Εδώ παρακάτω πηγαίνουμε, δεν θα απομακρυνθούμε και πολύ... Αυτό πιστεύαμε φεύγοντας το 2007 για να μετοικήσουμε 125 χιλιόμετρα ανατολικότερα. Δεν ήταν ακριβώς έτσι αλλά δεν αλλάξαμε και ήπειρο.
Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Δεν μπορούμε πια να "πεταχτούμε" από το σπίτι των φίλων μας, απαιτείται μονοήμερη εκδρομή, ή διήμερη για να τους απολαύσουμε (και πάλι λίγο μας φαίνεται). Πήγαμε κοντύτερα στην Αθήνα αλλά σε μικρότερη πόλη (ναι είναι τεράστια και γραμμική η ΛΑ.ΚΙ., αλλά δεν είναι άστυ ακόμη, αγρότες και παραθεριστές δίνουν τον τόνο) και η σχετική αυτάρκεια της μικρομέγαλης Πάτρας μας λείπει.
Δεν αλλάξαμε όμως και ήπειρο. Σε 80 λεπτά είμαστε εκεί, όταν γίνει ο αυτοκινητόδρομος θα συντομευθεί και ο χρόνος. Για τον σιδηρόδρομο δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, δεν θα δούμε ποτέ TGV, AVE ή Tokaido Express στη νότια ακτή του Κορινθιακού, στην καλύτερη περίπτωση θα είναι ένα αξιοπρεπές τραίνο τύπου Κυανής Ακτής (φευ χωρίς το ρομαντισμό που ακόμη διατηρούν κάποιες γωνιές της γαλλικής Ριβιέρας αλλά εδώ και χρόνια είναι δυσεύρετος μεταξύ Λαμπιρίου και Κινέττας).
"Εδώ παρακάτω" είμαστε λοιπόν. Μπορεί κάποια στιγμή να ξαναβρεθούμε δυτικά της Παναγοπούλας. Το 27- από το 26- (αρχικά ψηφία αριθμών σταθερού τηλεφώνου ανά περιοχή) απέχει άλλωστε λιγοτερο απ' ότι απ' το 21-, που όσο περνά ο καιρός (όσο κι αν από ανάγκη το γυροφέρνουμε) μου φαίνεται όλο και πιο απωθητικό. Αυτά - σε προσωπικό τόνο, ελπίζοντας να συνεχίσουμε να κοιτάμε μπροστά χωρίς υπέρμετρη westαλγία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου