι Θεσσαλοί ζήτησαν να παίξω γι' αυτούς. Παρόλο που μετατέθηκα στα Τρίκαλα, τελικά μετεγγράφηκα στον Παναθηναϊκό.
-ΣΑΣ ΕΙΧΑΝ ΓΙΝΕΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ;
-Ναι, αλλά δεν τις αποδέχθηκα, καθώς δεν θα μου παρείχαν μισθό, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό.
-ΠΩΣ ΝΙΩΣΑΤΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΒΗΚΑΤΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΤΕ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΣΑΣ;
-Ήμουν αγωνιώδης για δύο λόγους: ο πρώτος ήταν τα πρωτοσέλιδα των δύο αθλητικών εφημερίδων της εποχής, το "ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ" και η "ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ", ιδιαιτέρως η τελευταία. Οι ίαμβοι της "Ηχούς" έφεραν μεγάλες προσδοκίες στον φίλαθλο κόσμο που ανυπομονούσε να γνωρίσει το υψηλόσωμο ταλέντο που ερχόταν από τον μακρινό βορρά. Ο δεύτερος λόγος ήταν η συνάντηση με παλαίμαχους και ενεργούς παίκτες της ομάδας, ένας εκ των οποίων και ο αγαπητός φίλος μου, Μίμης Δομάζος. Στη συνάντηση πήγα με τα στρατιωτικά ρούχα και από την αγωνία μου ύστερα έπαθα σκωληκοειδίτιδα. Έτσι, έχασα την προετοιμασία της ομάδας εκείνο το καλοκαίρι. Ο κόσμος άρχισε να αμφιβάλλει για εμένα, παρά την προβολή μου από τις αθλητικές εφημερίδες.
Για να καταφέρω να επανέλθω ο προπονητής μου σύστησε να πηγαίνω καθημερινά στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο εκείνο το καλοκαίρι του 1969 και να τρέχω με την στολή και τα παπούτσια αθλητού στίβου που μου δάνεισε. Παράλληλα, ύστερα από προτροπή ενός γεωπόνου, ο οποίος περιποιούνταν το γκαζόν του πάρκου, έκανα και μαθήματα μπαλέτου. Φαντάσου λοιπόν με τη ζέστη που επικρατούσε το καλοκαίρι να τρέχω στο Καλλιμάρμαρο και παράλληλα να χορεύω τα απογεύματα... Ήταν πραγματικά ένα κουραστικό καλοκαίρι.
-ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΣΑΣ ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ.
-Ήταν 21 Σεπτεμβρίου 1969. Ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν τον Άρη. Νωρίτερα μέσα στον Σεπτέμβριο δεν είχα κληθεί στην αποστολή για ευρωπαϊκό αγώνα στην Ανατολική Γερμανία με τη Vorwärts [Φόρβερτς] Βερολίνου -από την οποία εν τέλει αποκλειστήκαμε- και από την απογοήτευση που με κυρίευσε, ήμουν έτοιμος να υποβάλω την παραίτησή μου από παίκτη του Παναθηναϊκού. Ο αείμνηστος Λάκης Πετρόπουλος, τότε προπονητής, ήταν αρκετά αυταρχικός. Ενώ ετοιμαζόμουν να αποχωρήσω, με φώναξε ο βοηθός του προπονητή για να μας πει τις οδηγίες πριν το παιχνίδι. Ενώ λοιπόν ανέβαινα τα σκαλοπάτια, κοντοστάθηκα, σκέφτηκα και άλλαξα τη στάση μου. Κυριεύτηκα από αυτοπεποίθηση, ιδιαιτέρως όταν αντίκρυσα το όνομά μου στην αρχική ενδεκάδα. Σχεδόν αμέσως με κατέλαβε και στρες. Βλέπεις, το 1968 είχε δημιουργηθεί προκατάληψη εις βάρος μου.
Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι, σχεδόν όλοι οι θεατές με γιουχάισαν... Σκέψου ότι ήταν και πρεμιέρα του πρωταθλήματος!
Στο 35' ο Κώστας Ελευθεράκης έκανε ένα σουτ στο δοκάρι κι ενώ πήγα να το εκμεταλλευτώ, κόλλησε το δεξί μου πόδι σε μία λακκούβα και προσπάθησα να σουτάρω με το άλλο πόδι, όμως η μπάλα κατέληξε εκτός. Φαντάσου λοιπόν 46.000 χέρια να σε μουτζώνουν και 23.000 στόματα να σε γιουχάρουν... Παρόλα αυτά, είχα πίστη στον εαυτό μου. Έτσι, σε άλλη φάση, έκανα 6-7 ντρίμπλες, με αγκάλιασαν όμως οι αμυνόμενοι και με σταμάτησαν. Κατάφερα να την αφήσω στον Γιώργο Ροκίδη, ο οποίος έκανε σουτ με εξωτερικό φάλτσο, με το δεξί πόδι, το οποίο κατέληξε στο "Γ" και στο 37' έγινε το 1-0. Τα χέρια κατέβηκαν και στη Λεωφόρο επικράτησε "άκρα του τάφου σιωπή". Στο 42' ο Κώστας Αθανασόπουλος έβγαλε μια σέντρα, έκανα το κοντρόλ με το στήθος και έσπρωξα τη μπάλα στο τέρμα, γράφοντας το 2-0.
Έτσι λοιπόν αποκατέστησα την εικόνα μου στα μάτια των φιλάθλων. Επειδή έχασα την προετοιμασία το καλοκαίρι του 1968, τη σεζόν 1968-69 ήμουν ο "αποδιοπομπαίος τράγος" της ομάδας. Την επόμενη σεζόν έγινα ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ο πρώτος παίκτης του ΠΑΟ που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην Α' Εθνική. Τη σεζόν 1970-71 έγινα ο πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη, κατακτώντας το χρυσό παπούτσι με 10 τέρματα, ενώ την επόμενη σεζόν πέτυχα το μέχρι σήμερα ακατάρριπτο ρεκόρ των 39 τερμάτων στο πρωτάθλημα Ελλάδος, με 11 ακυρωθέντα και 13 δοκάρια· κι όλα αυτά χάρις στην επιμονή, την δουλειά και την προσπάθεια που κατέβαλα για να αποκαταστήσω την εικόνα μου. Τη σεζόν 1971-72 εγώ και ο Κώστας Νεστορίδης είχαμε συντελεστή γκολ 0,77.
-ΠΟΣΑ ΤΕΡΜΑΤΑ ΕΧΕΤΕ ΠΕΤΥΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΑΣ, ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ;
-Συνολικά έχω πετύχει 187 τέρματα στην Α' Εθνική και 73 στη Β' Εθνική κατηγορία.
-ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1971, ΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΙΧΑΤΕ;
-Έχω παίξει το 1973 στη μικτή Ευρώπης μαζί με παίκτες όπως ο Eusébio [Εουσέμπιο], έχω κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική Ομάδα Ενόπλων το 1969, έχω κερδίσει ένα Βαλκανικό Κύπελλο Συλλόγων το 1977. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο η Αλγερία αποχώρησε στο 80ο λεπτό, ύστερα από τα παράπονα των παικτών για τη διαιτησία, με αποτέλεσμα το κύπελλο να απονεμηθεί στην Ελλάδα άνευ αγώνος, η αποστολή της Αλγερίας να μην παραστεί στην τελετή βράβευσης και οι Αραβικές χώρες, δηλώνοντας την συμπαράστασή τους στην Αλγερία, να μην παρευρεθούν στην τελετή λήξης.
Στο Βαλκανικό Κύπελλο παίξαμε με τη Slavia [Σλάβια] Σόφιας· φέραμε "λευκή ισοπαλία" στη Σόφια και στο επόμενο παιχνίδι στη Λεωφόρο κερδίσαμε με 2-1. Επίσης, έπαιξα και στην ιστορική ισοπαλία με 0-0, στο φιλικό παιχνίδι με αντίπαλο τη Βραζιλία στο σχεδόν άδειο(!) Maracanã [Μαρακανά], στις 28 Απριλίου 1974.
(Το Στάδιο Μαρακανά σύμφωνα με πληροφορίες είχε εκείνη τη μέρα 100.000 φίλαθλους της Βραζιλίας, ενώ χωρούσε 200.000 ανθρώπους.)
-ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΣΑΣ ΣΤΟ "ΤΡΙΦΥΛΛΙ" ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Ο ΤΟΤΕ ΠΡΟΕΔΡΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΑ ΔΙΩΞΕΙ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΜΗ ΔΟΜΑΖΟ. Ο "ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ" ΕΠΑΙΞΕ ΓΙΑ ΔΥΟ ΣΕΖΟΝ ΣΤΗΝ Α.Ε.Κ., ΠΡΙΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΤΟ 1980 ΣΤΟΝ Π.Α.Ο., ΕΝΩ ΕΣΕΙΣ ΜΙΑ ΣΕΖΟΝ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΕΖΟΝ ΣΤΟΝ ΑΤΡΟΜΗΤΟ ΑΘΗΝΩΝ, ΠΡΙΝ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ. ΝΙΩΣΑΤΕ ΑΒΟΛΑ ΠΟΥ ΦΟΡΕΣΑΤΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ "ΑΙΩΝΙΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ";
-Σίγουρα ήταν παράξενο κι άβολο, αλλά οι συνθήκες ήταν περίεργες: Εμένα και τον Δημήτρη [Μίμη] μας κατείχε μια μεγάλη πίκρα καθώς πιστεύω ότι διωχθήκαμε και οι δύο άδικα. Βλέπεις, ο πρόεδρος μας είπε ότι προκαλούσαμε προβλήματα, όμως ούτε κληθήκαμε σε απολογία, ούτε μας εξήγησε ο πρόεδρος τι είδους προβλήματα προκαλούσαμε... Συνεπώς, χωρίς διάλογο, αναγκαστήκαμε να αποχωρήσουμε.
-ΕΙΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΡΥΤΙΚΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΑΜΟΙΒΟΜΕΝΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ (ΠΣΑΠ). ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΜΕΡΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΣΑΠ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΣΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΣΑΣ.
-Στον ΠΣΑΠ δούλεψα επί 32 συναπτά έτη, από τα οποία τα 28 τα πέρασα ως πρόεδρος, τα 2 ως αντιπρόεδρος και τα υπόλοιπα 2 ως ταμίας. Εμείς θεσπίσαμε έναν σημαντικό για την εποχή κανονισμό: όποιος παίκτης επικαλούνταν τραυματισμό ώστε να μην παίξει στον αγώνα της Εθνικής και δεν ήταν τραυματίας, αυτομάτως έχανε τον επόμενο αγώνα του συλλόγου στον οποίο ανήκε. Βλέπεις, οι παράγοντες τότε την Εθνική ομάδα την είχαν "για πέταμα"· δε μας επέτρεπαν να αγωνιστούμε, μην τυχόν και τραυματιστούμε. Παράλληλα, ο ΠΣΑΠ κατοχύρωσε την ασφάλιση των ποδοσφαιριστών. Όταν παραιτήθηκα από τον ΠΣΑΠ, διετέλεσα αντιπρόεδρος της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός.
Παράλληλα με την ποδοσφαιρική μου καριέρα δούλευα ως ασφαλιστής, καθώς τότε το ποδόσφαιρο ήταν ημι-επαγγελματικό, οπότε για να ζήσει κανείς δεν αρκούσε απλώς να παίζει ποδόσφαιρο σε μία ομάδα, αλλά και να κάνει συμπληρωματικό μεροκάματο. Σήμερα είμαι ένας 69χρονος συνταξιούχος.
-ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ;
-Για μένα ο Παναθηναϊκός είναι η πρώτη ελληνική ομάδα. Εν έτει 1968 ήταν πρωταθλητής στα 18 από τα 21 αθλητικά τμήματα του συλλόγου. Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν το πρώτο ελληνικό γήπεδο με χλοοτάπητα· γι' αυτό το λόγο οι ελληνικές ομάδες τότε έπαιζαν τα ευρωπαϊκά τους παιχνίδια στη Λεωφόρο, όπως και η Εθνική Ομάδα. Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας αποτελεί το "ναό του ελληνικού ποδοσφαίρου".
Στην Ευρώπη κάναμε εξαιρετικές πορείες και ζήσαμε απίστευτες στιγμές... Το τι ζήσαμε το 1971 ήταν για εμάς αδιανόητο -το συνειδητοποιήσαμε μόλις 15 χρόνια αργότερα. Σήμερα ο κόσμος ακόμη μιλάει γι' αυτό το θαύμα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
-ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΑΤΕ ΤΟ 1971, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΕΤΕ ΤΑ 10 ΤΕΡΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΤΥΧΑΤΕ ΣΤΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ;
-1η φάση:
Jeunesse [Ζενές] Ες 1-2 ΠΑΟ (6')
ΠΑΟ 6-0 Ζενές Ες (27', 30', 37', 58')
-Φάση των '16'
ΠΑΟ 3-0 Slovan [Σλόβαν] Μπρατισλάβας (55')
Σλόβαν 2-1 ΠΑΟ (52')
-Προημιτελικός
Έβερτον 1-1 ΠΑΟ (82')
-Ημιτελικός
ΠΑΟ 3-0 Ερυθρός Αστέρας (1', 55')
-Το φοβερό στο παιχνίδι με την Έβερτον ήταν τα περίφημα "εννιάρια", καθώς στο παιχνίδι στο Λίβερπουλ, στο Γκούντισον Παρκ:
1. Ήταν 9 Μαρτίου 1971.
2. Το γκολ το πέτυχα στις 9:00 ακριβώς (υπάρχει και ντοκουμέντο).
3. Φορούσα τη φανέλα με τον αριθμό 9.
4. Το γκολ το πέτυχα 9 λεπτά πριν τη λήξη του παιχνιδιού.
Μετά την ήττα στο Λονδίνο από τον Άγιαξ μας περίμενε το διηπειρωτικό κύπελλο, καθώς οι Ολλανδοί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Στο στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης φέραμε 1-1 και στον επαναληπτικό, στο θρυλικό στάδιο "Centenario" ηττηθήκαμε με 2-1. Ναι μεν ήταν απογοητευτικό το αποτέλεσμα, όμως το χειρότερο κομμάτι της βραδιάς στον αγώνα του Φαλήρου ήταν στο 60ο λεπτό, όταν ο Γιάννης Τομαράς, μετά από αντιαθλητική επέμβαση του Χούλιο Μοράλες, έπεσε λιπόθυμος στο έδαφος, έχοντας υποστεί διπλό κάταγμα κνήμης. Το πόδι του κόπηκε στα δύο και η ελπιδοφόρα καριέρα του τελείωσε, καθώς μετά την επιστροφή του ένα χρόνο αργότερα δεν κατάφερε να επανέρθει στα επίπεδα που βρισκόταν.
-ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΦΕΡΕΝΤΣ ΠΟΥΣΚΑΣ, ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ΦΕΡΕΝΤΣ ΠΟΥΡΤΣΕΛΝΤ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟ ΣΤΟ -ΤΟΤΕ- ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ;
-Ο Φέρεντς Πούσκας ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος. Όταν πρωτοήρθε στον Παναθηναϊκό μας κέρδισε, καθώς είχε όρεξη για δουλειά και ήταν απλός. Στον τελικό του 1971 μας ανέβασε την ψυχολογία, πείθοντάς μας ότι δεν διαφέρουμε από τους παίκτες του Άγιαξ. Συγκεκριμένα μας είπε: "Δύο πόδια εμείς, δύο πόδια αυτοί· ένα κεφάλι εμείς, ένα κεφάλι αυτοί...". Με αυτό ήθελε να μας δείξει ότι δεν ήμαστε διαφορετικοί από τον "Αίαντα" και πως είχαμε ίσες ελπίδες για την κατάκτηση του τίτλου: αρκεί να παίζαμε συγκεντρωμένα και προσγειωμένα.
-ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΦΙΛΟ ΣΑΣ, ΤΟ "ΣΤΡΑΤΗΓΟ" ΜΙΜΗ ΔΟΜΑΖΟ;
-Ο Δομάζος -όσον αφορά το εγχώριο ποδόσφαιρο- είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών. Έπαιζε με πάθος για τη μπάλα και αγαπούσε το άθλημα όσο κανένας άλλος.
-ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΕ ΤΟΝ ΠΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ;
-Η σύγκριση είναι εν μέρει αδύνατη· ο Παναθηναϊκός του '70 είχε άλλη κλάση: μεγάλες προσωπικότητες, ομαδικό πνεύμα, μία ομάδα με βάθος όσον αφορά τους παίκτες και "καθαρόαιμη". Ο Άγιαξ το 1971 είχε στο ρόστερ έναν Γιουγκοσλάβο κι έναν Γερμανό· ο Παναθηναϊκός μόνο Έλληνες παίκτες. Τώρα δεν υπάρχει ομαδικό πνεύμα. Αυτό βασικά συμβαίνει διότι πλέον οι ομάδες στηρίζονται σε ξένους παίκτες κυρίως, οι οποίοι μαζί με τα παιδιά που έχουν "ξεπηδήσει" από τις ακαδημίες μετακινούνται συνεχώς, με αποτέλεσμα τα παιδιά των "τσικό" να μην στεριώνουν στην ομάδα που αγάπησαν από μικροί.
Στο θέμα της Εθνικής τώρα, εκείνη την εποχή είχαμε καλύτερους παίκτες μεν, αλλά η ομάδα ήταν σαφώς χειρότερη, μιας και οι παίκτες δεν έπαιζαν με πάθος, όπως είπα πριν λόγω των παραγόντων. Σήμερα, τουλάχιστον την εποχή Ρεχάγκελ και Σάντος, αλλά και το '94 υπό τον Αλκέτα Παναγούλια, οι παίκτες ήταν καλοί και η αμυντικογενής αυστηρά ομάδα που έφτιαξε ο Όττο Ρεχάγκελ και συνέχισε ο Φερνάντο Σάντος ήταν επιτυχημένη. Την Εθνική Ομάδα η οποία από τον Σεπτέμβριο του 2014 ολοένα και χειροτερεύει, δεν επιθυμώ να τη σχολιάσω, όπως και τον Παναθηναϊκό: την Κλαμπ Μπρυζ άνετα θα τη νικούσαμε εκτός έδρας... Τα παιδιά στην Εθνική δυστυχώς δεν παίζουν για το εθνόσημο με πάθος...
-ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΣΑΠ ΣΗΜΕΡΑ; ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΤΕ;
-Δεν επιθυμώ να σχολιάσω τη σημερινή κατάσταση. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχει υποβαθμιστεί.
-ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥΣ;
-Με τους παλαίμαχους συναντιόμαστε αραιά και πού. Η ομάδα χρειάζεται αναδιάταξη (π.χ. ο Δημήτρης Σαραβάκος άλλοτε έρχεται, άλλοτε δεν παίζει). Τα 'παιδιά' χρειάζονται νέα κίνητρα, κυρίως οικονομικά: χρειαζόμαστε δηλαδή καινούριες φανέλες, χορηγούς κ.α.
-ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΤΕ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ;
-Όποτε συναντιόμαστε μας κατακλύζουν όλους ευχάριστες μνήμες.
-ΠΩΣ ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΑΤΕ ΜΕ ΤΟΝ 'ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΕΦΕΔΡΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ';
-Το 1971 που κέρδισα το χρυσό παπούτσι ως πρώτος σκόρερ της Ευρώπης, υπηρετούσα τη θητεία μου στις Ένοπλες Δυνάμεις. Έτσι, βραβεύτηκα με τον Σταυρό του Εφέδρου Πολεμιστή της Ευρώπης.
-ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΑΣ ΑΣΧΟΛΙΑ;
-Λατρεύω την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα. Στο σχολείο ήμουν άριστος μαθητής. Τότε είχαμε τη γραμματική του Τζάρτζανου. Μπορώ να "πιάσω" οποιονδήποτε καθηγητή και να του εξηγήσω τα πάντα σε άπταιστα Αρχαία Ελληνικά. Ήξερες ότι ρίζες του Ποντιακού ιδιώματος προέρχονται από την Ιωνική διάλεκτο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου