Σε πιο φιλόπατρι τόνο αλλά επίσης χωρίς ακρότητες το έτερο άσμα των Ζάπρεσιτς Μπόιζ, με το οποίο θα κλείσουμε το αφιέρωμα στους φιναλίστ Κροάτες. Πάντα θυμόμαστε ότι το R μεταξύ συμφώνων τονίζεται σαν να ήταν φωνήεν: Χ'ρβατσκα, σ'ρτσε. Ό,τι έχει σημαδάκι προφέρεται παχύ, το σκέτο C προφέρεται "τσ" όπως στην κοινή νεοελληνική.
Igraj moja Hrvatska
Kad te vidim ja
Srce mi gori, srce mi gori
Ono vatreno uvijek plamtilo
Neka se bori, za tebe bori
jer te čekaju sve gore
I tvoje plavo more
Hrvatska, kad te vidim ja
Srce mi gori, srce mi gori
Το βίντεο, εδώ.
Και μια προσωπική σημείωση. Τον τελικό τον παρακολουθήσαμε οικογενειακώς στο Πόρετς / Παρέντσο της Ιστρίας πριν επιστρέψουμε από το σαββατοκύριακο αναψυχής. Θεατές στο καφέ, ένα κράμα ντόπιων και τουριστών, οι περισσότεροι ήμασταν με σημαίες, καπελάκια ή άλλα παραφερνάλια της Κροατίας. Στον γαλλικό εθνικό ύμνο, χειροκρότημα. Τον κροατικό δεν τον έψαλε το κοινό (αν και τον χειροκρότησε ενθουσιωδώς). Ο μεσήλικας - ψυχή της παρέας, στο τέλος που όλα είχαν χαθεί, τραγούδησε κάτι αθώο μαζί με μερικούς ακόμη. Παρά το κακό αποτέλεσμα το κέφι δεν χάθηκε και δεν έλειψαν τα πυροτεχνήματα. Φτάνοντας στο Ζάγκρεμπ τέσσερις ώρες αργότερα ο κόσμος ακόμη πανηγύριζε και την επόμενη μέρα οργανώθηκε μια υποδοχή τύπου "ολυμπιονικών" που -την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές- είναι σε εξέλιξη. Δεύτερος στο Μουντιάλ είναι περίπου σαν να έχεις κερδίσει στο Γιούρο. Πολλές λοιπόν οι ομοιότητες με το ελληνικό 2004, για μια σχετικά μικρή βαλκανική χώρα με περήφανο αλλά και απαιτητικό κοινό. Υποστήριξα την ομάδα τους με αφορμή ένα στοίχημα, και επειδή είναι η χώρα που με φιλοξενεί εδώ και 2,5 χρόνια - αλλά και γιατί η εθνική τους είναι αξιόλογη με παίχτες που παίζουν σχεδόν όλοι σε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Το βαλκανικό κοινό την έχει αγκαλιάσει - συμπεριλαμβανομένων των Σέρβων φίλων μου. Για κάποιον περίεργο (ή όχι και τόσο περίεργο) λόγο οι περισσότεροι στα Βαλκάνια δεν αισθάνονται την ανάγκη να ξαναζήσουν μέσα από ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά τον πόλεμο της δεκαετίας '90 ή να αναπαραστήσουν τα δράματα των προπαππούδων τους (παρά τις "φιλότιμες" προσπάθειες κάποιων -υποτίθεται- επαγγελματιών ποδοσφαιριστών και παραγόντων). Οι πιο απαίδευτες αντιδράσεις που διάβασα στα κοινωνικά μέσα προέρχονταν, δυστυχώς, από δήθεν ιστοριομαθείς αλλά στην πραγματικότητα βαθιά απαίδευτους ανθρώπους, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και πολλοί συμπατριώτες μας.
Στο καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, η νίκη / επικράτηση της Γαλλίας ήταν δίκαιη, τα αποτελέσματα είναι συνήθως δίκαια (όποιος σκοράρει τα περισσότερα, κερδίζει - ανεξαρτήτως του ποιος έκανε καλύτερες ντρίμπλες ή πάσες ή τρέξιμο) και τώρα με το VAR γίνονται ακόμη δικαιότερα. Bravo les Bleus (διαχρονική μου συμπάθεια αυτή η ομάδα από την εποχή Subbuteo, αλλά η υποστήριξη δεν είναι "δίπορτο"), bravo Hrvatska, καλό καλοκαίρι!
Igraj moja Hrvatska
Kad te vidim ja
Srce mi gori, srce mi gori
Ono vatreno uvijek plamtilo
Neka se bori, za tebe bori
jer te čekaju sve gore
I tvoje plavo more
Hrvatska, kad te vidim ja
Srce mi gori, srce mi gori
Το βίντεο, εδώ.
Και μια προσωπική σημείωση. Τον τελικό τον παρακολουθήσαμε οικογενειακώς στο Πόρετς / Παρέντσο της Ιστρίας πριν επιστρέψουμε από το σαββατοκύριακο αναψυχής. Θεατές στο καφέ, ένα κράμα ντόπιων και τουριστών, οι περισσότεροι ήμασταν με σημαίες, καπελάκια ή άλλα παραφερνάλια της Κροατίας. Στον γαλλικό εθνικό ύμνο, χειροκρότημα. Τον κροατικό δεν τον έψαλε το κοινό (αν και τον χειροκρότησε ενθουσιωδώς). Ο μεσήλικας - ψυχή της παρέας, στο τέλος που όλα είχαν χαθεί, τραγούδησε κάτι αθώο μαζί με μερικούς ακόμη. Παρά το κακό αποτέλεσμα το κέφι δεν χάθηκε και δεν έλειψαν τα πυροτεχνήματα. Φτάνοντας στο Ζάγκρεμπ τέσσερις ώρες αργότερα ο κόσμος ακόμη πανηγύριζε και την επόμενη μέρα οργανώθηκε μια υποδοχή τύπου "ολυμπιονικών" που -την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές- είναι σε εξέλιξη. Δεύτερος στο Μουντιάλ είναι περίπου σαν να έχεις κερδίσει στο Γιούρο. Πολλές λοιπόν οι ομοιότητες με το ελληνικό 2004, για μια σχετικά μικρή βαλκανική χώρα με περήφανο αλλά και απαιτητικό κοινό. Υποστήριξα την ομάδα τους με αφορμή ένα στοίχημα, και επειδή είναι η χώρα που με φιλοξενεί εδώ και 2,5 χρόνια - αλλά και γιατί η εθνική τους είναι αξιόλογη με παίχτες που παίζουν σχεδόν όλοι σε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Το βαλκανικό κοινό την έχει αγκαλιάσει - συμπεριλαμβανομένων των Σέρβων φίλων μου. Για κάποιον περίεργο (ή όχι και τόσο περίεργο) λόγο οι περισσότεροι στα Βαλκάνια δεν αισθάνονται την ανάγκη να ξαναζήσουν μέσα από ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά τον πόλεμο της δεκαετίας '90 ή να αναπαραστήσουν τα δράματα των προπαππούδων τους (παρά τις "φιλότιμες" προσπάθειες κάποιων -υποτίθεται- επαγγελματιών ποδοσφαιριστών και παραγόντων). Οι πιο απαίδευτες αντιδράσεις που διάβασα στα κοινωνικά μέσα προέρχονταν, δυστυχώς, από δήθεν ιστοριομαθείς αλλά στην πραγματικότητα βαθιά απαίδευτους ανθρώπους, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και πολλοί συμπατριώτες μας.
Στο καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, η νίκη / επικράτηση της Γαλλίας ήταν δίκαιη, τα αποτελέσματα είναι συνήθως δίκαια (όποιος σκοράρει τα περισσότερα, κερδίζει - ανεξαρτήτως του ποιος έκανε καλύτερες ντρίμπλες ή πάσες ή τρέξιμο) και τώρα με το VAR γίνονται ακόμη δικαιότερα. Bravo les Bleus (διαχρονική μου συμπάθεια αυτή η ομάδα από την εποχή Subbuteo, αλλά η υποστήριξη δεν είναι "δίπορτο"), bravo Hrvatska, καλό καλοκαίρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου