Μας είχαν ζαλίσει (οι Συριζαίοι, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ, η Ανταρσύα, ο Καζάκης, οι Δεν Πληρώνω, ενίοτε η Δημάρ, διάφορα ΜΜΕ και πάμπολλες ιστοσελίδες που συνέπλεαν, όπως και μεγάλο μέρος της "διανόησης") ότι τα μνημόνια που συνόδευαν τον πολλαπλό διεθνή δανεισμό της χώρας ήταν, λίγο-πολύ, πραξικοπηματικά. Μπορεί κανείς να πει πολλά για τα "κατεπείγοντα" νομοσχέδια εκατοντάδων σελίδων -που συνεχίζει ανενδοίαστα πάντως να καταθέτει και η σημερινή κυβέρνηση- αλλά στο τέλος όλα περνούσαν από τη βουλή. Κι όσο κι αν εξυπνάκηδες βουλευτές δικαιολογούνταν στο ποίμνιο, παρντόν, στην πελατεία τους, ότι "δεν το διάβασαν", η κοινοβουλευτική διαδικασία ακολουθήθηκε. Και το 2010, και το 2012, ακόμη και το 2015 (όπου η μαϊμουδιά ήταν άλλη και ονομάζεται "δημοψήφισμα εξπρές").
Η διεθνής συμφωνία, που υπογράφεται σε λίγη ώρα στο χωριό Ψαράδες/Νίβιτσα της Μεγάλης Πρέσπας, παράγει αποτελέσματα πριν την κύρωσή της από τη βουλή. Η Ελλάδα δεσμεύτηκε να μην φέρει αντίρρηση στην αίτηση εισόδου της "Βόρειας Μακεδονίας" (εφόσον υιοθετήσει αυτό το όνομα) στο Νάτο, την ΕΕ και τυχόν άλλους οργανισμούς. Δεσμεύτηκε να υποστηρίξει την έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης στην ΕΕ και την εισδοχή στο ΝΑΤΟ με μόνη την κύρωση από πλευράς Σκοπίων.
Ανεξάρτητα από το αν "συμφωνούμε ή διαφωνούμε με το περιεχόμενο" (κάτι που συζητήθηκε εξαντλητικά αυτές τις μέρες), στέκει -νομικά, συνταγματικά, ηθικά- μια τέτοια διεθνής δέσμευση χωρίς να περάσει από το κοινοβούλιο, παρά μόνο εκ των υστέρων;
Το ότι 153 βουλευτές στήριξαν την κυβέρνηση απέναντι στην πρόταση μομφής της ΝΔ αποτελεί έμμεση μεν ψήφο, μπορεί όμως να υποκαταστήσει την κοινοβουλευτική διαδικασία;
Διάβασα ότι συγκρίθηκε η μεθόδευση για το Σκοπιανό με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ που ήταν επίσης "αντιδημοφιλής". Εδώ συγκρίνουμε τη μέρα με τη νύχτα. Η ένταξή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια ήταν στόχος επί 16 χρόνια, διακηρυγμένη επιδίωξη του Καραμανλή αφότου επέστρεψε, αποτέλεσμα έντονων συζητήσεων εσωτερικά και εξωτερικά, συμπεριλαμβανομένων επαφών που έτυχαν διαφανούς προβολής - και είχαν πολύ περισσότερο "δράμα" από μεταγενέστερες "17ωρες διαπραγματεύσεις".
Και φυσικά, ο Καραμανλής έθεσε τη συμφωνία του Ζαππείου σε ψήφιση από τη βουλή ένα μήνα μετά την υπογραφή της, προτού να παράξει το οποιοδήποτε αποτέλεσμα, με την αυτονόητη παραδοχή ότι, αν δεν ενέκρινε το ελληνικό κοινοβούλιο (και τα άλλα 9 ευρωπαϊκά - κάποια από τα οποία ζορίστηκαν, βλ. Γαλλία όπου αντιτέθηκαν οι σοσιαλιστές του Μιτεράν), δεν θα ίσχυε καμία απολύτως δέσμευση.
Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει από δω και πέρα (πραγματικά ενδιαφέρομαι να το δω), γεγονός παραμένει ότι στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, κάποιοι πολιτικοί ήταν για τα Ζάππεια και κάποιοι άλλοι είναι για τις Νίβιτσες.
Η διεθνής συμφωνία, που υπογράφεται σε λίγη ώρα στο χωριό Ψαράδες/Νίβιτσα της Μεγάλης Πρέσπας, παράγει αποτελέσματα πριν την κύρωσή της από τη βουλή. Η Ελλάδα δεσμεύτηκε να μην φέρει αντίρρηση στην αίτηση εισόδου της "Βόρειας Μακεδονίας" (εφόσον υιοθετήσει αυτό το όνομα) στο Νάτο, την ΕΕ και τυχόν άλλους οργανισμούς. Δεσμεύτηκε να υποστηρίξει την έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης στην ΕΕ και την εισδοχή στο ΝΑΤΟ με μόνη την κύρωση από πλευράς Σκοπίων.
Ανεξάρτητα από το αν "συμφωνούμε ή διαφωνούμε με το περιεχόμενο" (κάτι που συζητήθηκε εξαντλητικά αυτές τις μέρες), στέκει -νομικά, συνταγματικά, ηθικά- μια τέτοια διεθνής δέσμευση χωρίς να περάσει από το κοινοβούλιο, παρά μόνο εκ των υστέρων;
Το ότι 153 βουλευτές στήριξαν την κυβέρνηση απέναντι στην πρόταση μομφής της ΝΔ αποτελεί έμμεση μεν ψήφο, μπορεί όμως να υποκαταστήσει την κοινοβουλευτική διαδικασία;
Διάβασα ότι συγκρίθηκε η μεθόδευση για το Σκοπιανό με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ που ήταν επίσης "αντιδημοφιλής". Εδώ συγκρίνουμε τη μέρα με τη νύχτα. Η ένταξή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια ήταν στόχος επί 16 χρόνια, διακηρυγμένη επιδίωξη του Καραμανλή αφότου επέστρεψε, αποτέλεσμα έντονων συζητήσεων εσωτερικά και εξωτερικά, συμπεριλαμβανομένων επαφών που έτυχαν διαφανούς προβολής - και είχαν πολύ περισσότερο "δράμα" από μεταγενέστερες "17ωρες διαπραγματεύσεις".
Και φυσικά, ο Καραμανλής έθεσε τη συμφωνία του Ζαππείου σε ψήφιση από τη βουλή ένα μήνα μετά την υπογραφή της, προτού να παράξει το οποιοδήποτε αποτέλεσμα, με την αυτονόητη παραδοχή ότι, αν δεν ενέκρινε το ελληνικό κοινοβούλιο (και τα άλλα 9 ευρωπαϊκά - κάποια από τα οποία ζορίστηκαν, βλ. Γαλλία όπου αντιτέθηκαν οι σοσιαλιστές του Μιτεράν), δεν θα ίσχυε καμία απολύτως δέσμευση.
Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει από δω και πέρα (πραγματικά ενδιαφέρομαι να το δω), γεγονός παραμένει ότι στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, κάποιοι πολιτικοί ήταν για τα Ζάππεια και κάποιοι άλλοι είναι για τις Νίβιτσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου