Τα ελληνοτουρκικά κάνουν κύκλους, ενίοτε επώδυνους. Όπως και η οικονομία.
Έως το 1922 είχαμε τη "Μεγάλη Ιδέα" μας και την "Ανεξαρτησία" τους. Γύρω στο 1930 υπογράφαμε σύμφωνα φιλίας και στη διάρκεια της Κατοχής ταϊζόμασταν από το Κουρτουλούς (πλοίο που έφερνε τρόφιμα εκ Πόλης). Μετά από το "μπραφ" των σεπτεμβριανών του '55 και μέχρι να στραβώσει το κυπριακό κατασκεύασμα στα ματωμένα Χριστούγεννα του '63, βλέπαμε τούρκικα μελοδράματα στο σινεμά, η Αλίκη τραγούδαγε Arabaci, arabaci (κι ο Στέλιος Gelmedin) και ο ελληνοτούρκος Lefter (θρύλος της Φενέρμπαχτσε) ερχόταν να κλείσει την καριέρα του στην ΑΕΚ. Έκτοτε και μέχρι το σεισμό του 1999 και το Bravo Yorgo περάσαμε αυτά που έζησε η γενιά μου (Αττίλας, πετρέλαια και βραχονησίδες, με ολίγο Λιβανελί, Γκιουνέι και PKK). Τώρα ξαναβλέπουμε τούρκικα σήριαλ, πηγαίνουμε μαζικά σαν τουρίστες απέναντι και συναινούμε στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας εφόσον έλθει μετά το 2025. Στο κυπριακό κανείς δε βιάζεται, στις δε μειονότητες δυστυχώς παγιώθηκε η ανισορροπία (οι Ρωμιοί φύγανε ή διώχτηκαν, οι θράκες μουσουλμάνοι ξεπερνούν τις 100.000 και δεν περνούν πλέον και τόσο άσχημα).
Όταν δεν γίνεται πόλεμος όλα είναι καλά. Να δούμε για πόσο θα κρατήσουν. Δεν είμαι στην ψυχή του μέσου τούρκου (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) αλλά διαισθάνομαι ότι υπάρχει ένα ρεύμα που πίνει νερό στο όνομα του Ερντογάν και με το ζόρι κρατιέται να μην ξεσηκωθεί εναντίον του κεμαλισμού. Θα γίνει έκρηξη; Θα εκτονωθεί; Θα συμβιβαστούν όλα γλυκά και αρμονικά; Δεν έχω ιδέα. Μας νοιάζει πάντως, διότι η δική μας σταθερότητα (έστω κι αν φαίνεται ως πολιτική σούπα εδώ και πολλάαα χρόνια) ακόμη δεν έχει επιτευχθεί από τους γειτόνους. Όλα δείχνουν ανοιχτά, λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου